Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |     posępnym okiem na ludzi, czasem rzekł jakieś krótkie słowo, które
 2     I,  II   |             nic więcej nie powiem - rzekł mocno dotknięty.~- Jak pan
 3     I,  III  |       patrzył na niego, a po chwili rzekł krótko:~- Parch! Panno Ani,
 4     I,  III  |               Żałuję teraz bardzo - rzekł uprzejmie.~- Pisałem nawet
 5     I,  III  |        popatrzył zimno na Storcha i rzekł:~- Dobrze, przyślę pani
 6     I,  V    |        swoją piękną brodę, wreszcie rzekł uroczyście.~- Wiesz, Karol,
 7     I,  V    |             swoje olbrzymie kości i rzekł:~- Zapiszcie mnie na dziesięć
 8     I,  V    |    przyjechał, ja mu mówię, a on mi~rzekł: "Inszej rady ni ma na taką,
 9     I,  V    |         płacę za to, dobrze płacę - rzekł po chwili, nie odrywając
10     I,  V    |              Bucholc mówi, cicho! - rzekł z naciskiem i uderzył go
11     I,  V    |            w ilości tysiąca rubli - rzekł Karol przeczytawszy spiesznie
12     I,  V    |           do patologii milionerów - rzekł poważnie, patrząc mu się
13     I,  V    |    wypukłych niebieskich okularów i rzekł sucho:~- Każda prawda bywa
14     I,  V    |            Ja myślę o tym przecie - rzekł mocno, wytarł ręce, obciągnął
15     I,  VI   |          Grosman, aktywa i pasywa - rzekł Zygmunt rozpinając mundur.~-
16     I,  VII  |             wziął rulon miedziaków, rzekł cicho pozdrowienie i wyszedł
17     I,  VIII |  Odpowiedział na pocałunek, ale nie rzekł nic, bo mu się chciało kląć
18     I,  VIII |       wypełnił rozkaz.~- Słucham! - rzekł bardzo pokornym głosem.~-
19     I,  VIII |        wyrażać.~Szlachecka logika - rzekł niecierpliwie Karol zapalając
20     I,  IX   |         przerywając jakąś opowieść, rzekł krótko:~- Przyszedłem do
21     I,  IX   |          tysięcy rubli paść muszę - rzekł cicho i wymijająco, jakby
22     I,  IX   |         pana! Woła pan Borowiecki - rzekł Baum.~Trawiński ze zdziwieniem
23     I,  X    |           Pójdźmy gdzie do knajpy - rzekł Bernard.~- Nie, dziękuję,
24     I,  XI   |                Dobrze. Mówię ojcu - rzekł Zygmunt - że nie ma co czekać,
25     I,  XI   |             kogo pani ma na myśli - rzekł spokojnie na pozór.~- Pani
26     I,  XI   |             pieniądze, co?~- Ile? - rzekł cicho Grosglik gładząc wskazującym
27     I,  XII  |             samego.~- Bądź zdrów! - rzekł zirytowany Karol i szedł
28     I,  XII  |         rzucił go i wyciągając rękę rzekł cicho:~- Przepraszam cię
29     I,  XIII |          tym samym miejscu co pan - rzekł z gniewem famulus i wyniósł
30     I,  XIII |            słuchał długo, a w końcu rzekł cicho:~- Nudno tutaj, prawda?~-
31     I,  XIII |               Pozamykaj okiennice - rzekł w końcu i sam sprawdzał,
32     I,  XIII |        czasie przyszedł Hamerstein, rzekł mu:~- Mnie coś jest! Obejrzyj
33     I,  XIII |            Byłbyś pan pachciarzem - rzekł zimno Borowiecki oglądając
34     I,  XIII |           czoło.~- Dobranoc panom - rzekł Karol.~- Miałem do pana
35     I,  XV   |       fabrycznych.~- Żegnam pana! - rzekł twardo Jaskólski i odwrócił
36     I,  XV   |            i po dłuższym przestanku rzekł ze współczuciem:~- Znowu
