Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |            już dosyć, odwrócił się spiesznie i wyszedł, nie czekając
 2     I,  III  |     nazwisko! - mówił prędko Leon, spiesznie się zapinając i robiąc miejsce
 3     I,  III  |      zupełnej tajemnicy.~Dokończył spiesznie i nie powiedział tego, co
 4     I,  III  |           prawie monosylabami, pił śpiesznie herbatę, chciał wynieść
 5     I,  V    |          rzekł Karol przeczytawszy spiesznie resztę listu, pisanego wciąż
 6     I,  VIII |          przyszły i za wychodzącym śpiesznie Borowieckim zawołał Bucholc:~-
 7     I,  VIII |             krzyknął ubierając się śpiesznie w palto.~- Kundel, za drzwi
 8     I,  VIII |          już na mnie ryczy - mówił śpiesznie, całował wszystkie kobiety
 9     I,  X    |        miasta.~Józio przesunął się spiesznie i wszedł do nie tynkowanego
10     I,  XI   | podniesionym głosem na męża, który spiesznie przybiegał na to wezwanie
11     I,  XI   |           Borowiecki się skłonił i spiesznie odszedł, bo niemiłe, wprost
12     I,  XI   |        Endelman! - wołała na męża, śpiesznie podbiegającego krokiem baletowym,
13     I,  XII  |    Samotność mu zaciążyła.~Poszedł spiesznie do "kolonii", ale tam prócz
14     I,  XIII |         koszowego.~Odkłonił im się spiesznie i nie zważając na znaki~
15     I,  XIII | porcelanowe oczy i p rzykrywała je spiesznie złotawą strzechą rzęs, bo
16     I,  XIV  |          nie odpowiedział, wyszedł spiesznie, nie zwracając uwagi na
17     I,  XIV  |       energicznie, podał mu rękę i spiesznie poszedł stukając laską po
18     I,  XV   |    warczenia, huki, że przechodził spiesznie i przywartymi, czerwonymi
19     I,  XV   |             znalazł siły i poszedł spiesznie, gnany trwogą.~Dopiero widok
20     I,  XVI  |    uśmiechnął się do niej i cofnął spiesznie, zapadając w długie milczenie,
21     I,  XVI  |            za kantor.~Przebrał się spiesznie, wciągnął długie buty i
22    II,  I    |          zawołał szlachcic i siadł spiesznie do stolika, ale nie zapomniał
23    II,  I    |     tygodnie, dobrze? - powiedział spiesznie, aby ją pocieszyć.~- Dobrze,
24    II,  II   |     Przynieś pan jego conto. Szulc spiesznie przyniósł. Bankier przejrzał
25    II,  III  |           odpowiedział, bo odszedł spiesznie, a Moryc pochodził jeszcze
26    II,  III  |            już mnie nie ma - wołał spiesznie wychodząc, bo Wysocki szedł
27    II,  III  |       poczekalni syna, cofnęła się spiesznie i zadzwoniła gwałtownie
28    II,  III  |        muchami.~Borowiecki poszedł spiesznie do Helenowa.~W parku było
29    II,  III  |       wyminął ich boczną uliczką i spiesznie pojechał do miasta.~ ~
30    II,  IV   |            mama usłyszy.~Ubrał się spiesznie i wyszli na ciemną ulicę.
31    II,  IV   |                 To co - podchwycił spiesznie Horn, przestraszony akcentem
32    II,  IV   |      rozeszli się bez słowa.~Stary spiesznie obchodził maszynę i zaoliwionymi
33    II,  V    |          powiem! - zawołał Wilczek spiesznie zagradzając mu sobą drzwi,
34    II,  V    |           rzucił cygaro o ziemię i spiesznie szedł przez ogród, aż mu
35    II,  VI   |           maszyna stanęła.~Pobiegł spiesznie do niej. aby ukryć nie tę
36    II,  VI   |      skończył opatrunek, ubrał się śpiesznie, postawił kołnierz od palta
37    II,  VI   |       rozwichrzone włosy i odszedł spiesznie, jakby zawstydzony.~Chłop
38    II,  VII  |          dziwnym strachem, odeszła śpiesznie nie zamieniwszy z nim ani
39    II,  VII  |        jeszcze wiadomość i pobiegł spiesznie z powrotem.~
40    II,  IX   |         doktor nie czekał, wybiegł śpiesznie do Baumów.~Kiedy Maks na
41    II,  IX   |     Wysocki i zaraz wyszedł.~Karol spiesznie wypił herbatę i wyszedł
42    II,  X    |         Maks Baum.~Wyszedł do niej spiesznie, był w niebieskiej bluzie,
43    II,  XII  |           czasu - rzucił nerwowo i spiesznie wyszedł, bo bardzo mu się
44    II,  XIII |          do nosa.~Moryc cofnął się spiesznie i podniósł taki wrzask,
45    II,  XV   |          jej nie lubi. Pił herbatę spiesznie, zmuszając się do tego,
46    II,  XV   |      chusteczkę i chowając ją zbyt spiesznie - Mateusz pomimo zakazu
47    II,  XV   |     Wrócili rychło do miasta, Anka spiesznie poszła do domu sądząc, że
48    II,  XV   |          zajrzał w jej oczy, które spiesznie przymknęła, bo były pełne
49    II,  XIX  |       nagich drzew, przesunęli się spiesznie i skręcili w kąt "zapomnianych",
50    II,  XX   |       Wyskoczył z łóżka, ubrał się spiesznie i zaczął pić wolno wystygłą
51    II,  XXII |          do niego wstrętu; wytarła spiesznie ręce, bo jego wielkie dłonie
52    II,  XXII |           Panie Karolu! - zawołała śpiesznie. Odwrócił się i przystanął.~-
53    II,  XXIII|        drogich kamieni.~Borowiecki spiesznie wyszedł.~Ale w jadalni,
54    II,  XXIII|        uścisnął jej rękę i odszedł spiesznie, aby się nie zdradzić z