Tom,  Rozdzial

2001    II,  XXI  |                dziedzińcu był zamęt nie do opisania, ludzie z krzykiem
2002    II,  XXI  |                przypomnieniem i wróciła do domu.~Ale teraz i na werendzie
2003    II,  XXI  |                 A dobrze. Zaraz napiszę do niego.~Rzuciła się do biurka,
2004    II,  XXI  |           napiszę do niego.~Rzuciła się do biurka, odsuwała krzesła,
2005    II,  XXI  |      bezprzyczynowym śmiechem.~Zajrzała do drugiego pokoju, aby spojrzeć
2006    II,  XXI  |              bardzo wyraźnie dolatywały do pokoju, a łoskot padających
2007    II,  XXI  |                bezbrzeżnym i obezsilały do reszty.~Nie, nie mogła więcej
2008    II,  XXI  |             ustawiała hałaśliwie stolik do herbaty.~- To wiatr... Pamięta
2009    II,  XXI  |           zapewniała go, że nie, poszła do saloniku i siłą nadzwyczajną
2010    II,  XXI  |             runęło.~Pan Adam rzucił się do okna, zerwał rolety i łuna
2011    II,  XXI  |               duszony.~Anka rzuciła się do niego, wołała na służbę,
2012    II,  XXI  |              budowania, gorąco było nie do wytrzymania, ogień był ze
2013    II,  XXI  |                wielkie kwadraty podobne do skrzyń podziurawionych,
2014    II,  XXI  |                te mury podarte, podobne do łachmanów przepalonych,
2015    II,  XXI  |                i uporu.~Moryc przyszedł do niego z gromadą różnych
2016    II,  XXI  |               pytał się o nic i poszedł do kantoru, który ocalał razem
2017    II,  XXI  |         przyciszonym, ale mocnym głosem do Moryca:~- No i cóż! trzeba
2018    II,  XXI  |                 szepnął mu bardzo cicho do ucha:~- Nie blaguj, to twoja
2019    II,  XXI  |              Powiedziałem.~Odwrócił się do Mateusza, który zapłakany,
2020    II,  XXI  |              zawołał Karol przyskakując do niego.~- Pan Adam umarł
2021    II,  XXI  |      przestrachem, byłem tam... Idź pan do panny Anki, bo i ona na
2022    II,  XXI  |            zapewnieniom doktora pobiegł do domu.~W progu już spotkał
2023    II,  XXI  |                 Ankę, którą przenoszono do Trawińskich.~- Panie Karolu!
2024    II,  XXI  |    spazmatycznie.~- Przyjdę po południu do pani! - powiedział prędko
2025    II,  XXI  |            serce jakby obręczą.~Poszedł do niego i długo patrzył w
2026    II,  XXI  |           zupełnie rzeźwy i zdecydowany do schwytania się za bary z
2027    II,  XXI  |         schwytania się za bary z losem, do walki, ale zaraz na wstępie
2028    II,  XXI  |             interesy, które go zmuszają do tego wycofania się ze spółki,
2029    II,  XXI  |                wyniósł się, a on usiadł do obliczań, które długo trwały.~
2030    II,  XXI  |              największe, a miał jeszcze do pokrycia masę drobnych,
2031    II,  XXI  |       pozostawało mu nic.~Pójdzie znowu do służby, znowu będzie musiał
2032    II,  XXI  |                nie wiem co, nie powróci do niego.~Mózg zaczął gorączkowo
2033    II,  XXI  |               już niepodobieństw, tylko do tej nowej, zaciętej walki
2034    II,  XXI  |           gniewaj się na mnie, nie miej do mnie żalu, ale nie mogę.
2035    II,  XXI  |                 miał ani sił, ani wiary do drugiej takiej roboty. Zrozum
2036    II,  XXI  |          rozstanie.~Borowiecki nie miał do niego żalu, bo odczuwał
2037    II,  XXI  |              jakby wyzywając świat cały do walki,~Kazał zająć się pogrzebem
2038    II,  XXI  |           pogrzebem ojca, a sam poszedł do fabryki, bo już tam prowadzili
2039    II,  XXI  |         wyklepał po łopatkach i pobiegł do domu.~ ~
