Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |     uczuciem pustki, jakby mu żal było tamtych czasów, żal
 2     I,  II   |      żal było tamtych czasów, żal tych złudzeń niepowrotnych,
 3     I,  VI   |      niego plecami.~- Kelner! Zal! - wołał, wyjmując portmonetkę.~-
 4     I,  VIII |      Zamoczysz się, bardzo mi żal, że na taką pogodę jesteś
 5     I,  VIII |       z państwem, i bardzo mi żal, że to już moja fabryka.
 6     I,  VIII |   nudziłem.~- Ty masz do mnie żal? - zawołał tknięty akcentem
 7     I,  VIII |        W oczach nie błyszczał żal, a tylko świeciła jakaś
 8     I,  IX   |      Szkoda czasu! Mnie tylko żal jednego, żeś pan nie był
 9     I,  X    |     mnie nie potrzeba na nic. Żal mi tylko, że nie mogę jeszcze
10     I,  X    |      szeptał i jakiś straszny żal rozdzierał mu serce.~Józio
11     I,  X    |       niechętnie.~- Bo mi cię żal, że się kochasz w Żydówce.~-
12     I,  XI   |     Mam jednak do pana pewien żal!~- Czy nie do zapomnienia? -
13     I,  XI   |     żałuję jednak szczerze.~- Żal mój pochodzi stąd, że mi
14     I,  XI   |         bez zmiany... Głęboki żal zadrgał w jej głosie.~-
15     I,  XII  |      jeszcze, nieuświadomiony żal do Emmy.~Zaczynał na nowo
16     I,  XIII |   musi być bardzo zmartwiony, żal mi go bardzo.~- Nie gadaj
17     I,  XIII |   została. Mnie zawsze bardzo żal starych panien, one są tak
18     I,  XIV  | odezwał, miał do niego wielki żal, bo dobrze pamiętał, ile
19     I,  XIV  |    tak rozmodloną, nie śmiał.~Żal mu było zamącać tego spokoju,
20     I,  XVI  |     fabryki, a przy tym jakiś żal, współczucie prawie poplątane
21    II,  I    |      pasją.~- Nie będzie pani żal opuszczać tego raju, jaki
22    II,  I    |  zjechały. Bardzo mi szczerze żal, że muszę się pozbawić takiej
23    II,  III  |       postanowienia zerwania; żal mu było stracić nabrzmiałe
24    II,  III  |       tak paliły pocałunkami, żal mu było spojrzeń i oddechów
25    II,  VI   |       znalazło...~- Doprawdy, żal mi... że... że... A może
26    II,  VI   |     obchodzi, tylko mi trochę żal... tylko mi trochę żal... -
27    II,  VI   | trochę żal... tylko mi trochę żal... - przerwał nagle i wyszedł,
28    II,  VIII |       współczuciem, a w końcu żal jakiś nieokreślony zaczął
29    II,  X    |       i że miał coraz większy żal do niej.~Przeszkadzała mu.~-
30    II,  XI   |     zrobiło się jej strasznie żal, że może już naprawdę nie
31    II,  XIII |       niepokój nią owładnął i żal zaczął przejmować jej sercem.~-
32    II,  XV   |       i tłumiła w sobie cichy żal, który ją począł nurtować;
33    II,  XV   |     który ją począł nurtować; żal, że może źle zrobiła sprawiając
34    II,  XVI  |     że ma już tego dosyć, ale żal mu się jej zrobiło, bo doskonale
35    II,  XVI  |       się na mnie, ale mi tak żal, tak żal... bo zdaje mi
36    II,  XVI  |     mnie, ale mi tak żal, tak żal... bo zdaje mi się, że ja
37    II,  XVII |   smutku i cichej rezygnacji.~Żal mu jej było. A Anka?~Anka
38    II,  XVII |   zawsze jest mi go strasznie żal, bo on nie jest szczęśliwym.
39    II,  XXI  | twoimi stratami, mnie cię tak żal, tak chciałbym pomóc ci
40    II,  XXI  |   Bardzo się zmartwiłem, mnie żal, bo widziałem, jak pan pracował,
41    II,  XXII |      się łzami, niewysłowiony żal ścisnął jej serce, zdjęła
42    II,  XXIII|      Maks miał do niego stary żal, również jak i Kurowski,
43    II,  XXIII|  mówić widząc te łzy, bo taki żal - taki dziki żal uwiesił
44    II,  XXIII|      bo taki żal - taki dziki żal uwiesił mu się ostrymi kłami