Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |         zza wachlarza patrzyła w Karola, który zdawał się tego nie
 2     I,  III  |        mogąc rzucić się na szyję Karola, przycisnęła mu z taką siłą
 3     I,  V    |   najmniej obwiązań i podejmując Karola za nogi, podała.~Przeleciał
 4     I,  V    |     mądry człowiek! - szepnął do Karola, idącego tuż obok.~- To
 5     I,  V    |    wreszcie skończył na pociechę Karola, któremu się już spać zachciało
 6     I,  VI   |        go, gdy sobie przypominał Karola i Bauma. A zresztą, nie
 7     I,  VIII |         nawet uwagi na milczenie Karola, który odpowiadał zaledwie
 8     I,  VIII |        Kamę, która puściła głowę Karola, odsunęła się gwałtownie
 9     I,  VIII |     dawnym kolegą i przyjacielem Karola, a obecnie właścicielem
10     I,  XI   |       brwiami, patrzyła długo na Karola i w końcu szepnęła:~- Dlaczego
11     I,  XI   |          Endelmanów umyślnie dla Karola, zdecydowała się na ten
12     I,  XII  |             zapytał podnosząc na Karola orzechowe wielkie oczy.~-
13     I,  XIII |    jesteś - mruknął i wprowadził Karola do bardzo jasnego pokoju,
14     I,  XIII |         cicho do samego odejścia Karola, tylko prosiła go, aby przyszedł
15     I,  XV   |     wzrokiem po obojętnej twarzy Karola, obciągał kurtkę z garbu,
16     I,  XV   |  drukarni i witając się rzekł do Karola:~- Knoll przyjeżdża w sobotę.
17     I,  XVI  |          podrażniony zachowaniem Karola.~- Jak najwięcej, bawełna,
18    II,  I    |          dochodziły głosy Anki i Karola.~Pan Adam zaś ciągle nucił,
19    II,  I    |          po licytacji poszedł do Karola.~- Jasiek, a otwórz no okienko,
20    II,  I    |      nich? - zwrócił się Maks do Karola.~- A bo ja wiem, również
21    II,  I    |          powróciła z depeszą dla Karola. Karol apatycznie wziął,
22    II,  I    |       rozumiem wiele właściwości Karola. Szkoda, że się państwo
23    II,  I    |         poczuł prawie niechęć do Karola, gdy tamten przyszedł.~-
24    II,  I    |     Patrzył z gniewem i żalem na Karola.~- Mam bardzo pilne interesa
25    II,  I    |        oczów:~- Nie wie pan, czy Karola nie spotkało co złego?~-
26    II,  I    |          sadziła albo matka pana Karola, albo ja. Więc niech pan
27    II,  I    |       mówić będą.~Gniew Maksa na Karola rósł co chwila.~Ale okno
28    II,  I    |           że słyszy głosy Anki i Karola.~- Co oni mogą sobie opowiadać
29    II,  I    |      okrążał ze wszystkich stron Karola, czasem się zapuszczał na
30    II,  I    |     zdenerwowanym, że poszedł do Karola.~- Nie moglibyśmy wyjechać
31    II,  I    |     zważając na poprzednie słowa Karola i na jego chłodny, pogardliwy
32    II,  I    |          przysunął się bliżej do Karola i dumnie a chłodno patrzył
33    II,  I    |         goniła oczami spojrzenia Karola milczącego uparcie, Maks
34    II,  I    |      również po dawnemu do kolan Karola.~- Ledwiem was poznał, wyglądacie
35    II,  VII  |    niespodziankę - ozwała się do Karola.~- Tym dla mnie ciekawsza,
36    II,  VII  |       czym wiedział tylko ojciec Karola, ale jego była pewna, że
37    II,  VII  |        porywczo, szukając oczami Karola, rozmawiającego z Madą Mullerówną
38    II,  VII  |      łódzkie? - pytał cicho Horn Karola.~- Masz je pan, tam siedzi
39    II,  VII  |         naprzód oczami, szukając Karola.~- Dużo osób już wyszło! -
40    II,  VII  |         ją bawić, tylko śledziła Karola i Ankę i widząc, jak im
41    II,  IX   |          i bystro obejrzał twarz Karola.~W hotelu, dokąd poszli
42    II,  X    |         na rusztowaniach fabryki Karola wznoszącej się w końcu ogrodu
43    II,  X    |          wylewano sale w fabryce Karola.~Przysłonił usta chusteczką
44    II,  X    |        idących, bo bardzo lubiła Karola; psy poszły zgodnie za nią
45    II,  X    | najspokojniej ustawiano maszyny.~Karola nigdzie nie zobaczyła, wyszedł
46    II,  XIII |          wzburzony i wściekły na Karola.~Taki był zaperzony, że
47    II,  XV   |           czy nie usłyszy kroków Karola. - Mateusz, niech samowar
48    II,  XV   |     patrząc na zakłopotaną twarz Karola.~- Może pan z nami jutro
49    II,  XV   |         domu sądząc, że zastanie Karola; nie był nawet na obiedzie.~
50    II,  XV   |      przywiozła go na werendę.~- Karola nie było?~- Nie wiem, przyszłam
51    II,  XV   |         nie mogła i że miłość do Karola jakby umierała w niej.~Ostrzeżenie
52    II,  XV   |   różnymi czasy wyrzeczone słowa Karola, które teraz dopiero nizała
53    II,  XVI  |         szukasz? - zapytał Moryc Karola wchodząc za nim do pustej
54    II,  XVI  |      Grosglik i w końcu ucałował Karola, a jeszcze serdeczniej Moryca.~
55    II,  XVI  |          i tam wznoszono zdrowie Karola, więc musiał przyjść i wypić
56    II,  XVI  |          Jaskólski i odnalazłszy Karola szepnął mu do ucha, że ktoś
57    II,  XVI  | rozpalonymi oczami w jego twarz.~Karola owładnął niepokój, czuł
58    II,  XVI  |       tajemnicę z szarych źrenic Karola, który co chwila przysłaniał
59    II,  XVII |     Adama, ani w stosunku jej do Karola, który teraz, z powodu ojca,
60    II,  XVII |         swobodniejszą wtedy, gdy Karola nie było w domu.~Bo jego
61    II,  XIX  |    przypuszczając, że tam spotka Karola.~Anka przyjęła go bardzo
62    II,  XIX  |          powstał zaraz i pytał o Karola.~- Nie ma pana Borowieckiego,
63    II,  XXI  | niespokojnym. Ciągle pytał się o Karola i co chwila narzekał na
64    II,  XXI  |         Krzyczą! jakby w fabryce Karola... Zobacz, Anka.~Zobaczyła...~
65    II,  XXI  |        Co robić?... Czemu nie ma Karola?... a jeśli i dom zacznie
66    II,  XXI  |     nieznacznie obserwował twarz Karola.~Borowiecki słuchał długo,
67    II,  XXI  |     twarz i śledził z niepokojem Karola.~- Powiedz prędko, bo ja
68    II,  XXIII|     najlepszymi cygarami, klepał Karola po łopatkach, brał go wpół,
69    II,  XXIII|         nic nie odrzekł, śledził Karola, któremu ta rola zięcia
70    II,  XXIII|       uciekła ze strachem szukać Karola, a Mateusz rozsiadł się
71    II,  XXIII|   Bucholc, prowadzona ongi przez Karola, szła wciąż na czele wszystkich.~