Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |        pochwalony Jezus Chrystus! - szepnęła cicho, ogarnęła wzrokiem
 2     I,  III  |            bliżej, to coś opowiem - szepnęła liliowa i pochyliła nisko
 3     I,  III  | powtórzyłaby tego przy wszystkich - szepnęła barokowa.~- Panna Mada Muller
 4     I,  III  |            zamówiony do Mullerów? - szepnęła trochę cierpko.~- Do Grand-Hotelu.
 5     I,  III  |         czego.~- Do pani.~- Tak?! - szepnęła długo i oczy jej zamigotały
 6     I,  III  |            lasku.~- Chodź do mnie - szepnęła trzymając go silnie za rękę.~
 7     I,  III  |            przejdziemy do buduaru - szepnęła cicho, gdy się herbata skończyła,~
 8     I,  VI   |         wszystkim, nie widziałeś? --szepnęła podsuwając herbatę Zygmuntowi.~-
 9     I,  VI   |          wartości.~- Jesteś cynik - szepnęła jakby z wyrzutem.~- Jestem
10     I,  VI   |         podoba ci się?~- Żydziak! - szepnęła pogardliwie.~- A, jakiż
11     I,  VI   |               A, tuś doprowadził! - szepnęła niezadowolona.~- Chciałaś!~-
12     I,  VI   |       Znudziłam cię, żeś zamilkł? - szepnęła po pewnym czasie.~- Bałem
13     I,  VI   |        cynizmu już nie wyleczysz! - szepnęła przyśpieszając nieco kroku.~-
14     I,  VII  |           nudzę.~- Okropne życie! - szepnęła Róża z westchnieniem. -
15     I,  VII  |        cierpko a drwiąco.~- Róża! - szepnęła Mela z wyrzutem.~- No, cicho,
16     I,  VII  |       witasz się ze mną, Mieciek! - szepnęła Mela.~- Przepraszam panią,
17     I,  VII  |           dzisiaj mocno wyglądasz - szepnęła Róża, w jej szarych wielkich
18     I,  VII  |            zupełnie dzisiaj ładny - szepnęła Toni pochylając się nad
19     I,  VII  |       śmiechu.~- Powiedz go, Fela - szepnęła Toni ziewając z nudów.~-
20     I,  VIII |         Spóźnia się jakoś dzisiaj - szepnęła.~- Przyjdzie dopiero wieczorem -
21     I,  VIII |             więcej.~- Kto to wie? - szepnęła cicho, podając mu rękę na
22     I,  IX   |          któż by mógł być u mnie? - szepnęła smutnie.~- Płakałaś?~- Nie,
23     I,  IX   |         Było mi tak smutno samej! - szepnęła przysuwając się do niego
24     I,  X    |       dzisiaj już nie przyjdziesz - szepnęła wysoka, chuda, przygarbiona
25     I,  X    |        drogi, moje dziecko kochane -szepnęła matka łzawym głosem i łzy
26     I,  X    |           Jak zawsze ci się udaje - szepnęła cicho i z goryczą i patrzyła
27     I,  X    |         wstydziłam się przyznawać - szepnęła Mela.~- A przy tym byłem
28     I,  X    |            się tak męczyć? za co? - szepnęła.~- Teraz ja się spytam,
29     I,  X    |         niej.~- Można... można... - szepnęła cicho Mela podnosząc oczy.~-
30     I,  X    |             pogardliwie.~- Pozer! - szepnęła Róża lekceważąco.~Skupili
31     I,  X    |        siebie.~- Usiądź przy mnie - szepnęła czując jego gorące spojrzenie.~-
32     I,  XI   |             Ale tu bardzo ładnie! - szepnęła Mela idąc po Schodach z
33     I,  XI   |          przyglądały.~- Za chudy! - szepnęła Róża z taką miną, że Mela
34     I,  XI   |    uderzając go wachlarzem po ręku, szepnęła słodko:~- Z pana jest człowiek
35     I,  XI   |           długo na Karola i w końcu szepnęła:~- Dlaczego Lucy nie przyszła?~
36     I,  XI   |            siostrzanej przyjaźni! - szepnęła, odsuwając się nieco, z
37     I,  XI   |            ach, jak bardzo nudni! - szepnęła Toni żałośnie.~- Nawet kobiety
