Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |       drzwi do ciemnego pokoju, z którego buchnęło duszne, przesycone
 2     I,  III  |          królika bawełnianego, po którego wejściu przyciszyło się
 3     I,  III  |      specjalności; - człowieka, o którego toczyły się wojny pomiędzy
 4     I,  III  |           wiśniowym aksamitem, na którego tle niby kwiaty siei działy
 5     I,  III  |    prawdziwym królem bawełnianym, którego nazywano krótko - Szaja.~
 6     I,  III  |       ciszy nocy i buduaru, przez którego mury i obicia nie przedzierał
 7     I,  V    |          czworoboczny trawnik, na którego rogach stały cztery posągi,
 8     I,  V    |          jakimś rdzawym zmroku, z którego wynurzali się co chwila
 9     I,  VI   |       niedzielnym wypoczynkiem, z którego nie umieli korzystać, z
10     I,  VI   |    trzymała utkwione w spodku, do którego znowu dolewała herbaty.~-
11     I,  VII  |        fabrykanta-współzawodnika, którego nie mógł przewyższyć niczym.~
12     I,  VII  |          okolicznych, tego konia, którego pasał nad drogami albo w
13     I,  VIII |           czarnym kapeluszu, spod którego jej cudowne oczy świeciły
14     I,  VIII |          z dyrektorów przędzalni, którego szwajcar fabryczny w swojej
15     I,  VIII |         iść o pomoc do człowieka, którego się nienawidzi i któremu
16     I,  IX   |       dawny kolega uniwersytecki, którego w przeszłym roku poznałaś
17     I,  IX   |          niebieskiego fartucha, z którego robiła pończochy, i wielką
18     I,  IX   |           wydzierać się do konia, którego zdradliwie zaraz uprowadziły
19     I,  IX   |           że miał ochotę uchwycić którego za ogon i rozbić o piec,
20     I,  X    |          syna jakiegoś organisty, którego się przyjmowało w przedpokoju
21     I,  X    |    obijały mu się jak brzęczenie, którego nie starał się rozeznać,
22     I,  XI   |        kratą pokrytą bluszczem, z którego świeciły złocone ostrza
23     I,  XI   |    wjechał pod kolumnowy podjazd, którego słupy objęte bluszczem dźwigały
24     I,  XI   |      czerwonym dywanem, na środku którego stał wielki klomb kwitnących
25     I,  XI   |       utworzyło półkole, w środku którego siedział Szaja, jak król
26     I,  XI   |        stojące na stoliczku, obok którego usiadł.~Patrzyła na niego
27     I,  XI   |  uwieńczonego wieńcem laurowym, z którego wychylała się scena morska
28     I,  XII  |  pieniądze i zerwał ze światem, z którego wyszedł.~Niewiele wiedziano
29     I,  XIII |         żyjemy czerwonym kolorem, którego jeszcze dzisiaj nikt nie
30     I,  XIII |          jej, jaki rano odebrał i którego jeszcze nie przeczytał.~-
31     I,  XIII |         po niej z pomocą kija lub którego z robotników.~Z Borowieckim
32     I,  XIV  |           podobny do wieży, przez którego słabo oświetlone okna majaczyło
33     I,  XV   |      ruchu dookoła, ludzi, życia, którego się czepiał bezwiednie,
34     I,  XVI  |           pięćdziesięciu mówiono, którego każdym krokiem się zajmowano,
35     I,  XVI  |          nad Łodzią; ten Bucholc, którego bogactwa olśniewały wszystkich,
36     I,  XVI  |     wielki pogrzebowy rydwan, pod którego baldachimem, osnutym wieńcami
37     I,  XVI  |     zapadając w długie milczenie, którego nie śmieli przerywać towarzysze.~
38     I,  XVI  | podwyższeniu podobnym do tronu, z którego, przez złocone kraty drzwi,
39     I,  XVI  |     brudnymi łachmanami zmroku, z którego zaczęły z wolna wybłyskiwae
40     I,  XVI  |        głosami maszyn i ludzi, od którego drżało powietrze i trzęsła
41    II,  I    |          pod oknami.~W pokoju, do którego poszedł Maks, nie było lamp,
42    II,  I    |           sygnaturki z klasztoru, którego wieże i szereg okien widać
43    II,  I    |           podobną do pyska mopsa, którego ucharakteryzowano na bociana.~
44    II,  I    |           wybielonej wapnem, spod którego przebijały się przymglone
45    II,  I    |        kryminału - szepnął Karol, którego irytowały te pochwały księżowskie.~-
46    II,  I    |          to ten protegowany pani, którego umieściłem u Bucholca?~-
47    II,  II   |          głośno do przedpokoju, z którego było wyjście do bramy. -
48    II,  III  |          razem z nimi.~Jaskólski, którego od początku budowy przyjął
49    II,  V    |  trawnikach porosłych chwastem, z którego dziewanny wysmukłe i wielkie
50    II,  V    |         pola, szczerego piasku, z którego wiatry wywiały wszystką
51    II,  VI   |          woźny meldował Horna, na którego nareszcie przyszła kolej.~
52    II,  VI   |      małego pokoiku oszklonego, z którego widać było całą salę poprzecinaną
53    II,  VII  |           dzisiaj na Żydówki i co którego z młodzieży złapie, natychmiast
54    II,  X    |           pozostał tylko chłopak, którego wreszcie otrzeźwił doktór
55    II,  X    |           dziwna u człowieka, dla którego rubel był bogiem jedynym,
56    II,  XI   |   zacietrzewieniem Sierpińskiego, którego zaczęli popierać inni tak
57    II,  XI   |            mnie~samego o mało już którego dnia szlak nie trafił...
58    II,  XI   |        powiem jeden mały plan, od którego pachnie milionem.~Ucałowali
59    II,  XIII |   osobisty, nieruchomy majątek, z którego ja nie będę miał ani jednego
60    II,  XIV  |          szeroki złoty fryz, spod którego spływała ku podłodze niby
61    II,  XV   |           niej ideałem człowieka, którego sobie ubrała we wszystkie
62    II,  XV   |        myślała z dumą i radością, którego kochała pierwszym czuciem,
63    II,  XV   |        rzeczywistości do tamtego, którego ubóstwiała.~Przekonywała
64    II,  XV   |   nieodpowiednie.~- Pójdę do nich którego dnia z ojcem i na tym się
65    II,  XV   |       restauracyjnym ogródkiem, z którego płynęła ogromna wrzawa głosów
66    II,  XV   |          Kurowski płacąc za piwo, którego nie dotknęli.~- Mam tylko
67    II,  XVII |           wielkiego przemysłu, do którego się przyzwyczaił u Bucholca,
68    II,  XVIII|          przyszedł z Borowieckim, którego zabrał po drodze.~Przyszli
69    II,  XIX  |         który u nich pasał bydło, którego nieraz dobrze obijał, jest
70    II,  XXIII|    bufetowej.~Gdy miał czas, brał którego z gości pod ramię i pokazywał
71    II,  XXIII|           w ogromie mieszkania, z którego kątów, spod kwiatowych festonów
72    II,  XXIII|        dookoła siebie prócz męża, którego ciągle szukała, a odnalazłszy,
73    II,  XXIII|    wzgardą i stanął przy oknie, z którego widać było smugę pól zakończonych
74    II,  XXIII|           bogactwem.~- Bydlę, dla którego jest szczęściem najwyższym
75    II,  XXIII|   jakiegoś na to długie jutro - o którego nudzie myślał z przerażeniem.