Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |          słów, spojrzał uważnie, uśmiechnął się tępo i szepnął:~- Panie
 2     I,  III  |           potem w kolano Moryca, uśmiechnął się i z pugilaresu, spomiędzy
 3     I,  III  |       miejsce na kanapie.~Muller uśmiechnął się pobłażliwie i patrzał
 4     I,  III  |        głową Morycowi i Leonowi, uśmiechnął się do pozostałych, objął
 5     I,  III  |          Dziękuję za szczerość - uśmiechnął się ironicznie,~- Ale ja
 6     I,  III  |    zginając się przed nim.~Karol uśmiechnął się tylko i poszedł do jadalnego.~
 7     I,  V    |       Pan się prędko orientuje - uśmiechnął się Borowiecki.~- Ja jestem
 8     I,  V    |    tajemnica, to moja nagroda. - Uśmiechnął się do siebie, bo przyszła
 9     I,  V    |  umyślnego aż przysyłać kwiaty."~Uśmiechnął się drwiąco, bo kwiaty owe
10     I,  VII  |          interes na własną rękę.~Uśmiechnął się w tej chwili z politowaniem
11     I,  VIII |        Malinowski opuścił oczy i uśmiechnął się dziwnie słodko i znowu
12     I,  IX   |          ale Trawiński blado Się uśmiechnął tylko do tej archeologicznej
13     I,  XI   |       dopiero na twoje wesele. - Uśmiechnął się złośliwie i wyszedł.
14     I,  XI   |  swobodniejszą.~- Dziękuję pani. Uśmiechnął się.~- Czy powiedziałam
15     I,  XIII |        się za nią krył człowiek.~Uśmiechnął się z własnego złudzenia
16     I,  XIV  |         od zegarka.~- Wilczek! - uśmiechnął się słodko i słodko patrzył
17     I,  XVI  |       oknem, aby zobaczyć córkę, uśmiechnął się do niej i cofnął spiesznie,
18     I,  XVI  |          tylko naznaczyć zechce.~Uśmiechnął się z głębokiego zadowolenia!~
19    II,  I    |         Adam, ale ksiądz Liberał uśmiechnął się i głaszcząc się po twarzy
20    II,  II   | uderzając się w piersi.~Szteiman uśmiechnął się ironicznie. Bankier
21    II,  II   |    człowiek, ale...~Zawahał się, uśmiechnął ironicznie i zakrył twarz
22    II,  III  |        fabryk usposabiał wesoło.~Uśmiechnął się bezwiednie do gmachów
23    II,  III  |  szarpiąc palcami fartuch.~Karol uśmiechnął się z jej pomieszania.~-
24    II,  III  |     plamami w zmroku.~Borowiecki uśmiechnął się zjadliwie i trącając
25    II,  VI   |          i ze dwa miesiące kozy.~Uśmiechnął się ironicznie i włożył
26    II,  VI   |     oknem, ale po przedstawieniu uśmiechnął się anemicznie i z uznaniem
27    II,  IX   |           fanatyczne słowa matki uśmiechnął się pobłażliwie i spoglądał
28    II,  X    |          po twoim humorze.~Karol uśmiechnął się melancholijnie i nie
29    II,  X    |       wielu osób i szczęk broni.~Uśmiechnął się z przywidzenia i z zapałem
30    II,  XI   |      Kamę, bo go już nie kocham.~Uśmiechnął się i zwrócił się ku wyjściu,
31    II,  XI   |          pytał o pana.~Moryc się uśmiechnął nieznacznie z tej troskliwości.~-
32    II,  XI   |      ciszej.~- Policja... tak... Uśmiechnął się.~- Sza... sza... - syknął,
33    II,  XI   |          jak ja. Moryc znowu się uśmiechnął dwuznacznie.~- Ale czy to
34    II,  XI   |      może zawołać doktora?~Moryc uśmiechnął się drwiąco z jego wystraszonej
35    II,  XII  |      jakiejś wystawowej szybie i uśmiechnął się do własnego odbicia.
36    II,  XIII |    Regina również, tylko Grosman uśmiechnął się z powątpiewaniem.~-
37    II,  XIII |        kobietą ze wspomnieniami.~Uśmiechnął się tak złośliwie, że Moryc
38    II,  XIII |         się żenisz tak świetnie.~Uśmiechnął się znowu zjadliwie.~Moryc
39    II,  XIV  |      zarumienioną nieco.~Kessler uśmiechnął się i zapraszał na kolację,
40    II,  XV   |      godziną, bo od niej wracał.~Uśmiechnął się i dotykał końcami palców
41    II,  XVI  |      zdanie.~- Czasami pytamy... Uśmiechnął się.~- Żeby stwierdzić tylko
42    II,  XIX  |         dać odpowiedź osobiście.~Uśmiechnął się złowrogo.~- O Zośkę?~-
43    II,  XIX  |        krzywdy ludzkiej.~Wilczek uśmiechnął się pobłażliwie i zaczął
44    II,  XXII |          kierunku chęci i woli - uśmiechnął się smutnie i spojrzał na
45    II,  XXIII|       władał.~Miał to wszystko i uśmiechnął się gorzko na wspomnienie