Tom,  Rozdzial

 1     I,  III |         mnie nikt nie zaprosił - mówiła szczerze, z wielką przykrością.~-
 2     I,  III |          jest zupełnie brzydka - mówiła pani Stefania.~- Ona jest
 3     I,  III |           mój jedyny, mój panie.~Mówiła bezładnie, prędko, nieprzytomnie.
 4     I,  III |       Chodź, nie ma nikogo, on - mówiła z naciskiem - pojechał.
 5     I,  V   |      bijały, bo panienka cięgiem mówiła, że to grzych i obraza boska
 6     I,  V   |     potrzeba, kiwała na lokaja i mówiła mu szeptem prawie niedosłyszalnym
 7     I,  VI  |    przypomniało mi się tylko, co mówiła pani Stefania dzisiaj rano,
 8     I,  VII |           chodź mnie pocałować - mówiła rozrośnięta panna, leżąca
 9     I,  VII |       sobie wszystko, wszystko - mówiła Toni przysuwając się bliżej
10     I,  VII |          jesteś dobry, kochany - mówiła głaszcząc go po twarzy -
11     I,  VIII|         dlatego siedzi w Łodzi - mówiła złośliwie, patrząc na brata. -
12     I,  IX  |       szkoda wprawiać w stolik - mówiła wolno i długim, cienkim
13     I,  X   |         i w stanowczości, z jaką mówiła, wiele męskiego, był to
14     I,  X   |            Ja tam nie wiem, mama mówiła, ale mama tak łże czasami,
15     I,  X   |  straszna jest potęga miłości! - mówiła Róża, jakby wypowiadając
16     I,  X   |        przerwał, nie słysząc, co mówiła.~- Zaraz się dowiesz.~-
17     I,  X   |    buduarze, cieplej niż tutaj - mówiła prowadząc ich przez szereg
18     I,  XIII|     chciałam bardzo pisać list - mówiła ze szczerą przykrością i
19     I,  XIII|        jej Karol bardzo podobał, mówiła mu to kilkakrotnie w różny
20     I,  XIV |    większa ich liczba na ulicach mówiła, że znowu przybędzie miastu
21    II,  I   |   zdziwionym głosem i byłaby coś mówiła więcej, ale dzwonek zadźwięczał
22    II,  III |      była czerwona jak barchan i mówiła, co ma wielką przyjemnoszcz
23    II,  III |     Włochami.~Ale miejscami, gdy mówiła o sobie, o domu i o przyszłym
24    II,  III |         i pogniewał się z ojcem.~Mówiła prędko, bezładnie i już
25    II,  IV  |         jutro do Szai, dobrze? - mówiła cicho i jakimś matczynym
26    II,  VII |          parkan fabrykę pańską i mówiła, że pan tak strasznie pracuje
27    II,  VII |     tylko dlatego przyjechałam - mówiła cicho, pomieszana bardzo
28    II,  VII |     ukrywany, z jakim patrzyła i mówiła o Karolu.~Złote rzęsy dziewczyny
29    II,  VIII|          nic nie słyszał, o czym mówiła, drżał ze wzruszenia i leciał
30    II,  IX  |        po drugiej stronie stołu, mówiła dobitnym głosem, a w chwilach
31    II,  X   |   Morycem. Wie pan, ja panu będę mówiła wuju, dobrze?~- Dobrze,
32    II,  X   |         i bardzo radosnym głosem mówiła:~- Muszę ci powiedzieć,
33    II,  XIII|          coś Bernsztajnowa o tym mówiła. Wiesz, co ci Mela powie?~-
34    II,  XIII|      poruszała ustami, jakby coś mówiła z duszą własną lub ze wspomnieniami. -
35    II,  XV  |     spojrzała zdziwiona, bo Mada mówiła wyraźnie, że Karol na wiosnę
36    II,  XV  |         szczęściu z nim; to samo mówiła mu Lucy przed godziną, bo
37    II,  XV  |          znacznie brzydsze.~Anka mówiła dalej, snując barwną nić
38    II,  XV  |       pana cieszy, nieprawdaż? - mówiła rozdrażniona.~- Co słowo
39    II,  XV  |          jutra mroczy im dusze - mówiła Nina wskazując całe rodziny
40    II,  XV  |        Czy pragnie pan, abym nie mówiła zupełnie?~- To raczej pani
41    II,  XVI |        nigdy nie zobaczę, Karl - mówiła przez łzy i nim zdołał przeszkodzić,
42    II,  XIX |   powróci dopiero za kilka dni - mówiła Anka nalewając mu herbaty.~-
43    II,  XX  |    potworem,~"Jeszcze się pali!"~Mówiła trzecia depesza, jaką zastał
44    II,  XXII|         niskim głębokim fotelu i mówiła z rozrzewnieniem:~- Wiesz,
45    II,  XXII| pożegnanie, ale na do widzenia - mówiła prędko, wyciągając do niego