37     I,  XV   |            w drukarni i witając się rzekł do Karola:~- Knoll przyjeżdża
38    II,  I    |           dobrodziej jest na ręku - rzekł Maks Baum, podsuwając mu
39    II,  I    | uśmiechniętą twarz księdza, ale nie rzekł nic, tylko odwrócił się
40    II,  I    |           dobrodzieju mój kochany - rzekł spokojnie ksiądz Szymon.~-
41    II,  I    |     szwindlów.~- Mówisz jak Moryc - rzekł niechętnie Maks.~- Chłopaki,
42    II,  II   |      głupich rzeczy, panie Palman - rzekł z powagą.~- Ale co się stało,
43    II,  II   |         Wiktor Hugo umarł wczoraj - rzekł nieśmiało muzyk i zaczął
44    II,  II   |         bokobrody i dopiero w końcu rzekł uroczyście:~- Ja chciałem
45    II,  II   |       pewnością.~- Panie Szteiman - rzekł poufale bankier wstając. -
46    II,  II   |             długo słuchał i w końcu rzekł:~- Wiedziałem już o tym.
47    II,  III  |            stojącą pomiędzy oknami, rzekł prędko i dobitnie:~- Trupy.
48    II,  III  |      Borowieckiego.~- Gorąco, co? - rzekł wysuwając do przywitania
49    II,  III  |             Cóż ja na to poradzę? - rzekł dosyć niecierpliwie i twardy
50    II,  IV   |        nigdy ich słuchać nie chcę - rzekł Horn wymijająco.~- To nie
51    II,  IV   |            nie plotki, to prawda! - rzekł ostro, wstając z miejsca.~-
52    II,  V    |          was samych na parę minut - rzekł patrząc przez okno i wyszedł
53    II,  V    |         zastawu nie dam ani rubla - rzekł. - Niech Wassermanowa pożyczy
54    II,  V    |        zdejmując kapelusza usiadł i rzekł sucho:~- Słucham pana!~-
55    II,  V    |      zatrzymuje?~- Zatrzymywałem! - rzekł z naciskiem. - Powiedziałem
56    II,  VI   |     wszystko do ciebie, Stanisław - rzekł stary siadając przy biurku,
57    II,  VII  |         moja... to nasza fabryka! - rzekł wskazując na szklane dachy
58    II,  IX   |           ale pensji tylko połowę - rzekł wychodząc.~Myszkowski pozostał
59    II,  XI   |            i z pięści zachrzęści! - rzekł sentencjonalnie.~- Cóż pan
60    II,  XII  |            pogardą, ale przy jednej rzekł:~- Ta ma pyszny fason, szkoda,
61    II,  XIII |        posagu postawić, ale w końcu rzekł otwarcie i prosto:~- Co
62    II,  XIII |           na pięćdziesiąt tysięcy - rzekł wymijająco.~- Mało! Panna
63    II,  XIII |            To może wtedy pogadamy - rzekł obojętnie Grunspan, ale
64    II,  XIII |              I to pieniądz niezły - rzekł Karol podnosząc głowę znad
65    II,  XV   |            na żonę stojącą z boku i rzekł mocno:~- A to myśwa się
66    II,  XV   |   oskarżenie, i to bardzo ciężkie - rzekł Karol.~- I prawda.~- Nie,
67    II,  XV   |         oczami, aż w końcu pan Adam rzekł nieśmiało:~- A może byśmy
68    II,  XVI  |             głodną widokiem kobiet, rzekł cicho:~- Ja bym się zaraz
69    II,  XVI  |        przyjął podanej mu ręki, nie rzekł zwykłych słów przywitania,
70    II,  XVI  |       bliska, podsunął mu krzesło i rzekł wolno:~- Bardzo... mi przyjemnie
71    II,  XVI  |    Borowiecki.~- To pańska sprawa - rzekł niepewnie, bo przyszło mu
72    II,  XVIII|           wypytywał o szczegóły, aż rzekł:~- Zgoda, ale pod jednym