Tom,  Rozdzial

 1     I,  V    |       nagłej złości, jaka mu zalała serce.~Sine plamy i siniaki zrobiły
 2     I,  V    |              Znane jest twoje dobre serce w całym kraju, znane!~Bóg
 3     I,  VI   |        rozchoruję jeszcze, mnie już serce boli, a tu ani chwili spokoju -
 4     I,  VI   |          moje dobroć, na moje dobre serce to on tak gada, co!~- Cicho,
 5     I,  VII  |           chory jestem ciągle, mnie serce boli, on mnie ciągle okrada.
 6     I,  IX   |           goryczy, jaka mu zalewała serce. Patrzał na miasto brudne,
 7     I,  IX   |          stole, frau Augusty porwał serce bawiąc się jej faworytami,
 8     I,  X    |          straszny żal rozdzierał mu serce.~Józio go ogarnął rękami
 9     I,  XI   |          jakie przewijało się przez serce i mózg, ściągały się nerwowo
10     I,  XI   |           jej rozgoryczone i smutne serce zarzewiem dziwnie palącego
11     I,  XI   |            powiedział, zatopiło jej serce w dziwnie rozkosznym cieple.~
12     I,  XII  |            człowiek ugodzony w samo serce, który nie rnoże zdać sobie
13     I,  XII  |         sobie umyślnie i opancerzał serce egoistycznymi sofizmatami.~
14     I,  XII  |    wszystkiego, a miał współczujące serce dla każdej niedoli i wielki
15     I,  XIII |                Podziwiam pani dobre serce.~- Papa idzie - zawołała
16     I,  XIII |            Nie, nie było mu dobrze; serce wprawdzie biło spokojnie
17     I,  XIII |         zalewały mu mózg mrokiem, a serce smutkiem zniechęcenia.~-
18     I,  XV   |         kieszeni, bo go schwycił za serce kurcz najstraszniejszego
19     I,  XV   |          jakby żgnięty nożem w samo serce, porwał się na nogi, zachwycił
20     I,  XVI  |             tej obrazy, jego mściwe serce zanotowało sobie jeszcze
21    II,  I    |             nie wiedziała, dlaczego serce jej zabiło silniej, jakby
22    II,  I    |          każdą twoją troskę biorę w serce tak mocno, mocniej niż swoje
23    II,  VI   |             wiedzą, że ja mam dobre serce...~Endelmanowa znowu zaczęła
24    II,  VI   |       przymglonymi radością oczami, serce mu drżało ze wzruszenia,
25    II,  VI   |            jak gwoździem żgnął go w serce.~- Ścierwa... - szepnął
26    II,  VII  |             obsiadły i zalewają jej serce goryczą nieopowiedzianą.
27    II,  VII  |     błysnęły w jej szarych oczach i serce zaczęło bić mocno, mocno...~-
28    II,  VII  |          się bez śladu, a natomiast serce napełniło się uczuciem szczęścia
29    II,  VIII |         rozpalone.~Przymknęła oczy, serce zerwało się w niej jak ptak
30    II,  VIII |        mocny spazm żalu skręcał jej serce, że Mela nie mogła jej uspokoić
31    II,  VIII |         łkanie zapchało jej gardło, serce jej pękało.~- Mieciu? -
32    II,  XI   |          wolno i spokojnie, chociaż serce uderzyło mu mocniej.~- Przyślij
33    II,  XI   |            bardzo blady pana pewnie serce boli, może zawołać doktora?~
34    II,  XIII |           linię głowy i czuł, że mu serce bije szybciej, że jakieś
35    II,  XV   |         ostrością bolesną jej dobre serce, jej opiekowanie się biednymi,
36    II,  XV   |      głuchym i bolesnym przepełniło serce że rozpłakała się, sama
37    II,  XVI  |          dziwnym uczuciem zabiło mu serce. - Zaraz przyjdę, niech
38    II,  XVI  |   przytomnie, trząsł i rozrywał jej serce bolesnym spazmem.~A potem
39    II,  XVII | egoistycznej duszy.~Ale wtedy znowu serce się jej rwało z żalu nad
40    II,  XVIII|             na ziemię i patrzył, aż serce wezbrało mu współczuciem
41    II,  XIX  |          rękę, dziękuje mi za dobre serce i powiada, że jestem bardzo
42    II,  XIX  |             ugryźć Grunspana w samo serce. Był już na dobrej drodze
43    II,  XX   |       utrzymać na nogach, bolało go serce, bolały go wszystkie mięśnie,
44    II,  XXI  |       rolety.~Czytała jednak dalej. Serce przestawało bić. trwoga
45    II,  XXI  |          taki okropny ból gryzł jej serce, tak ją łamał, tak dusił,
46    II,  XXI  |             powlekała surowością, a serce napełniać zaczęło uczucie
47    II,  XXI  |      przypomnienie ojca ścisnęło mu serce jakby obręczą.~Poszedł do
48    II,  XXI  |      zupełnie, ale i przeniknęło mu serce dziwnym smutkiem, który
49    II,  XXI  |           kocham jak brata, mnie aż serce boli, kiedy myślę nad twoimi
50    II,  XXI  |              Ty wiesz, jakie ja mam serce dla przyjaciół. Zapłaciłbym
51    II,  XXII |       nazajutrz zameldował służący, serce jej zabiło radośnie i bardzo
52    II,  XXII |      ukrywana miłość przejmowała mu serce taką radością i rozczuleniem,
53    II,  XXII |       niewysłowiony żal ścisnął jej serce, zdjęła machinalnie pierścionek
54    II,  XXII |         upokarzający wstyd palił mu serce.~Nie mógł znieść jej szlachetnego
55    II,  XXII |             chwilę, przepełniła jej serce i oczy gorzkimi łzami żalu.~
56    II,  XXIII|           prędko i szorstko; tak mu serce biło gwałtownie, że nie
57    II,  XXIII|         krzyk, którym miał zapchane serce; aby zmóc i to serce, przebudzone
58    II,  XXIII|       zapchane serce; aby zmóc i to serce, przebudzone jej widokiem;
59    II,  XXIII|         wstydu, poniżenia zalała mu serce.~Poświęcił wszystko i cóż