Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |          pod stopy.~Uśmiechał się bezwiednie, oczy mu wilgotnymi blaskami
 2     I,  III  |     starannie utrzymanym, i gonił bezwiednie przymrużonymi oczyma za
 3     I,  III  |          na stangreta, szukał już bezwiednie antaby, aby drzwi otworzyć
 4     I,  III  |      trzymając go silnie za rękę.~Bezwiednie, z przyzwyczajenia, wsunął
 5     I,  III  |       pokojów.~- Co to? - zapytał bezwiednie Borowiecki nasłuchując.~-
 6     I,  IV   |         mnie nie bił.~Pomacał się bezwiednie po twarzy i głowie i syknął
 7     I,  V    |         ptaszku mój!~Zaczął nucić bezwiednie i z lubością.~- Powiadam
 8     I,  VIII |         kijem przez twarz.~August bezwiednie cofnął się w tył.~- Stój,
 9     I,  IX   |          który blade oczy zwracał bezwiednie na okno, przez które doskonale
10     I,  XI   |         to cię zabiorę.~Spojrzała bezwiednie w błękitne niebo wiszące
11     I,  XI   |           Emma! Emma! - wyszeptał bezwiednie, wpatrując się w jej bladą
12     I,  XI   |      kiedy on katolik! - zawołała bezwiednie, zdradzając się ze swojej
13     I,  XII  |          się na wszystkie strony, bezwiednie poszukując równowagi i zaczepienia
14     I,  XII  |         cię, zapytałem się prawie bezwiednie. Nie dziw się temu, że jestem
15     I,  XIV  |        grywać.~Muzyką bronili się bezwiednie przed stępieniem, jakie
16     I,  XIV  |          głośno: "Kelner!" to się bezwiednie zrywa z krzesła, bo był
17     I,  XIV  |   kantorowicza.~- Szulc, odkryłem bezwiednie tajemnicę waszego młodego
18     I,  XV   |    westchnieniem, opuścił ramiona bezwiednie, stanął nad trotuarem i
19     I,  XV   |        życia, którego się czepiał bezwiednie, z rozpaczą topielca czepiającego
20    II,  II   |           w wielkiej księdze, ale bezwiednie przebierał palcami, wystukując
21    II,  II   |         niego!~- Zmowa! - szepnął bezwiednie Moryc.~- Jaka zmowa? co
22    II,  III  | usposabiał wesoło.~Uśmiechnął się bezwiednie do gmachów Mullera huczących
23    II,  III  |         Ciociu, no! - zakrzyczała bezwiednie i zamilkła chowając w dłonie
24    II,  III  |       jego uwagę; podniósł oczy i bezwiednie postąpił naprzód kilka kroków.~
25    II,  III  |         się prawie równocześnie i bezwiednie wyciągnęli ku sobie ręce.~
26    II,  IV   |           znaleźć Adama, obleciał bezwiednie oczami pokój i sklepik pełen
27    II,  V    |         pożyczek i dochodów.~Horn bezwiednie prawie rzucił okiem i zobaczył,
28    II,  VI   |       Szai, zrywali się z siedzeń bezwiednie i rozpalonymi gorączką oczekiwania
29    II,  VI   |        ona że Regina! - powtórzył bezwiednie i wielkimi krokami, kołysząc
30    II,  X    |           i dumnie, że cofnął się bezwiednie, odsłaniając drzwi i wskazując
31    II,  XI   |          czasu febrycznie i wtedy bezwiednie dotykał ceratowej koperty
32    II,  XII  |           może mnie nie zechcieć?~Bezwiednie przejrzał się w jakiejś
33    II,  XIII |         niektóre słowa powtarzała bezwiednie z lubością i już miała ochotę
34    II,  XV   |        odezwała się z uśmiechem i bezwiednie obejrzała chusteczkę.~Była
35    II,  XV   |           tych słów które się jej bezwiednie wydarły, bo Karol siedział
36    II,  XV   |           narzeczonej, czuł tylko bezwiednie, że Anka jest coraz smutniejsza
37    II,  XVI  |      przysłaniał powiekami oczy i bezwiednie poruszał różne przedmioty
38    II,  XIX  |            zapytał po raz drugi i bezwiednie chciał się cofnąć do drzwi.~
39    II,  XIX  |          mój... - szeptał wolno i bezwiednie jakoś zwolnił ucisk palców.
40    II,  XIX  |         rękę, którą Wilczek jakoś bezwiednie, dawnym zwyczajem, ucałował,
41    II,  XX   | odpowiedzieć nie umiał, bo ciągle bezwiednie dźwięczało mu w mózgu:~-
42    II,  XXIII|      zmęczenia, chodził uparcie i bezwiednie prawie wciąż wracał do miejsc,
43    II,  XXIII|         wyrwało mu się z piersi i bezwiednie zdjął kapelusz.~Tak, to
44    II,  XXIII|         życie - powiedział naraz, bezwiednie zrywając się z otomany,