Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |               krzyknął przebudzony wreszcie Maks.~- Nie wstajesz? Już
 2     I,  II   |      praktyki, jak mi się zdaje.~- Wreszcie, to mi jest już wszystko
 3     I,  III  |            na Borowieckiego. Wstał wreszcie, bo zobaczył w drugim pokoju
 4     I,  III  |            ich, nie wie, co mówić, wreszcie zaczęła.~- Pan będzie w
 5     I,  III  |           mocą swego temperamentu.~Wreszcie zwyciężyła.~Borowiecki zapomniał
 6     I,  III  |          na przemian bilet i jego.~Wreszcie przypatrując się herbowi,
 7     I,  IV   |         trząsł całą silą drzwiami, wreszcie, po długim oczekiwaniu,
 8     I,  IV   |  najspokojniej i chrapał potężnie.~Wreszcie Borowiecki, zniecierpliwiony
 9     I,  V    |        nerwowo swoją piękną brodę, wreszcie rzekł uroczyście.~- Wiesz,
10     I,  V    |           w pogardzie.~Przerwał mu wreszcie lokaj, meldujący obiad.
11     I,  V    |      owczarzy, do księdza Kneippa, wreszcie nawet do twojej elektryczno -
12     I,  V    |         elektrycznością.~Obiad się wreszcie skończył na pociechę Karola,
13     I,  VI   | przymierzano na ulicy, w sieniach, wreszcie pod ścianą, za zasłoną,
14     I,  VII  |       nogami i kwiczał przeciągle, wreszcie zmęczony zaczął się wypałączonym
15     I,  VII  |    grzbietem czochrać o nogi Róży, wreszcie położył się na środku dywanu,
16     I,  VIII |            kombinował Karol.~Konie wreszcie przyszły i za wychodzącym
17     I,  VIII |      chciałam cię widzieć!~Odeszła wreszcie i powracała po kilka razy,
18     I,  VIII |           usta, który oprzytomniał wreszcie, otworzył oczy, popatrzył
19     I,  IX   |           z trąbki.~Dziadek dał mu wreszcie,~Chłopak nie miał już czasu
20     I,  IX   |           wymykał się im z rąk, aż wreszcie pozwolił się im złapać w
21     I,  IX   |       przypatrując się tej scenie. Wreszcie znudzony i widząc, że i
22     I,  X    |      nieśmiało, równając się z nim wreszcie.~- Miejsca są, tylko tam
23     I,  XI   |          na bezsenności, na drugim wreszcie kochanku albo powracają
24     I,  XII  |         pamięci słów Em-my.~Usiadł wreszcie przed oknem i zapatrzył
25     I,  XIV  |        listy.~Muzyka skończyła się wreszcie, bo posługaczka wniosła
26     I,  XV   |        pracy. Bucholc podniósł się wreszcie i poszedł do domu, ale z
27     I,  XVI  |           zakołysało się jak fala.~Wreszcie skończyła się ceremonia,
28     I,  XVI  |        przychodzić do głowy! Co to wreszcie jest ta uczciwość!~Czy był
29    II,  I    |       Zajączkowskiego i księdza, a wreszcie musi się pan, panie Karolu,
30    II,  III  |    jodoformu.~- Pójdźmy! - zawołał wreszcie Wysocki, wyprawiwszy starego
31    II,  VI   |        palcu sznurek od binokli. - Wreszcie idzie o to, jakimi środkami
32    II,  VIII |        ojca prosić o jej rękę, gdy wreszcie wyczerpany nieco z sił usiadł
33    II,  IX   |         nocy panującej nad ziemią.~Wreszcie przyszedł Wysocki, a za
34    II,  X    |          się niedaleko.~Ocknął się wreszcie i zagwizdał na kosa, wiszącego
35    II,  X    |         widok nie dla pani, nic im wreszcie pani~nie pomoże - powiedział
36    II,  X    |    pozostał tylko chłopak, którego wreszcie otrzeźwił doktór i kazał
37    II,  X    |    rozmawiał z Morycem i z ojcem i wreszcie podniósł się do wyjścia.~
38    II,  XI   |   uśmiechając się blado.~Ubrał się wreszcie i wyszedł razem z Karolem,
39    II,  XI   |      zajrzeć do domu.~Przemógł się wreszcie i wszedł do kantoru bankiera. -
40    II,  XV   |           rozczuwała wszystko.~- A wreszcie, to mnie już nic nie obchodzi -
41    II,  XVI  |           jej piersi.~Rozstali się wreszcie, musiał przyrzec tylko,
42    II,  XIX  |     błądził kilka godzin po Łodzi, wreszcie zmordowany przyszedł do "
43    II,  XXIII|     równocześnie ze skwapliwością.~Wreszcie podano kolację w wielkiej
44    II,  XXIII|            win własnych. Zmógł się wreszcie, pokonał sam siebie, ale