Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |         który z opuszczoną głową na piersi siedział zatopiony w rozmyślaniach,
 2     I,  III  |      oparcia, u-padła mu plecami na piersi.~Pochwycił ją szybko w ramiona
 3     I,  III  |        o-krzykiem rzuciła mu się na piersi.~- Kocham cię, kocham! -
 4     I,  III  |          się im tylko takie słowa z piersi przepełnionych pożerającym
 5     I,  V    |      sąsiada, który z opuszczoną na piersi brodą siedział i wykręcał
 6     I,  V    |           nie będzie.~Uderzył się w piersi, aż się rozległo.~- Nie
 7     I,  V    |         pięściach przyciśniętych do piersi i patrzał niebieskimi, surowymi
 8     I,  V    |        Kundel... - opuścił głowę na piersi, na stary watowany szlafrok
 9     I,  V    |             spływającą mu aż do pół piersi.~- Doktor homeopatii i wegetarianizmu.
10     I,  VI   |               szepnął pochylając na piersi bladą, zmęczoną twarz i
11     I,  VII  |              co się rozlewały z ich piersi na pusty, cichy, omroczony
12     I,  VIII |             wstęgą korporacji przez piersi i z wielkim czarnym pudlem
13     I,  IX   |         ruchem położyła mu głowę na piersi i łzy znowu zapełniły jej
14     I,  IX   |             po głowie, oklepywał mu piersi i wołał: - Cieśka, cieśka
15     I,  X    |          syna, którą przyciskała do piersi.~Chłopak ucałował jej ręce
16     I,  X    |            mówił wolno i zaczęły mu piersi wznosić się łzami, jakie
17     I,  X    |             bukiecik, rzuciła mu na piersi.~- Dziękuję. Dobrze, żeś
18     I,  X    |           nawet.~Pochyliła głowę na piersi.~Nie pytał się, popatrzył
19     I,  XI   |           połowy tylko przysłonięte piersi wznosiły się i opadały.~
20     I,  XI   |           brzuch, pochylił głowę na piersi i przypatrywał się ramom
21     I,  XII  |        binokle co chwila opadały na piersi.~- Dobry wieczór! Z dyrektora
22     I,  XIII |        bezwładnie, zwiesił głowę na piersi i dyszał ciężko, bo mu duszę
23    II,  I    | westchnienie, wyrwane ze wszystkich piersi, a wszyscy znajdujący się
24    II,  I    |             przyklękali, bili się w piersi i powracali znów pod brzozy
25    II,  II   |             zawołał uderzając się w piersi.~Szteiman uśmiechnął się
26    II,  III  |             Przycisnęła mu głowę do piersi i pogłaskała, ale gdy poszedł
27    II,  III  |           ramiona, mocno rozwinięte piersi i biodra cudowne.~Z wielkiego
28    II,  VI   |            przyciskając kapelusz do piersi kłaniał się bardzo wykwintnie.~
29    II,  VI   |    przycisnął odruchowo kapelusz do piersi obu rękami i spojrzał płowymi
30    II,  VI   |     przyciskał kurczowo kapelusz do piersi, bełkotał bez związku i
31    II,  VI   |             tuliły się do szerokiej piersi dziadka.~Szaja bawił się
32    II,  VI   |          Chłop milczał wciąż, tylko piersi podnosiły mu się coraz wyżej,
33    II,  VIII |              Mada spuściła głowę na piersi i z wielkim zajęciem wciągała
34    II,  VIII |           uderzyła piersiami o jego piersi, ale cofnęła się zaraz całym
35    II,  IX   |          cichy jęk wydarł się z jej piersi, poruszyła ustami, zrobiła
36    II,  X    |          nieludzki ryk z kilkunastu piersi rozległ się po ogrodzie.~
37    II,  XI   |      kanapkę, przycisnęła Picola do piersi i wybuchnęła:~- Picolo mój
38    II,  XIV  |    kamieniami, wydekoltowane do pół piersi, wymalowane, ale pomimo
39    II,  XIV  |          szaleństwie.~Oczy płonęły, piersi podnosiły się szybko, krótkie
40    II,  XIV  |       krótkie okrzyki zrywały się z piersi, ramiona wyciągały się do
41    II,  XVI  |      przytomność.~Rzuciła mu się na piersi, obejmowała sobą, całowała,
42    II,  XVI  |        czasu do czasu rozrywało jej piersi.~Rozstali się wreszcie,
43    II,  XXI  |              Krzyk wydarł się jej z piersi, krzyk bezwiedny, bo ujrzała
44    II,  XXI  |            zrywał się ze wszystkich piersi okrzyk zgrozy, ale ginął
45    II,  XXIII|            Anka! - wyrwało mu się z piersi i bezwiednie zdjął kapelusz.~