Tom,  Rozdzial

 1     I,  II  |      siedzieć na wsi.~- Po co? - zawołała boleśnie. - A bo ja wiem!
 2     I,  III |        ucha.~- Nie spiskujcie! - zawołała najstarsza w loży, zupełnie
 3     I,  III |         August zaczeka na pana - zawołała grzmiąco do stangreta.~-
 4     I,  III |     Zaraz przyjdę, kocham cię! - zawołała za nim i zniknęła.~Rozebrał
 5     I,  V   |           niech mnie pan puści - zawołała gwałtownie.~- Niech osoba
 6     I,  VII |      mógłbyś wywrócić koziołka - zawołała Róża.~Wilhelm Muller, olbrzymi
 7     I,  VIII|    Zaczął ją całować.~- Cicho! - zawołała odrywając usta od jego ust. -
 8     I,  VIII|       się stało, panie Karolu? - zawołała żywo Kama i przybiegła do
 9     I,  VIII|        on podobno bardzo chory - zawołała z uniesieniem Kama.~- Karna,
10     I,  VIII|    śmiało zatrzymać.~- Ciociu! - zawołała przestraszona, przykucając
11     I,  VIII|         Chyba pani Likiertowej - zawołała prędko i schowała szybko
12     I,  VIII|           a panu ustąp miejsca - zawołała energicznie.~- Dziękuję,
13     I,  IX  |  uratowano.~- Biedny człowiek! - zawołała ze współczuciem.~- Nie ma
14     I,  IX  |         bo inaczej...~- To co? - zawołała ze łzami w oczach, gotowa
15     I,  X   |            Dzieci, do herbaty! - zawołała po chwili matka. Antoś się
16     I,  X   |   wieczór, Antoś, masz fiołki! - zawołała i odpiąwszy od wydatnego
17     I,  X   |    równocześnie.~- Znowu poza! - zawołała, bo ją niecierpliwił.~-
18     I,  X   |    Zostań, Bernard, proszę cię - zawołała Róża zagradzając mu sobą
19     I,  X   |          domu.~- Idziemy razem - zawołała Mela. - Jeśli chcesz, to
20     I,  XI  |          to nie pójdę za niego - zawołała z wielką stanowczością.~-
21     I,  XI  |      niebo wiszące nad miastem i zawołała bez namysłu:~- Do Włoch!~-
22     I,  XI  |           my się znamy dobrze! - zawołała Mada z radością, wyciągając
23     I,  XI  |      przed nią.~- To się liczy - zawołała naiwnie.~- I liczy, i dobrze
24     I,  XI  |        rozpoczyna się koncert? - zawołała Endelmanowa obrzucając ich
25     I,  XI  |         pozujący na znudzonych - zawołała z naciskiem Róża, patrząc
26     I,  XI  |        tego, kiedy on katolik! - zawołała bezwiednie, zdradzając się
27     I,  XI  |          bez słowa.~- Bernard! - zawołała za nim prędko.~- Zaraz powrócę -
28     I,  XI  |          żeby zatrzeć ten śmiech zawołała:~- Idę ojca przyprowadzić
29     I,  XIII|          ja panu będę wierzyć! - zawołała prędko, rumieniąc się gwałtownie.~-
30     I,  XIII|      dobre serce.~- Papa idzie - zawołała odsuwając się nieco od niego.~
31     I,  XIII|        będzie blisko mieszkał? - zawołała Mada rozpromieniona.~- Tak.
32     I,  XIV |       ciociu, no, ja nie chcę! - zawołała, bo zamknął oczy, głowę
33    II,  III |      domu.~- Pan już na obiad? - zawołała wesoło, podnosząc na niego
34    II,  III |         się pan tak poczernił? - zawołała głośno, aby odzyskać równowagę.~-
35    II,  III |         żeby pan sam przyszedł - zawołała prędko i czując, że ją oblewa
