Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |            Co cię to obchodzi, czy oni są złodzieje, czy porządni
 2     I,  I    |       teraz trzeba siedzieć cicho, oni są nam potrzebni; no, niech
 3     I,  III  |         niemnożeczko z kupcami, to oni mówią w końcu: "Chodź, pan
 4     I,  III  |           co ja na tym zarobię, że oni mają albo nie mają.~Tak
 5     I,  III  |        parę nowych gatunków, które oni robili, no i będziemy o
 6     I,  V    |       wszystkich żywię.~- Tak, ale oni pracują dosyć dobrze na
 7     I,  V    |     zarabiają, ja im daję zarobek, oni mnie powinni całować po
 8     I,  VI   |            i tobie są winni, a jak oni ci nie płacą, jak oni robią
 9     I,  VI   |          jak oni ci nie płacą, jak oni robią plajtę, to co ty masz
10     I,  VI   |       postanowił, czy też tak, jak oni chcą.~- Tak, z pewnością
11     I,  VI   |         sobie coś takiego, co mają oni. Polacy.~- Czy to czasem
12     I,  VII  |        panie.~- Ja jestem chory, a oni się bawią! Za co oni się
13     I,  VII  |             a oni się bawią! Za co oni się bawią? Skąd oni mają
14     I,  VII  |          Za co oni się bawią? Skąd oni mają na zabawę? - myślał
15     I,  VII  |           ja sobie nie życzę, coby oni się bawili. Każ konie założyć.
16     I,  VIII |             kajdaniarzy, psiakrew, oni zarabiają, a my jak psy
17     I,  VIII |           duś bliźnich, bo inaczej oni cię zduszą, wyssają i wyplują
18     I,  IX   |              Sza, panie Trawiński, oni mają niebo, po co im dobre
19     I,  IX   |     wszyscy jeździmy na tym wózku, oni nas jedzą!... - mówił wolno
20     I,  XI   |          utonęły w śpiewaczce.~Ale oni nic nie słyszeli prócz niespokojnego,
21     I,  XI   |           zapasów.~- Mam wino, ale oni nie mają wychowania, żeby
22     I,  XI   | powinszować! - wołał bankier.~- Co oni będą wiprawiać w salonie?~-
23     I,  XI   |  obwiniętych w czarny jedwab.~- Co oni cię kosztują, Endelman? -
24     I,  XII  |      określeniu.~- Jak chcesz! Czy oni na pewno przyjdą? - zapytał
25     I,  XIII |     dorobkiewiczowskich rodzin jak oni, ale zdradzała dużą żywość
26     I,  XIII |          najwięcej pracowali.~- Bo oni dlatego właśnie mają, skąd
27     I,  XIV  |        złości, że nic nie macie, a oni mają miliony.~- Nowe rzeczy
28     I,  XVI  |         ich oczach, przy nich, gdy oni jak dawniej nie posiadali
29     I,  XVI  |          drzwiczki karety.~- Czemu oni nie ruszają? - jęczała z
30    II,  I    |          pilnuje udojów!" Zresztą, oni nie mogliby żyć bez siebie,
31    II,  I    |          głosy Anki i Karola.~- Co oni mogą sobie opowiadać tak
32    II,  I    | życzliwością i z dumą, że przecież oni tego pana znają jeszcze
33    II,  I    |            to ich człowiek.~- Ależ oni wszyscy pana znają - powiedział
34    II,  I    |     dziękować z uniesieniem.~- Jak oni się zmienili! - szepnęła
35    II,  I    |          pakować się do wyjazdu, a oni kłócili się dalej z całą
36    II,  I    |     Karczmarek, że tego nie wiesz, oni chcą~twoją glinę kupić.
37    II,  II   |        panów dobra, no bo teraz to oni się wstydzą pić herbatę,
38    II,  II   |             ja panu co powiem. Czy oni bardzo czekają na gratyfikację? -
39    II,  II   |        firma jest w likwidacji, że oni mogą jeszcze się podnieść
40    II,  II   |         zapłacą sto za sto.~- Żeby oni chcieli zapłacić pięć za
41    II,  II   |         wytrzymamy konkurencji, bo oni będą mieli za sobą cały
42    II,  II   |            co im fabryki! Nie mogą oni siedzieć na wsi, trzymać
43    II,  II   |      politowaniem i zgrozą.~- Żeby oni mogli siedzieć na wsi i
44    II,  II   |      stróżów, woźnych, stangretów, oni takie rzeczy dobrze robią,
45    II,  II   |         takie rzeczy dobrze robią, oni są do tego specjaliści,
46    II,  II   |            swoich rzeczy, dlaczego oni nam mają psuć interesy?~-
47    II,  II   |            nasze to bidło, parchy, oni tylko patrzą, żeby dzisiaj
48    II,  II   |            mularskie - cofnął się. Oni mu zabronili robić!~Kwestionowano
49    II,  II   |     kredytu na maszyny. To również oni zrobili!~A te wieści fałszywe,
50    II,  II   |        jest sto razy kein geszeft! Oni go zjedzą! - myślał coraz
51    II,  III  |   przeszłości rodu naszego. Cóż by oni na to powiedzieli! - wykrzyknęła
52    II,  III  |     poradzić...~- Zgodziłaś się?~- Oni mogą mnie zmusić!... Nie
53    II,  V    |          pożegnał ich i poszedł, a oni siedzieli jakiś czas w milczeniu
54    II,  VI   |           szybko i bez szelestu, a oni znowu opadali na dawne miejsca,
55    II,  VIII |         chcę wydać za Polaka, żeby oni mieli takie salony jak państwo
56    II,  VIII |          się w niego i słuchała.~A oni snuli dalej przędzę szczęścia
57    II,  VIII |         ścian, w brązowym wazonie.~Oni już prawie nie mówili, tylko
58    II,  IX   |             co czują, jak widzą, a oni mi gadają, że pracują. Daj
59    II,  X    |        słyszałem ryczenie.~- Gdzie oni są? - zapytała trochę rozkazująco,
60    II,  XI   |               odezwał się Moryc.~- Oni są zawsze niewinni, oni
61    II,  XI   |            Oni są zawsze niewinni, oni się zawsze mylą, biedny
62    II,  XI   |         bardzo plotkarskie miasto. Oni się zaraz potrzebują interesować
63    II,  XI   |              bo ja już wiem, czego oni nie powiedzą. Cóż z naszą
64    II,  XI   |    Grunspan.~- Poczekaj pan, niech oni tę sprawę z Grosmanem wpierw
65    II,  XVI  |        pilnuje Moryca i Grosglika, oni chcą pana zjeść. Do widzenia,
66    II,  XVIII|           do wielkości środowiska. Oni są wklęsłym zwierciadłem
67    II,  XIX  |         wśród rozdrganych murów, a oni już nie żyli, tylko łachmany
68    II,  XIX  |         zgodzić, więc zakończył:~- Oni za prędko rosną! Ze szlachty
69    II,  XXIII|           jest pałac moich dzieci, oni będą sobie tutaj mieszkali,
70    II,  XXIII|            sposób używać bogactwa? Oni są jednak tak szczęśliwi! -