Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |  korytarzu spotkał się ze starym Szają Mendelsohnem, prawdziwym
 2     I,  III  |        którego nazywano krótko - Szaja.~Był to wysoki, chudy Żyd,
 3     I,  III  |         mu się tłukł po piętach.~Szaja zawsze bywał tam, gdzie
 4     I,  III  |       rzucił sucho i pogardliwie Szaja. Borowiecki nic nie odpowiedział
 5     I,  III  |           że z pół miliona.~- To Szaja tak rozpuszcza pogłoskę,
 6     I,  III  |     bawełna. Kto pozostaje - my, Szaja i paru innych. Ta parszywa,
 7     I,  V    |          Aj! aj! Jeśli o tym wie Szaja albo Bucholc, jeśli zdąży
 8     I,  V    |       ich nie miał.~- Ile by dał Szaja za moją śmierć, jak pan
 9     I,  VI   |          tablicach marmurowych: "Szaja Mendelsohn", "Herman Bucholc"
10     I,  VI   |       dzisiaj wypchała!~- Uwaga! Szaja jedzie - zawołał Leon Cohn
11     I,  VII  |       którym było prawie ciemno.~Szaja Mendelsohn okryty w rytualne
12     I,  VII  |          baszt średniowiecznych.~Szaja modlił się gorąco, ale nie
13     I,  VII  |        ojca w policzek i wyszła.~Szaja się podniósł, zakręcił światło,
14     I,  VII  |         właśnie nie mógł darować Szaja, on, który się czuł pierwszą
15     I,  VII  |         szerszymi strumieniami i Szaja rósł i potężniał.~Tracili
16     I,  VII  |    nieszczęścia i klęski ogólne, Szaja stał twardo, ciągle stare
17     I,  VII  |         nie mógł go prześcignąć.~Szaja rósł i wstawała w nim coraz
18     I,  VII  | obrzucali pogardą i nienawiścią.~Szaja nie mógł tego zrozumieć,
19     I,  VII  |     talerzy. Bawiono się wesoło.~Szaja nacisnął guzik elektryczny
20     I,  XI   |    uroczyście obchodzone święto. Szaja jechał z nimi na przednim
21     I,  XI   |         odpowiedział pogardliwie Szaja i skubał niedbale kwiaty,
22     I,  XI   |          środku którego siedział Szaja, jak król wśród dworzan
23     I,  XI   |         fabrykantów do Szai, ale Szaja był dzisiaj w dobrym humorze,
24     I,  XI   | towarzystwo znowu się rozsypało. Szaja, otoczony swoim dworem,
25     I,  XI   |    poszła zaraz do bufetu, gdzie Szaja siedział z Mullerem, i prosiła
26     I,  XII  |    Przecież taki Knoll, Bucholc, Szaja, Muller i stu innych to
27     I,  XIII |        nawet za skutek, bo żył z Szają w bliskich stosunkach.~Mullerowa
28     I,  XVI  |        skończy! - szeptał często Szaja Mendelsohn do syna i towarzyszy,
29     I,  XVI  |           zaraz za naszą karetą. Szaja wychylił się oknem, aby
30    II,  VI   |      policji! - rozkazał chłodno Szaja cofając się, bo przez otwarte
31    II,  VI   |  gabinecie zapanowało milczenie. Szaja patrzył przez okno na park
32    II,  VI   |            mówił radosnym głosem Szaja czytając depeszę.~- Pośpieszyły
33    II,  VI   |          Długi zastaw! - mruknął Szaja, ogryzając paznogcie, bo
34    II,  VI   |      panu' Mój syn - przedstawił Szaja Starży, który na ten ostry
35    II,  VI   |          Henryka! - mówił prędko Szaja i aby się pozbyć prędzej
36    II,  VI   |        kilka kroków Stanisław, a Szaja podniósł się z krzesła.~
37    II,  VI   |          na biednych? - przerwał Szaja nie mogąc się doczekać końca.
38    II,  VI   |      wyraźnie stoi w pismach, że Szaja Mendelsohn dał na kolonie
39    II,  VI   |          w majątku - zadecydował Szaja zwracając się do jakiegoś
40    II,  VI   |         skośnych oczkach Tatara.~Szaja tak był uprzedzająco grzecznym
41    II,  VI   |         na ulicy przed kantorem.~Szaja siedział jeszcze w kantorze
42    II,  VI   |        szerokiej piersi dziadka.~Szaja bawił się znakomicie, podnosił
43    II,  VI   |    stację zapchaną ludźmi.~Przed Szaja jednak rozstępowali się
44    II,  VI   |      Róża! jak się masz! - wołał Szaja i gdy go Róża ucałowała,
45    II,  VI   |      stację. Zawracaj! - zawołał Szaja.~- To ja wysiądę i pójdę
46    II,  X    |    znacznie prędzej robi miliony Szaja, Grunspan i stu innych,
47    II,  XVII |       sto milionów metrów, gdzie Szaja Mendelsohn prawie tyleż
48    II,  XXIII|  wszystkich.~Nie prześcignął jej Szaja Mendelsohn, który znowu