Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |        ale do gadania.~Borowiecki podniósł kołnierz, pozapinał się
 2     I,  II   |        ale to nie był Borowiecki.~Podniósł się i wlókł swoje chore
 3     I,  III  |          zapomnimy tego, że pan | podniósł naszą drukarnię.~- Widzi
 4     I,  III  |          ziemi leży jakiś papier, podniósł go, aby położyć, i prawie
 5     I,  IV   |      ciosie Borowieckiego zasnął.~podniósł się na kolana i padł z powrotem
 6     I,  IV   |          jakby pływał.~Borowiecki podniósł go, przyprowadził do jadalni,
 7     I,  V    |   telegramu. Gdy Karol skończył i podniósł tryumfujący wzrok na niego,
 8     I,  V    |        więcej nie mogę. Dobranoc!~Podniósł się z krzesła, aby iść z
 9     I,  V    |        plecami do ściany. Bucholc podniósł swoje jastrzębie, czerwone
10     I,  V    |   wszędzie, gdzie mi się podoba - podniósł głowę i dumnie, miażdżąco
11     I,  V    |       sadłem jak latarnia.~Doktór podniósł w górę okulary, jakby powoływał
12     I,  V    |         Kozłowski, ów warszawiak, podniósł się niedbale z kanapki na
13     I,  VII  |      obcisłym kostiumie cyklisty, podniósł się z fotelu, rzucił na
14     I,  VII  |             odpowiedział twardo i podniósł się oglądając za kapeluszem,
15     I,  VII  |         milczenia i nudy.~Wilhelm podniósł się i zaczął tańczyć trzecią
16     I,  VII  |      policzek i wyszła.~Szaja się podniósł, zakręcił światło, bo lubił
17     I,  VIII |          Do kogo to pan mówisz? - podniósł nieco głos.~- Do pana prezesa.~-
18     I,  VIII |        chudy blondyn w okularach, podniósł się i wyszedł z pośpiechem.~-
19     I,  VIII |          pomyślał, postał chwilę, podniósł pantofelek i poszedł z nim
20     I,  VIII |        ale którą dobrze rozumiem.~Podniósł się do wyjścia.~- Nie myślisz
21     I,  IX   | wykrzyknął Maks, widząc, że Karol podniósł się i oglądał włóczkowe,
22     I,  XI   |          i rzekła widząc, że i on podniósł się:~- Pan zostanie na chwilę,
23     I,  XI   |          Powiedział dosyć twardo, podniósł się i zaraz przyprowadził
24     I,  XI   |          cicho, i z wielką powagą podniósł brwi, które ostrymi półkolami
25     I,  XIV  |       chwilę, jest ważna sprawa - podniósł głos Malinowski. - Józio
26     I,  XIV  |           ale się nie ruszył, nie podniósł nawet oczu na towarzyszów,
27     I,  XV   | nieustannym rytmem pracy. Bucholc podniósł się wreszcie i poszedł do
28    II,  I    |  zgarbiony, wlókł się nad ścianą.~Podniósł wybladłe i jakby nieprzytomne
29    II,  I    |         na środku korytarza, rękę podniósł do góry, patrzył na mnie
30    II,  I    |        ganku, a w całej gromadzie podniósł się taki krzyk, pisk, rwetes,
31    II,  I    |          itd., aż Karol zdziwiony podniósł na niego oczy.~- Cóż ty
32    II,  III  |          i bez ideału.~Borowiecki podniósł się do wyjścia, bo go śmieszyła
33    II,  III  |      zaspane, ociężałe spojrzenie podniósł na Borowieckiego.~- Gorąco,
34    II,  III  |         sukni obudził jego uwagę; podniósł oczy i bezwiednie postąpił
35    II,  III  |        nagłym, ciężkim znużeniem.~Podniósł się i ociężale poszedł do
36    II,  V    |          w długie do kolan buty i podniósł chytrą, wypasioną twarz,
37    II,  VI   |         ten ostry sposób mówienia podniósł zdumione oczy i wodził nimi
38    II,  VI   |         kroków Stanisław, a Szaja podniósł się z krzesła.~Była to Endelmanowa
39    II,  VI   |       zdziwiony jego obecnością i podniósł na niego szare smutne oczy,
40    II,  VI   |         tej Matki Najświętszej...~Podniósł do ust krzyżyk od różańca.~-
41    II,  VI   |      Ścierwa... - szepnął mocno i podniósł pięść ku miastu, majaczącemu
42    II,  VIII |    rzeczywistość.~Wysocki już się podniósł, chciał wyjść i raz jeszcze
43    II,  IX   |     spostrzegł wchodzącego Maksa, podniósł oczy i szedł nimi za jego
44    II,  IX   |          brzmiał głos harmonijki.~Podniósł się i wolno przeszedł całe
45    II,  X    |   opuszczonymi skrzydłami, senny, podniósł głowę, popatrzył tępo na
46    II,  X    |      Morycem i z ojcem i wreszcie podniósł się do wyjścia.~Gdy ją całował
47    II,  XIII |      Moryc cofnął się spiesznie i podniósł taki wrzask, że Karol ukazał
48    II,  XV   |           się już maskować nawet, podniósł się i biorąc kapelusz powiedział
49    II,  XVI  |           spólników i przyjaciół, podniósł Grosglik i w końcu ucałował
50    II,  XVI  |       toasty bez końca i gwar się podniósł ogromny, bo wszyscy naraz
51    II,  XVI  |          a zdradzi się.~Ale Zuker podniósł sio z krzesła i cicho zapytał:~-
52    II,  XVIII|  czesankowej. Ale z tym mniejsza!~Podniósł się, popatrzył jakoś dziwnie,
53    II,  XXIII| zreformował fabrykację barchanów, podniósł swoje wyroby do stopnia
54    II,  XXIII|      wlewało się wiosenne słońce; podniósł się windą do suszarni gotowego