Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |       blaskami świeciły, na bladą, piękną twarz występowały rumieńce
 2     I,  II   |            powlókł jego dziewczęco piękną twarz, a w niebieskich,
 3     I,  III  |            się wykwintną sylwetką.~Piękna twarz, o bardzo typowym,
 4     I,  III  |          zupełnie w stylu barocco, piękna, czterdziestokilkoletnia
 5     I,  III  |        smak artystyczny i poczucie piękna, rozwinięte jeszcze do stopnia
 6     I,  IV   |            głupia, tak prawie, jak piękną była.~- Co za temperament -
 7     I,  V    |   ukochanej, szarpał nerwowo swoją piękną brodę, wreszcie rzekł uroczyście.~-
 8     I,  VII  |      zresztą i Will go nie cierpi. Piękna lala!~- Wilhelm jest?~-
 9     I,  VIII |          nic nie widząc; wychudła, piękna twarz napiętnowana była
10     I,  VIII |          mu przed oczami ta jasna, piękna głowa napiętnowana, niby
11     I,  IX   |         dopiero dobrze w otoczeniu piękna.~Nie sprzeciwiał się temu,
12     I,  IX   |        oczami jej wysmukłą, bardzo piękną postać, odwróciła się posyłając
13     I,  IX   |            jeśli dodam jeszcze, że piękna i dystyngowana; a skąd Trawińskiego
14     I,  XI   |      opadały.~Była istotnie bardzo piękną, ale tą suchą, klasyczną,
15     I,  XI   |       cudownych ramion ani być tak piękną.~- Ani nie powinna zdradzać
16     I,  XI   |          zawołał Bernard. - Gdzież piękna dyrektorowa?~- Poszła siać
17     I,  XI   |           jej twarz jeszcze bardzo piękną, ale już poznaczoną pazurami
18     I,  XII  |         jest bardziej antyczną niż piękną.~- Masz rację, jej uroda
19     I,  XII  |         odległej młodości, że jest piękną, i ta płotka kursuje z jednaką
20     I,  XIII |        mnie tylko, bo ani nie jest piękną, ani nie ma posagu i już
21    II,  III  |           odcieniu, jeszcze bardzo piękną, i skrzyło się złotym pyłem
22    II,  III  |           mieć jakąś utopię, jakąś piękną chimerę, która by mu czyniła
23    II,  III  |           połysku miedzi, a dumna, piękna twarz rozpaliła się oburzeniem.~-
24    II,  III  |     rozkoszy.~Była dzisiaj kusząco piękną; jakiś lekki, denerwujący
25    II,  VI   |   Trawińska, nadzwyczajnie dzisiaj piękna, wysmukła, jasna, w milczeniu
26    II,  VII  |    szczęśliwą, pełną radości i tak piękną, że zwracała na siebie ogólną
27    II,  VII  |          że nie odczują całego ich piękna i że mi coś z tego piękna
28    II,  VII  |          piękna i że mi coś z tego piękna mogą zbrudzić i zabrać ich
29    II,  VII  |          jednego słowa.~- Ona jest piękna, ona jest zadziwiająco piękna! -
30    II,  VII  |      piękna, ona jest zadziwiająco piękna! - szepnął po dłuższym milczeniu
31    II,  IX   |   pochylała się nad stół, ukazując piękną jeszcze twarz w kole światła,
32    II,  XII  |       przed sobą.~Mela była bardzo piękną partią i od dawna czuł do
33    II,  XIII |            przy tym ty jesteś taka piękna i taka niepodobna do naszych
34    II,  XIII |           jednym zamachem zdobywał piękną pannę i duży posag, a on,
35    II,  XIII |      miałaby się w nim kochać? Ona piękna, on przystojny. Oboje mają
36    II,  XIV  |           z chciwością w jej twarz piękną, w odsłonięte ramiona i
37    II,  XIV  |      uśmiechniętą, dziwnie jasną a piękną, pochyloną do tamtego, widząc,
38    II,  XV   |       skojarzenie, że ona nie jest piękną, jest niesłychanie miłą,
39    II,  XV   |             szlachetną, dobrą, ale piękną nie jest...~Ankę ten wzrok
40    II,  XX   | wzruszającej nieśmiałości Lucy, ta piękna Lucy, podziw Łodzi, a budziła
41    II,  XXII |         wielki posag i jest bardzo piękną, i ma ojca, który już kilka
42    II,  XXIII|        moje dzieło, ale prawda, że piękna kobieta? - pytał wciskając
43    II,  XXIII|        dawna Anka z Kurowa, młoda, piękna, pełna sił i pełna czarującego