2040    II,  XXII |            Czuła się prawie zdrową, ale do równowagi nerwowej przychodziła
2041    II,  XXII |              głąb, z której nadlatywały do niej głucho szumy pełne
2042    II,  XXII |                jak obłąkana rzucała się do ucieczki.~Musiał zawsze
2043    II,  XXII |            zastrzegając sobie tylko, że do jego śmierci nikt nie ruszy
2044    II,  XXII |                chociażby siłą przewieźć do jakiego zakładu leczniczego,
2045    II,  XXII |            pożegnany, bo Anka nabierała do niego wstrętu; wytarła spiesznie
2046    II,  XXII |            wrażenie płazu - powiedziała do Niny.~- Jest to kombinacja
2047    II,  XXII |       zwierzęcia. Tacy w życiu dochodzą do wszystkiego, o ile zbyt
2048    II,  XXII |          zawołała oburzona.~- Przyszedł do pani, a potem, ja się z
2049    II,  XXII |                Ance i całe noce pisywał do niej sążniste listy miłosne,
2050    II,  XXII |             bardzo poruszona wyciągnęła do niego rękę.~Maks, bardzo
2051    II,  XXII |          życzliwie. Anka uśmiechała się do niego takim szczerym, radosnym
2052    II,  XXII |          zdawkowych grzeczności i wstał do wyjścia.~- Już pan idzie? -
2053    II,  XXII |         Morycowi sprytu wystarczy nawet do zjedzenia własnego teścia.~-
2054    II,  XXII |                  że nie umiem kochać aż do przebaczenia, aż do zapomnienia
2055    II,  XXII |           kochać aż do przebaczenia, aż do zapomnienia o sobie - odpowiedziała
2056    II,  XXII |               nie na pożegnanie, ale na do widzenia - mówiła prędko,
2057    II,  XXII |               mówiła prędko, wyciągając do niego rękę.~Porwał ją i
2058    II,  XXII |                blade, aby ją przycisnąć do serca, więc raz jeszcze
2059    II,  XXII |             która w pasażach, podobnych do krzyków przyduszonych, sączyła
2060    II,  XXIII|            twarzach, uśmiechających się do niego, ale nie spostrzegał
2061    II,  XXIII|         podawała okrycia.~Wsiadł z Madą do karety i pierwszy ruszył
2062    II,  XXIII|                zdenerwowana, tuliła się do jego boku.~Nie zwracał i
2063    II,  XXIII|                 i myślał, że oto jedzie do ślubu, że nareszcie jest
2064    II,  XXIII|                dziecko przysunęła głowę do jego ramienia i wyciągnęła
2065    II,  XXIII|                  Cała ulica, prowadząca do fabryki Mullera, zapchana
2066    II,  XXIII|                 szpaleru, przed wjazdem do dziedzińca fabrycznego,
2067    II,  XXIII|                  przez wielki ogród, aż do podjazdu pałacowego.~Przejazd
2068    II,  XXIII|                tak długo, że gdy weszli do pałacu, wszyscy goście już
2069    II,  XXIII|                 i zapraszał najusilniej do przekąsek, zastawionych
2070    II,  XXIII|           kosztu, a potem przysunął się do Meli Grunspan, obecnie Morycowej
2071    II,  XXIII|                 jak tylko mógł, uciekał do Maksa Bauma, nawet do Welta,
2072    II,  XXIII|           uciekał do Maksa Bauma, nawet do Welta, z którym się pogodził,
2073    II,  XXIII|            miliony, to tak. Wy idziecie do nich, Moryc będzie je miał
2074    II,  XXIII|            spólnik Maksa miał już wstęp do towarzystwa, więc porzucił
2075    II,  XXIII|       fabrycznych, zaproszonych jedynie do ożywienia zabawy, zaczęły
2076    II,  XXIII|                  z Morycem, z Kurowskim do knajpy jakiej i przy piwie,
2077    II,  XXIII|                zmęczonym że zwrócił się do Jaskólskiego, który, odświętnie
2078    II,  XXIII|              kochających szpon i uciekł do oranżerii, aby trochę ochłodnąć
