Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |      zacinał skośnie, aż do pół okien małych domków, co w tym
 2     I,  I    |       nagle setkami płomiennych okien i niby ognistymi ślepiami
 3     I,  II   |        Dzień wlewał się setkami okien i kładł zielonawy ton na
 4     I,  II   |   żółciły się smutnie.~Na prost okien stał wielki, czteropiętrowy
 5     I,  II   |   Borowiecki wyjrzał na świat z okien swojego gabinetu, bo poszarzało
 6     I,  V    |   ponury, rozciągały się wprost okien i odcinały swoje potężne,
 7     I,  V    |         co się przedarło wskroś okien domu naprzeciwko i kładło
 8     I,  V    |       błyskały ponuro tysiącami okien.~Borowiecki przesuwał się
 9     I,  V    |     smutnego.~Z jednej strony z okien widać było podwórza domów
10     I,  VI   | falistymi liniami w obramowaniu okien, a zakończały facjatki pękate,
11     I,  VI   |   oblatywały, pocięta tysiącami okien, pełna kamiennych balkonów,
12     I,  VI   |         złote ogniska w szybach okien i w błocie przepojonym wodą,
13     I,  VI   |   słońcu wytrzeszczonymi oczami okien na te roje robocze.~Moryc
14     I,  VII  |   drugiej stronie ulicy, wprost okien gabinetu, zaczęły błyskać
15     I,  VII  |    piętrach, a z drugiej strony okien, bo gabinet był w narożniku,
16     I,  VII  |    mogąc oderwać wzroku od tych okien.~- Dom E, trzecie piętro,
17     I,  IX   |    błyskające w mroku tysiącami okien, na tę olbrzymią ulicę,
18     I,  IX   |      smugami świateł bijących z okien niskich domów, co ciągnęły
19     I,  IX   |  świeciły tryumfalnie tysiącami okien i słońcami elektrycznymi.~
20     I,  IX   | pawilonami fabryki, przez rzędy okien mżyło słabe światło, a niektóre
21     I,  IX   |       niepokonaną, widać było z okien tych sal.~Pytał o Bauma;
22     I,  IX   |   magazyny dziesiątkami tysięcy okien patrzyły w noc, a poza nimi
23     I,  X    |       zdawały się drgać szybami okien w świetle żółtawym ulicy,
24     I,  XI   |        które stały pod jednym z okien, i na wszystkie zapytania,
25     I,  XIII | hodowane i przysłaniające szyby okien.~Chwalił je gorąco.~- Powiem
26     I,  XIII |       Widzi pani ten długi rząd okien za fabryką Trawińskiego? -
27     I,  XIII |   kołysane wiatrem zaglądały do okien, trzęsły się chwilę w świetle
28     I,  XIV  |       które połyskiwały setkami okien i wrzały nieustannym głuchym
29     I,  XV   |     słońca pod długim szeregiem okien.~Nie, nie czuł się tutaj
30    II,  I    |   wiosny.~Księżyc wisiał wprost okien, napełniał pokój niebieskawym
31    II,  I    |          którego wieże i szereg okien widać było z ogrodu nad
32    II,  I    |        przystając przy jednym z okien.~- Na wieki wieków! - odpowiedział
33    II,  III  |         głębiej zapadniętych do okien i tworzyły szereg dołów
34    II,  III  |         za przepalonymi szybami okien, przepełniał powietrze i
35    II,  III  |    zasnutych pajęczyną i kurzem okien, poza którymi nie trzęsły
36    II,  IV   |       smugi świateł bijących od okien i od pootwieranych szynków
37    II,  VI   |        a za nimi szereg wąskich okien, wychodzących na posępne
38    II,  VI   |  strojów do różowych motylów.~Z okien wagonów pierwszej klasy
39    II,  IX   |   naginał niskie krzewy bzów do okien; uderzały kiściami kwiatów
40    II,  XIV  |        i zastawę.~Przy jednym z okien siedziały dwie z wynotowanych
41    II,  XV   |          cisnący się do drzwi i okien pootwieranych, przez które
42    II,  XVII |    żałobnym jękiem zaglądały do okien, jakby wyjąc ratunku i zmiłowania.~-
43    II,  XX   |         świt, który zaglądał do okien zielonawą twarzą i wlókł
44    II,  XXI  |      wychylające czerwone łby z okien trzeciego piętra.~Na dziedzińcu
45    II,  XXI  | ukazywać się na dachach, wprost okien domu.~- Co się tam dzieje,
46    II,  XXI  |         dachów, bez pięter, bez okien, nagie szkielety o czarnych,
47    II,  XXIII|    radośnie spoglądał tysiącami okien i pracował tak zawzięcie,
48    II,  XXIII|         miasto jakby w całun.~Z okien gabinetu widać było ogromny,