38     I,  XI   |           chwili myślałam o tobie - szepnęła cicho, podnosząc na niego
39     I,  XI   |             poprawiając bransoletkę szepnęła:~- Nie bardzo lubisz Wysockiego?~-
40     I,  XIII |           Może pan pozwoli dalej? - szepnęła.~- Pójdźmy, pokażę panu
41     I,  XIV  |        twarz, oddała mu pugilares i szepnęła bardzo cicho:~- Ja pana
42    II,  I    |          Łodzi?~- Pan nie wie?... - szepnęła Anka zdziwionym głosem i
43    II,  I    |          teraz do księdza Szymona - szepnęła Anka.~- Odprowadzę tam państwa,
44    II,  I    |          nią do ganku.~- Niedobry - szepnęła odwracając głowę, ale ją
45    II,  I    |          oczy.~- I bardzo kochany - szepnęła wysuwając mu się z objęć
46    II,  I    |             Jak oni się zmienili! - szepnęła Anka przyglądając się Sochowej,
47    II,  I    |          jaże mi mokro.~- To już? - szepnęła Anka spostrzegłszy konie
48    II,  III  |         śmieje, to ja pójdę sobie - szepnęła z przykrością.~- Dobrze,
49    II,  III  |     wychudłą, szarożółtą.~- Maks! - szepnęła i jej trupia twarz ożywiła
50    II,  III  |        bardzo niewiele.~- Szkoda! - szepnęła wstając.~Przeszła kilka
51    II,  III  |              bo to tylko Żydówka! - szepnęła z mocną, prawie nienawistną
52    II,  III  |          dłuższej chwili odpoczynku szepnęła rozchylając oczy i oddychając
53    II,  IV   |              ja już córki nie mam - szepnęła matka sucho, otwierając
54    II,  VII  |           tworzyła sobą dysonansu - szepnęła z goryczą.~- Mela! - powiedział
55    II,  VIII |             narzeczona szuka pana - szepnęła wskazując oczami Ankę, rozglądającą
56    II,  VIII |             a chęci niż możliwość - szepnęła cicho, bo ją ogarnął spokój
57    II,  VIII |               Jutro dam odpowiedź - szepnęła patrząc na konie biegnące
58    II,  VIII |             sił, bez dźwięku prawie szepnęła:~- Cicho!... cicho!...~Twarz
59    II,  VIII |     Słyszałam, coś opowiadał Róży - szepnęła patrząc na niego słodko
60    II,  VIII |             jej pękało.~- Mieciu? - szepnęła za nim.~Nie usłyszał i nie
61    II,  X    |            cicho.~- Tak, to Łódź! - szepnęła Anka ciszej i wróciła do
62    II,  X    |             Pan nie ma litości... - szepnęła ciszej z wyrzutem.~- Mam
63    II,  X    |       całował w rękę na pożegnanie, szepnęła cicho:~- Pan się gniewa
64    II,  XIII |             z ojcem o tobie.~- A! - szepnęła przeciągle, przypatrując
65    II,  XV   |         Słuchasz, Anka?~- Słucham - szepnęła nasłuchując szumu drzew
66    II,  XV   |              Myślałam o tym długo - szepnęła, przysunęła się do niego
67    II,  XV   |         mnie już nic nie obchodzi - szepnęła do siebie.~Ale to była nieprawda,
68    II,  XV   |            już nie mogę wytrzymać – szepnęła Nina wstając od stolika,
69    II,  XV   |         znalazły,~- Słucham cioci - szepnęła siadając w niskim foteliku
70    II,  XV   |             przecież w tej chwili - szepnęła ciszej i zamilkła.~Przechyliła
71    II,  XVI  |           tysiąc razy piękniejszy - szepnęła Anka.~- O, z pewnością.
72    II,  XVII |             jeszcze w tej skardze - szepnęła Nina.~- Cóż się stało z
73    II,  XXII |              Straszne jest życie! - szepnęła Anka.~- Nie, straszne są
74    II,  XXIII|         tylko porządnie.~- Karol! - szepnęła Mada cichutko, podnosząc~
75    II,  XXIII|         bardzo mizerny... taki... - szepnęła przymykając oczy, aby ukryć