Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |            płacił za sto.~- Bucholc wie?~- Nie był jeszcze dzisiaj
 2     I,  II   |           sprowadził, obiecywał Bóg wie nie co. Tak zaraz poszło
 3     I,  II   |   kantorowym, pan dyrektor przecież wie najlepiej - odpowiedział
 4     I,  III  |          tym! każde dziecko w Łodzi wie takie nazwisko! - mówił
 5     I,  III  | zainteresowaniem lornetują ich, nie wie, co mówić, wreszcie zaczęła.~-
 6     I,  III  |           froncie loży, pozostał.~- Wie pani, panno Mario, ile się
 7     I,  III  |          jak Laudau mówi, to Landau wie.~- Kto traci?~- Wszyscy
 8     I,  III  |             jak do przyjaciela. Pan wie, kto musi paść z powodu
 9     I,  V    |          dziać. Aj! aj! Jeśli o tym wie Szaja albo Bucholc, jeśli
10     I,  V    |            A jeżeli o tym interesie wie cała bawełna łódzka? Jeżeli
11     I,  V    |            pięknym się odwdzięczyć. Wie pan, te kwiaty są dzisiaj
12     I,  V    |             nienawiści.~- Cała Łódź wie o tym.~- Jeszcze i wtedy
13     I,  V    |             całym kraju, znane!~Bóg wie, komu dawać miliony!"~-
14     I,  V    |             ha, ha, wesołe bydlę.~- Wie pan prezes, że ja już mam
15     I,  V    |           Cóż to za dama?~- Pan nie wie? Naprawdę pan nie wie? ha,
16     I,  V    |           nie wie? Naprawdę pan nie wie? ha, ha, ha! - zaczął się
17     I,  VIII |             daleko więcej.~- Kto to wie? - szepnęła cicho, podając
18     I,  VIII |        interesa?~- Świetnie, ma się wie. Pomysł doskonały już mam,
19     I,  VIII |             kobietę w Łodzi, ma się wie, że musi być nietutejsza
20     I,  VIII |       ciągle szukam, no bo – ma się wie - bez kobiet, i do tego
21     I,  VIII |       klepnął go w brzuch. - Ma się wie, wykręciłem z miejsca i
22     I,  VIII |   niewątpliwie uratowało.~A nie, on wie, co ja o nim myślę.~Mógłbym
23     I,  VIII |              może padniesz - kto to wie! a ja potrzebuję żyć i mieć
24     I,  IX   |             ho, ho! On zna Łódź. on wie, kto czego potrzebuje.~-
25     I,  IX   |         dobrze na swoim uporze. Ona wie o jego położeniu?~- Chyba
26     I,  X    |           umiała zająć i zabawić.~- Wie pani, sprzedałam i te kapy
27     I,  X    |       dziesiątej do szóstej rano.~- Wie mama - przerwał milczenie
28     I,  X    |            płaciłby więcej, ale kto wie, jak on długo może potrwać.~-
29     I,  XI   |         obraz nie byłby u mnie, pan wie? - rzekła wyniośle, z politowaniem
30     I,  XI   |     wytrwale dopiero wtedy, gdy już wie, że kupiwszy go, nic na
31     I,  XII  |       przyzwyczaja do własnej budy. Wie pan, jak idę do Smolińskich,
32     I,  XIII |          nie ma, słyszysz?~- To się wie, a jakby ta... jak się nazywa,
33     I,  XIII |         pani to solennie.~- Dobrze. Wie pan, a tamte książki ciocia
34     I,  XIII |        wspólnej ich znajomej;~- Pan wie, że Mania Godfryd zerwała
35     I,  XIII |          Pan, panie Myszkowski, nie wie, co daje ta praca w Łodzi,
36     I,  XIII |           nie wierzy, bo pan dobrze wie, że płotkę zjada duży kiełbik,
37     I,  XIII |          ich stamtąd wyciągnąć. Pan wie, że on zrobił nowe odkrycie
38     I,  XVI  |               Bucholc nie żyje! pan wie?... Miał fabryki, miał miliony,
39    II,  I    |             się do Łodzi?~- Pan nie wie?... - szepnęła Anka zdziwionym
40    II,  I    |     odpowiem na podobną insynuację. Wie pani, jestem zdumiony życiem
41    II,  I    |          nie podnosząc oczów:~- Nie wie pan, czy Karola nie spotkało
42    II,  I    |         Jest takich w Łodzi więcej. Wie ksiądz, że on się nauczył
43    II,  III  |             że jest wzruszoną~- Pan wie, że ta panna Mela kocha
44    II,  V    |         pożyczy dziesięć rubli! Pan wie, że Ruchla Wassermanowa
45    II,  V    |          wspomina tego łajdaka! Pan wie, ja jemu dałam za córką,
46    II,  VI   |           pan rozkaże?~- Pan prezes wie, że Henryk jest moim bliskim
47    II,  VI   |         bardzo dla rolnictwa... Pan wie, jaką konkurencję robi nam
48    II,  VII  |             zdrów, stracił humor. A wie pan, ksiądz Liberat umarł.~-
49    II,  VII  |           Panie Borowiecki, pan nie wie, kiedy przyjedzie Moryc
50    II,  VIII |             a nie z moją córką. Pan wie, on jest cham i łajdak! -
51    II,  X    |          pan Karol idzie z Morycem. Wie pan, ja panu będę mówiła
52    II,  XI   |           wszystko...~- Cóż to Kama wie? - zapytał poważnie, tłumiąc
53    II,  XIII |              Moryc jest nasz, Moryc wie, jak sprawy stoją, ale jak
54    II,  XIII |      spokojnie.~- Gdzie wiedzą? kto wie? policja? - szepnął zjadliwie.~-
55    II,  XVI  |           to tylko kupa gruzów! Kto wie, czy za rok sam nie będziesz
56    II,  XVI  |          ile bym chciał, bo jak pan wie, dzisiaj u mnie święto otwarcia
57    II,  XVI  |            trzymam jak królowę. Pan wie, ja ją za własne pieniądze
58    II,  XVI  |          parę miesięcy dziecko, pan wie, co to jest dziecko? Ja
59    II,  XVI  |             ocalił życie... Ja panu wie~ rżę teraz jak samemu sobie,
60    II,  XVI  |            iść do żony, ona nic nie wie, ale zrobiłem jej wielką
61    II,  XVIII|     szlachetnym Niemcom. Głupi! nie wie, że naród, aby mógł żyć,
62    II,  XXII |        zupełnie zwariował. Jak pani wie, kocioł i później pożar