Tom,  Rozdzial

 1     I,  III |        semickich i germańskich albo patrzyła w Borowieckiego, który chwilami
 2     I,  III |        tylko Zukerowa zza wachlarza patrzyła w Karola, który zdawał się
 3     I,  III |     siedziała samotnie Lucy i znowu patrzyła na Borowieckiego.~Mniejsi
 4     I,  III |              wyrwała mu ją szybko i patrzyła rozszerzonymi oczami, oglądając
 5     I,  III |      znaleźć jej spojrzenia, bo nie patrzyła na niego; oparła się jednym
 6     I,  III |            herbata skończyła,~I tak patrzyła na niego rozbłysłymi cudownie
 7     I,  VI  |             dosyć ostro, zamilkła i patrzyła smutnie w ulicę strasznie
 8     I,  VIII|             dziecko prosi.~Kama nie patrzyła na niego; te krótkie czarne
 9     I,  IX  | Odprowadziła go aż do przedpokoju i patrzyła jeszcze za nim oszklonymi
10     I,  X   |            głębi kolorowej pościeli patrzyła szklistymi nieruchomymi
11     I,  X   |           od dzieciństwa.~Jaskólska patrzyła na nich w milczeniu. I Antoś
12     I,  X   |        szepnęła cicho i z goryczą i patrzyła z niepokojem na Antosia
13     I,  X   |     nurtowały jakieś przykre myśli, patrzyła smutnie na Różę i obcierała
14     I,  X   |            ust mówiło o jej stanie.~Patrzyła na niego przez te łzy, które
15     I,  XI  |     siedziała samotnie Likiertowa i patrzyła na niego, nie zauważył na
16     I,  XI  |      przyczernionymi mocno brwiami, patrzyła długo na Karola i w końcu
17     I,  XI  |              Ściągnęła brwi lekko i patrzyła się w niego spojrzeniem
18     I,  XI  |            wachlując się lekko, nie patrzyła na niego, nie patrzyła na
19     I,  XI  |          nie patrzyła na niego, nie patrzyła na nikogo, chociaż jej promienne
20     I,  XI  |     stoliczku, obok którego usiadł.~Patrzyła na niego zdumionymi i jakby
21     I,  XII |            rozpaczliwą bezradnością patrzyła mu w oczy.~- Przyjdźcie
22     I,  XIV |             w nim swoją fotografię.~Patrzyła na niego długo i słodko,
23     I,  XIV |      pobiegła do salonu i lufcikiem patrzyła, jak wyszedł z bramy i szedł
24     I,  XVI |             tępą zadumę, i częściej patrzyła przez okno, a nawet chwilami
25    II,  I   |           stała twardo i wyzywająco patrzyła na "fabrykantów", jak ich
26    II,  III |            wlokła oczami po pokoju, patrzyła długo na fotografie wnuków
27    II,  III |           ale gdy poszedł na obiad, patrzyła znowu w okno.~Obiady bywały
28    II,  III |          przytłumiony gwar rozmowy.~Patrzyła chwilę na ulicę huczącą
29    II,  III |        przepaść ujrzała przed sobą, patrzyła długo na niego jakimś wzrokiem
30    II,  III |   odczuwanej silnie bezbronności, i patrzyła w niego błagalnymi oczami,
31    II,  VII |       wystąpiła na skronie, a potem patrzyła na Wysocką, na Ninę i Ankę
32    II,  VII |      zachwyt, nie ukrywany, z jakim patrzyła i mówiła o Karolu.~Złote
33    II,  VIII|     podniosła na niego oczy i długo patrzyła, aż się poruszył niecierpliwie
34    II,  VIII|            się do niego ramieniem i patrzyła w dal rozpromienionymi oczami.~
35    II,  VIII|        przedpokoju, bardzo ciekawie patrzyła i bardzo ironicznie przyjmowała
36    II,  VIII|            miłość, że ze zdumieniem patrzyła. Nie podejrzewała go o takie
37    II,  VIII|             pełną piersią upojenie, patrzyła w niego oczami pełnymi łez
38    II,  VIII|     poruszyła się, oparta o ścianę, patrzyła tępym wzrokiem, jak się
39    II,  IX  |     poplamionymi rdzawymi piętnami, patrzyła na Wysocką, a Anka, w koronie
40    II,  X   |          usiadła na poręczy wózka i patrzyła w starego.~- Co ci to, Anka,
41    II,  X   |             się gniewa na mnie? - i patrzyła mu prosząco w oczy.~- Dobranoc
42    II,  XI  |      zawołał patetycznie i wyszedł.~Patrzyła srogo za nim, z kamienną
43    II,  XIII|           przyszedł się oświadczyć. Patrzyła na niego bez gniewu i oburzenia,
44    II,  XIII|             bez gniewu i oburzenia, patrzyła i słuchała z początku obojętnie,
45    II,  XIII|              Otworzyła oczy i długo patrzyła z przerażeniem.~To Moryc
46    II,  XIII|      powiedz, chcesz wyjść za mnie?~Patrzyła znowu na niego, ale znowu
47    II,  XIII|          miejscu, gdzie pozostawił, patrzyła w okno wzrokiem, który nigdzie
48    II,  XIV |             głowę i pijanymi oczami patrzyła długo na tanecznice.~- To
49    II,  XV  |          stanęła przy oknie i długo patrzyła w ciemne przepaście nieba,
50    II,  XV  |    werendzie, ale czytać nie mogła; patrzyła bezmyślnie w białe chmury,
51    II,  XV  |             wysoką poręcz fotelu, i patrzyła przed siebie tępym, przygaszonym
52    II,  XIX |            się, bo Anka tak dziwnie patrzyła na niego.~Popsuło mu humor
53    II,  XXI |    zatopiona w odrętwieniu, z jakim patrzyła w okno, na zasypany śniegiem
54    II,  XXII|          oranżerii i nic nie mówiąc patrzyła na niego długo.~Wilczek,