Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |           jaże spod Skierniewic.~- Dawno w Łodzi?~- A będzie ze dwa
 2     I,  III  |            domowych.~- Wysortowany dawno dowcip, pięćdziesiąt procent
 3     I,  III  |           pani Stefanii.~Akt dosyć dawno się już ciągnął, więc przesuwał
 4     I,  III  |        mnie nigdy nie mówił.~- Ale dawno tego pragnąłem.~Ogarnęła
 5     I,  III  |            pieszczot i miłości tak dawno, więc teraz, kiedy się już
 6     I,  V    |         nikogo.~- Mateusz, panowie dawno wyszli?~- Pan Baum wstał
 7     I,  V    |         cię o to wcale nie pyta,~- Dawno pan prezes prowadzi tę arszenikową
 8     I,  VI   | błyszczących daszkach lub wysokie, dawno wyszłe z mody kapelusze,
 9     I,  VIII |           dwunastej, fabryki dosyć dawno gwizdały na południe - przeciągał
10     I,  VIII |     dopinaniu odlatywały guziki.~- Dawno?~- Od pół godziny, ale już
11     I,  IX   |         rękę i podsunął krzesło.~- Dawno pana nie widziałem - zaczął
12     I,  IX   |         prawda lepiej, ale to było dawno, kiedy w Łodzi panowała
13     I,  IX   |          bo wszystkie cztery córki dawno już były zamężne, czytał
14     I,  XI   |          odwagi przyznania się, że dawno pragnęłam poznać pana.~-
15     I,  XI   |        pani Zuker ma takie imię.~- Dawno się pan z nią widział?~-
16     I,  XI   |        przeniknęło bolesną męką.~- Dawno pana nie widziałam - powiedziała
17     I,  XIII |           w dodatku ojciec zamiast dawno zmniejszyć ilość godzin
18     I,  XIII |     ustawicznie cygaro w ustach.~- Dawno pragnąłem, ale nigdy mi
19     I,  XIII |          ja na świat patrzę bardzo dawno, panie Wysocki. Panie dyrektorze,
20     I,  XIV  |        pamięć jutrzejszą lekcję.~- Dawno ojciec poszedł do fabryki? -
21     I,  XIV  |        Amen!" - Ojciec poszedł już dawno. Zośka jeszcze wczoraj pojechała
22     I,  XVI  |     zawieść nie mogły.~Grunta były dawno do sprzedania i Grunspan
23    II,  I    |            puste cele i rozmawia z dawno umarłymi. A przy tym wszystkim...~
24    II,  I    |    wysuwając stół na środek.~- Pan dawno zna księdza? - zapytał Wilczka
25    II,  I    |        ciągnie, jaże się zatyka.~- Dawno pan prowadzi cegielnię? -
26    II,  III  |            bardzo przepraszam. Czy dawno czekasz? - zapytała bardzo
27    II,  IV   |  odświeżały rozpalone powietrze.~- Dawno widziałeś Malinowskiego?~-
28    II,  IV   |            od niedzieli,~- A Zośka dawno była u was?~- Zośka już
29    II,  V    |           wozy pojechały już dosyć dawno na stację i czekają na mnie.~-
30    II,  VII  |          chociaż podobnie jak Maks dawno stąd uciec pragnęła, smagana
31    II,  VIII |          na duszę jedno słowo, tak dawno w sercach dźwięczące, tak
32    II,  VIII |            sercach dźwięczące, tak dawno tłumione i oczekiwane.~Spoglądali
33    II,  IX   |           kuflu jest do niczego.~- Dawno, panowie, tutaj jesteście?~-
34    II,  X    | pozostałości, przeżytki, rozpryski dawno leżącej w gruzach etyki,
35    II,  XIII |            jak ona mu się bardzo i dawno podoba.~Podparła głowę na
36    II,  XVIII|         genezie geniuszów: Kiedyś, dawno, było źle pomiędzy ludźmi,
37    II,  XVIII|           przecież.~- Zrobiłbym to dawno sam, myślałem i myślę o
38    II,  XX   |          zaczął pić wolno wystygłą dawno herbatę, i patrzył przez
39    II,  XXI  |            i bierz sobie wszystko, dawno już chciałem panu o tym
40    II,  XXI  |         odpowiedział Karol zimno - dawno przecież myślał, że na tym
41    II,  XXII |        wiem nawet, że się wybierał dawno i czekał tylko zupełnego
42    II,  XXII |            Maks topniał jak wosk i dawno ukrywana miłość przejmowała
43    II,  XXIII|        niego z wyciągniętą ręką.~- Dawno pana nie widziałam, dawno! -
44    II,  XXIII|          Dawno pana nie widziałam, dawno! - powiedziała z radością.~
45    II,  XXIII|     rozsnuwaniem wszystkich zwojów dawno zapadłych w niepamięć -