Tom, Rozdzial
1 I, III | na te wszystkie głowy i dusze tak nagle zaniepokojone,
2 I, IV | pewnością.~- Czy ona ma i duszę jaką? - myślał teraz rozpatrując
3 I, V | męczyć kogoś i pluć w ludzkie dusze. Leża! nieomal w fotelu,
4 I, VI | pociągała jego twardą, suchą duszę tą odrobiną uczucia i tą
5 I, IX | świadomość przegryzała mu duszę nieopowiedzianą zawiścią.~
6 I, X | sercach.~A Antoś kładł całą duszę w te przypomnienia. Przestał
7 I, X | zdenerwowanym i niespokojnym, miał duszę pełną lęku niewytłumaczonego
8 I, X | zewnętrznych przylatują, obsiadają duszę i tak ją straszą, że wtedy
9 I, X | wszystko, bo zaczęła mu się w duszę wżerać coraz silniej zmora
10 I, X | łzy, które mu rozmiękczały duszę, a takim dziwnym przejmowały
11 I, XII | egoistycznej egzystencji, że duszę ma pełną tych mar, które
12 I, XII | gdy miał tak rozmiękczoną duszę melancholijnymi przypomnieniami
13 I, XIII | piersi i dyszał ciężko, bo mu duszę ścisnął jakiś mocny, bardzo
14 I, XIII | mocniejszym kołem zaciskało mu duszę zniechęcenie i niemoc.~-
15 I, XIII | trwogi zaczęły mu przenikać duszę coraz ostrzejszymi włóknami.~
16 I, XVI | Rozmyślał skręcając ku stacji i duszę mu przepełniło szalone,
17 I, XVI | płomienie chciwości, rozpalały duszę marzeniami strasznymi, przepełniały
18 II, I | dumna ambicja pożerała mu duszę.~Burzyło się w nim wszystko
19 II, I | księdza Liberata omroczył mu duszę smutkiem.~W ganku kurowskiego
20 II, III | przeszłości, zaprzedaliście duszę złotemu cielcowi. Tradycje
21 II, III | park szarość i pokrył ich dusze jakby brudnym łachmanem;
22 II, III | goryczy, jaką mu wlało w duszę spotka-nie z Likiertową,
23 II, VI | niepokonany ból, co mu gryzł duszę i wił się po niej jak ostrze.~
24 II, VI | innego i przepełniło mu duszę dziwnie przejmującym niepokojem.~
25 II, VII | jeszcze przepełniłyby jej duszę szczęściem, ale słyszane
26 II, VIII | mgnienie zaraz padnie im na duszę jedno słowo, tak dawno w
27 II, VIII | fala rozkoszy zalała jej duszę, że słowa przemówić nie
28 II, VIII | nadmiarem uczucia i padały na duszę słodyczą niewypowiedzianą.~
29 II, IX | wrażenia przesuwające się przez duszę, ale broniła Żydów sercem,
30 II, IX | jęknął raz jeszcze Maks i duszę tak mu skręciła żałość,
31 II, IX | godziny czekam na jaką żywą duszę, bo mi się już sprzykrzyło
32 II, X | uwierzyć, żeby to on miał duszę tak twardą i zamkniętą na
33 II, XIII | chciała. Łzy zalewały jej duszę. Całą mocą serca kochającego,
34 II, XV | smutek przegryzał z wolna duszę.~Nie wiedziała, co myśleć
35 II, XV | już smutek jutra mroczy im dusze - mówiła Nina wskazując
36 II, XV | przepełniał jej oczy łzami, a duszę taką dziwną, taką wielką
37 II, XVI | dopiero nasyciwszy~swoją duszę wiecznie głodną widokiem
38 II, XVII | wiecznie, co łączyć ma dwie dusze na zawsze, co je topi w
39 II, XVII | całą głębią serca, że całą duszę oddałam uczuciu - gdzież
40 II, XVII | abv móc pokazać swoją złą duszę i aby nam wymyślać bezkarnie.
41 II, XVIII| mam tego bagna już dosyć, duszę się w nim, tonę, umieram.
42 II, XX | zapadających się budynków, duszę miał pełną pożaru, który
43 II, XX | przestrzenie okręcały mu duszę szarością i smutkiem.~Pociąg
44 II, XXI | zapełniły jego oczy i zalały mu duszę straszną goryczą.~Ale zapanował
45 II, XXI | fabrykę włożyłem całą swoją duszę, ja się nią cieszyłem jak
46 II, XXIII| coraz silniej ściskała mu duszę.~Ach! a tam, za oknami farbiarni,
47 II, XXIII| dorożkę.~Drżał ze wzruszenia, duszę mu obsiadły mary przypomnień,
48 II, XXIII| chciał nasycić zgłodniałą duszę, chciał w nich utopić pamięć
|