Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |           ale Borowiecki znudzonym wzrokiem patrzył w okno.~W kantorze
 2     I,  II   |           szepnęła cicho, ogarnęła wzrokiem te wszystkie głowy, co się
 3     I,  III  |            że Borowiecki znudzonym wzrokiem włóczy po teatrze, a Mada
 4     I,  III  |            niecierpliwości, goniła wzrokiem nienawiści lokaja, który
 5     I,  V    |           ośmielona jego życzliwym wzrokiem.~- A to bez nią myśwa się
 6     I,  V    |          zalęknionym, niespokojnym wzrokiem po twarzy Bucholca, który,
 7     I,  V    |         ustami, spoglądała martwym wzrokiem na Borowieckiego, poprawiała
 8     I,  VI   |            ludzi i na miasto tępym wzrokiem zamyślenia.~- Jak to urządzić?
 9     I,  VI   |           ustami rozpaczy i ostrym wzrokiem wiecznego głodu.~- Cudne
10     I,  VI   |      wykrzykiwała wodząc zdumionym wzrokiem po rodzinie.~Albert odwrócił
11     I,  VI   |           i zapatrzyła się martwym wzrokiem w okno, za którym widniały
12     I,  VII  |        leżała w fotelu i znudzonym wzrokiem goniła za ruchami Willa.~
13     I,  VIII |          Ziewał ciągle i znudzonym wzrokiem spoglądał na zegar, czekał
14     I,  IX   |             przyglądał się dziwnym wzrokiem meblom wytwornym i tym niezliczonym
15     I,  IX   |     słuchała i wybiegała co chwila wzrokiem do tego pokoju, w którym
16     I,  X    |       spoglądał poważnym ojcowskim wzrokiem na te jasne głowy i na oczy,
17     I,  X    |           Wlókł zmęczonym, smutnym wzrokiem po mieście przycichłym,
18     I,  XI   |            odeszli, przeprowadzani wzrokiem Mady, która nie śmiała go
19     I,  XI   |        odpowiedział prędko, goniąc wzrokiem śpiewaczkę, którą po skończeniu
20     I,  XI   |       spoglądały ciężkim, żałosnym wzrokiem w stronę bufetu, skąd huczały
21     I,  XI   |         powieki pod jego badawczym wzrokiem i poprawiając bransoletkę
22     I,  XII  |            usiadł w fotelu i tępym wzrokiem zapatrzył się w światło
23     I,  XII  |          automatycznie, zapatrzony wzrokiem, który nic nie widział,
24     I,  XIII |      wszystkiemu dziwnie badawczym wzrokiem, jakby oglądał po raz pierwszy,
25     I,  XIII |            domu.~Borowiecki sennym wzrokiem patrzał w uśpioną cichą
26     I,  XIV  | towarzyszach ironicznym, niedbałym wzrokiem, w którym było wiele politowania,
27     I,  XIV  |           bo się bał spotkać z ich wzrokiem, żeby mu nie wyczytali tajemnicy.~
28     I,  XIV  |           jej pewne części, zbadał wzrokiem funkcjonowanie i dopiero
29     I,  XV   |            i bezsilnym, ogłupiałym wzrokiem patrzył na morze domów,
30     I,  XV   |            wyblakłym, przepłakanym wzrokiem patrzył w okno.~- Nic, jestem
31     I,  XV   |            głębiej, wodził martwym wzrokiem po obojętnej twarzy Karola,
32     I,  XV   |     wszystkie sprawy, i bezmyślnym wzrokiem tonął w drganiach drzew
33     I,  XV   |     ciągnąca węglarki puste.~Gonił wzrokiem, aż mu zniknęła gdzieś za
34     I,  XV   |            błagalnym, rozpaczliwym wzrokiem po robotnikach, ładujących
35     I,  XVI  |       znajomych, upatrując ponurym wzrokiem, kto by tu chciał z nim
36    II,  I    |         się z jej jasnym, ufającym wzrokiem.~A musiał udawać miłość,
37    II,  I    |         przywitał Ankę i znudzonym wzrokiem przyglądał się niebieskim
38    II,  I    |    uspokoiwszy się nieco, obrzucił wzrokiem fabrykanta jej suknię i
39    II,  II   |           martwym, cofniętym w tył wzrokiem po głowach kolegów, czerniejących
40    II,  III  |        wiszące na ścianach, goniła wzrokiem wahadło zegara, potem próbowała
41    II,  III  |           opadł w krzesło i sennym wzrokiem przyglądał się przez bluszczowe
42    II,  III  |     patrzyła długo na niego jakimś wzrokiem osłupienia i trwogi.~- Karl,
43    II,  III  |            zaniepokojona i smutnym wzrokiem wodziła po gąszczach, w
44    II,  IV   |       Antoś i rozmarzonym, tęsknym wzrokiem przypatrywał się sierpowi
45    II,  IV   |        wodząc hardym, buntowniczym wzrokiem dokoła.~- A więc tak, byłam
46    II,  IV   |             patrząc na nich hardym wzrokiem, ale po chwili fala zdenerwowania
47    II,  IV   |            Zośki, która ogłupiałym wzrokiem przypatrywała się zniszczeniu
48    II,  VI   |         młodsi - tępym, bezmyślnym wzrokiem wpatrywali się w niego.
49    II,  VI   |          zamilkł i patrzył dziwnym wzrokiem na niego.~Gangrena była
50    II,  VI   |          stało, i długo ogłupiałym wzrokiem patrzył na rozkołysane żyta,
51    II,  VII  |           prostym i pełnym miłości wzrokiem, że porwał jej ręce i bardzo
52    II,  VII  |             patrzył Jakimś dziwnym wzrokiem na Ninę i Ankę, które wziąwszy
53    II,  VII  |           Kurowski ogarniając obie wzrokiem.~- To znaczy, że są inni,
54    II,  VII  |           z przerażenia i szklanym wzrokiem wodziła bezprzytomnie po
55    II,  VIII |        Spoglądali na siebie jasnym wzrokiem, przenikali się do głębi
56    II,  VIII |           o ścianę, patrzyła tępym wzrokiem, jak się ubierał, jak otwierał
57    II,  X    |           parapecie okna i smutnym wzrokiem wodziła po mieszkaniu.~Było
58    II,  X    |       drżał ze strachu i obłąkanym wzrokiem śledził ruchy ludzi stojących
59    II,  XII  |        patrzył ponurym, żarłocznym wzrokiem.~Kessler drgnął nieco spotkawszy
60    II,  XIII |        pozostawił, patrzyła w okno wzrokiem, który nigdzie nie patrzył
61    II,  XV   |          ciągle z niedowierzającym wzrokiem dziewczyny, więc wstał do
62    II,  XV   |         siebie tępym, przygaszonym wzrokiem; wiadomość nie wstrząsnęła
63    II,  XVI  |            mu szczęścia i radosnym wzrokiem obejmował nową fabrykę,
64    II,  XVI  |           i zdumionym, oczarowanym wzrokiem patrzył na kobiety, które
65    II,  XIX  |     również za orszakiem i smutnym wzrokiem przeglądał wszystkich idących;
66    II,  XX   |           próżno chciał przeniknąć wzrokiem.~Z bijącym sercem przyglądał
67    II,  XXIII|        automat i błądził zgaszonym wzrokiem po maszynach w ruchu, po