2079    II,  XXIII|                 dopite butelki pochować do kredensów.~- Takie gadanie,
2080    II,  XXIII|               to pięścią w pysk... nogi do okapu... i fora ze dwora...
2081    II,  XXIII|           wyzysków.~Miasto było podobne do potężnego wiru, w którym
2082    II,  XXIII|             ludzi - byle zdążyć prędzej do milionów, których źródła
2083    II,  XXIII|               Kurowski szedł pełną parą do majątku; Maks Baum et Stach
2084    II,  XXIII|        filantropijniejszym, bo wyciskał do ostatnich granic pracujących
2085    II,  XXIII|          okaleczonych i niezdatnych już do pracy.~Grosglik szachrował
2086    II,  XXIII|         hrabianką, pisał się de Meller, do Łodzi przyjeżdżał ze służbą
2087    II,  XXIII|        przyszłej żony i Borowiec-kiego; do fabryki nie wtrącał się
2088    II,  XXIII|        barchanów, podniósł swoje wyroby do stopnia doskonałości, dobudował
2089    II,  XXIII|                 częściej nuda zaglądała do jego duszy, coraz częściej
2090    II,  XXIII|           śmiejąc zbliżyć się, jeśli ją do tego nie zachęcił, nie śmiejąc
2091    II,  XXIII|              nie przyjaźni... Maks miał do niego stary żal, również
2092    II,  XXIII|        Rozmyślał właśnie o tym wchodząc do fabryki.~Olbrzymie czworoboki
2093    II,  XXIII|              słońce; podniósł się windą do suszarni gotowego towaru,
2094    II,  XXIII|                I znowu szedł z pawilonu do pawilonu i z sali do sali -
2095    II,  XXIII|           pawilonu do pawilonu i z sali do sali - przez to piekło turkotów,
2096    II,  XXIII|             hymn nasycania się.~Poszedł do kantoru, miał już dosyć
2097    II,  XXIII|             wyszedł i powlókł się wolno do miasta.~Nie widział nikogo,
2098    II,  XXIII|               Tysiące fabryk, podobnych do twierdz warownych, huczało
2099    II,  XXIII|         przejeżdżał ulicą i był podobny do czerwonego spasionego wieprza,
2100    II,  XXIII|             wróble świergotały.~Chodził do zmęczenia, chodził uparcie
2101    II,  XXIII|          bezwiednie prawie wciąż wracał do miejsc, w których spotykał
2102    II,  XXIII|              nudę - nudę.~Skrzywił usta do pogardliwego uśmiechu nad
2103    II,  XXIII|                 Przystąpiła natychmiast do niego z wyciągniętą ręką.~-
2104    II,  XXIII|                 milionów - mam, a że mi do życia nie wystarczają -
2105    II,  XXIII|               sił, że nie poszedł nawet do żony i syna, tylko zamknął
2106    II,  XXIII|             których głuchy huk, podobny do dalekiego szumu lasów, przynosił
2107    II,  XXIII|                skupiając się cały jakby do walki, zwłaszcza z duszą,
2108    II,  XXIII|              się w cieniach i przywarło do ziemi jak polip wszystkimi
2109    II,  XXIII|                 własną pychę, aby dojść do milionów.~- Tak, jestem
2110    II,  XXIII|                ani szczęścia, ani chęci do życia - nic... nic...~-
2111    II,  XXIII|              tego przypomnienia napisał do niej długi list prosząc
2112    II,  XXIII|                 wskazówki, potrzebne mu do założenia ochrony dla dzieci
2113    II,  XXIII|            wyjścia z dzisiejszego stanu do celu jakiegoś na to długie
2114    II,  XXIII|                olbrzyma, który przywarł do ziemi i spał tak ufnie jak
2115    II,  XXIII|               wszystkich krańców świata do tej "ziemi obiecanej", wszystkimi
2116    II,  XXIII|            ludzie nieskończoną procesją do tej "ziemi obiecanej". Przychodzili
2117    II,  XXIII|           smutnym, ale silnym i gotowym do walki.~Był bardzo blady,