36    II,  III |       żyję, to się nie stanie! - zawołała przyciszonym, namiętnym~
37    II,  III |        przyszłe całe pokolenia - zawołała załamując ręce w grozie,
38    II,  III |         kopiejek zjadły bułek! - zawołała żywo i jeszcze żywiej zaczęła
39    II,  III |    Helenowie na~schadzce, aha! - zawołała radośnie i łzy obeschły
40    II,  III |         dłużej, nie wytrzymam! - zawołała namiętnie.~- Cóż ja na to
41    II,  III |      wierzyć, jeśli nie tobie! - zawołała szczerze i głęboko.~- Czy
42    II,  IV  |    rozeszli się.~- Panie Horn! - zawołała za nim Kam z bramy.~Odwrócił
43    II,  IV  |      dodał ciszej.~- No gdzie? - zawołała dziewczyna z niepokojem,
44    II,  IV  |          kochanką, a więc tak! - zawołała ostro i z taką determinacją
45    II,  IV  |       Zdejm zaraz te aksamity! - zawołała. A gdy Zośka zawahała się
46    II,  VII |        Co pan mówi, jak można! - zawołała porywczo.~Ale on, żeby załagodzić
47    II,  VIII| męczeństwo przyjąć dla ciebie! - zawołała mocno. - Nie, nie mówmy
48    II,  X   |       pan był moim wujaszkiem! - zawołała obejmując go za szyję.~-
49    II,  X   |        pustego pokoju na górze - zawołała żywo Anka. - Nie bój się,
50    II,  XI  |            Czy pan ma metresę? - zawołała głośno. Umilkli wszyscy
51    II,  XI  |       gdy przyszedł za nią Horn, zawołała porywczo:~- Ja jestem papuga
52    II,  XI  |        był pan nieszczęśliwym? - zawołała przyskakując do niego.~-
53    II,  XI  |          nawet nie przeprasza? - zawołała prędko, ocierając łzy. -
54    II,  XI  |       rzucając się jej na szyję, zawołała tragicznie:~- Już się stało!
55    II,  XI  |          Picolo pana pocałuje! - zawołała rzucając się z psem do niego,
56    II,  XIV |          to ostatnie świństwo! - zawołała ż jakąś bezwiedną grozą
57    II,  XV  |        pewnie zaraz przyjdzie! - zawołała do kuchni, obeszła pokój,
58    II,  XV  |          nich. O, Karol idzie! - zawołała radośnie, podnosząc się
59    II,  XV  |     bardzo bolesne.~- Bolesne! - zawołała ironicznie.~- Panno Anno,
60    II,  XV  | powietrza.~- Więc to jest las? - zawołała Anka przystając ze zdumienia
61    II,  XV  |      chcę chociaż kawałek pola - zawołała Anka.~Poszli, ale i tam
62    II,  XV  |        co?~- Dobrze, o dobrze! - zawołała radośnie i zaraz przyniosła
63    II,  XV  |          Zamknij dobrze drzwi! - zawołała, gdy się już tam znalazły,~-
64    II,  XV  |      pokoju, popatrzyła na nią i zawołała przyciszonym głosem:~- Mówią,
65    II,  XVI |        pan tylko samego siebie - zawołała Nina.~- Prawda, że my miewamy
66    II,  XVI |    opieki przed jego nudzeniem - zawołała Anka.~- On jest dziwnie
67    II,  XVI |    szeptała mu do ucha. - Karl - zawołała nagle - pocałuj mnie jak
68    II,  XVII|     serca strzeżoną zazdrośnie i zawołała ze zdumieniem:~- Po cóż
69    II,  XXII|      przyjmujecie go u siebie? - zawołała oburzona.~- Przyszedł do
70    II,  XXII|      wyjścia.~- Już pan idzie? - zawołała z przykrością.~- Muszę,
71    II,  XXII|         szedł.~- Panie Karolu! - zawołała śpiesznie. Odwrócił się