Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |             rozcierając sobie nos i łzy brudnymi rękami i tak się
 2     I,  VI   |            interesów! - krzyczała i łzy żalu, gniewu i oburzenia
 3     I,  VIII |             tylko twarz, żeby ukryć łzy, które mu się strumieniem
 4     I,  IX   |             od światła.~- Widziałem łzy.~- Było mi tak smutno samej! -
 5     I,  IX   |       położyła mu głowę na piersi i łzy znowu zapełniły jej oczy. -
 6     I,  X    |      szepnęła matka łzawym głosem i łzy jak groch posypały się po
 7     I,  X    |             a on patrzał poprzez te łzy w jakąś głąb przerażającą,
 8     I,  X    |             się nieco, otarł szybko łzy i długo patrzał na zasłonę,
 9     I,  X    |         strasznej rzeczywistości, i łzy zaświeciły mu w oczach,
10     I,  X    |        spytam, co tobie, Mela? Masz łzy w głosie?~- Nie pytaj, nie
11     I,  X    |            żałość nią zatrzęsła, że łzy błyskały w jej szarych oczach,
12     I,  X    |        dłoni, trzymanej na stole, i łzy długo powstrzymywane posypały
13     I,  X    |      rozpalonym potokiem.~Tak go te łzy rozrzewniły, że zaczął bezwiednym
14     I,  X    |             cicho. że tylko płynące łzy i drżenie nerwowe bladych
15     I,  X    |          Patrzyła na niego przez te łzy, które mu rozmiękczały duszę,
16     I,  XI   |            Byłby wszystko zniósł: i łzy, i rozpacz, i wyrzuty, ale
17    II,  I    |            bidnymi - szeptała przez łzy kobieta i calowała ich po
18    II,  III  |             prędko, bezładnie i już łzy nabiegały jej do oczów,
19    II,  III  |          aha! - zawołała radośnie i łzy obeschły natychmiast, a
20    II,  III  |       których zaczęły się wydobywać łzy.~- Co ci jest? dlaczego
21    II,  III  |           wiem - odpowiedziała i te łzy coraz obficiej sypały się
22    II,  IV   |             złamana, nieszczęśliwa, łzy wielkimi perłami sypały
23    II,  IV   |            chusteczką jej twarz, bo łzy pomimo snu płynęły spod
24    II,  VI   |             silne, że czuł w oczach łzy czułości nieokreślonej,
25    II,  VI   |  przenajświętszy... - szeptał przez łzy, pracz całą wdzięczność
26    II,  VII  |            miłości i cierpienia, że łzy błysnęły w jej szarych oczach
27    II,  VIII | powstrzymywać łkanie, dusić w sobie łzy, ale nie mogła wytrzymać,
28    II,  VIII |           skończone - myślała Mela, łzy zerwały tamy woli i panowania
29    II,  X    |            trudem tłumiąc te dziwne łzy nieokreślonej tęsknoty,
30    II,  XI   |            głębokiego żalu głosem i łzy jak groch zaczęły się toczyć
31    II,  XI   |          zawołała prędko, ocierając łzy. - Dobrze. Od dzisiaj się
32    II,  XI   |           wściekłości i żalu, aż mu łzy zaszkliły się w oczach.~-
33    II,  XIII |         twarz w poduszce, aby ukryć łzy, aby nie wiedzieć mówiącego,
34    II,  XIII |              całą mocą nie chciała. Łzy zalewały jej duszę. Całą
35    II,  XVI  |       przepajał łzami, aż w końcu i łzy zaczęły z wolna wyciekać
36    II,  XVI  |        zobaczę, Karl - mówiła przez łzy i nim zdołał przeszkodzić,
37    II,  XVI  |         ręce, milczała długo, tylko łzy sznurami pereł cicho spływały
38    II,  XXI  |         brzękiem, nic nie słyszała; łzy płynęły strumieniami po
39    II,  XXI  |         Maks? - szepnął z goryczą i łzy, pierwsze łzy w życiu, zapełniły
40    II,  XXI  |             goryczą i łzy, pierwsze łzy w życiu, zapełniły jego
41    II,  XXIII|         przymykając oczy, aby ukryć łzy głębokiego współczucia,
42    II,  XXIII|             po jej twarzy sączą się łzy, a usta drgają z trudem
43    II,  XXIII|            nie mógł mówić widząc te łzy, bo taki żal - taki dziki