Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |  odsunął się nieco, popatrzył i ciszej, z pewnym jakby szacunkiem
 2     I,  III  |     musiałem powrócić - szepnął ciszej.~- Do teatru, zapomniał
 3     I,  III  |        mi przebaczy - powtórzył ciszej, przysuwając się do niej.~
 4     I,  VII  |           A Wysocki? - zapytała ciszej i trochę niepewnie.~- Jest
 5     I,  VIII |     zarzucone gnijącymi liśćmi.~Ciszej było za tą zasłoną, ale
 6     I,  VIII |        z nim! - szepnął jeszcze ciszej Bucholc, ściskając nerwowo
 7     I,  VIII |       był opasany, i klął coraz ciszej.~- Od południa się morduję
 8     I,  X    |       mama usłyszy - szepnął mu ciszej.~Antoś uspokoił się nieco,
 9     I,  XII  |    tygodnie temu - odpowiedział ciszej i jego brwi czarne napięły
10     I,  XIV  |  pojechała do ciotki? - zapytał ciszej.~- Mówiłam ci. Herbata jeszcze
11    II,  I    |       nas odwiedzać? - zapytała ciszej i nie wiedziała, dlaczego
12    II,  I    |     fabryką, prawda... - dodała ciszej, jakby dla siebie, jakby
13    II,  I    |       swojej fabryki? - zapytał ciszej, pochylając się ku Karolowi.~-
14    II,  I    |        się nie dał, mówił coraz ciszej i coraz częściej wołał na
15    II,  I    |         bardzo mało... - dodała ciszej i smutniej, ciągnąc dłonią
16    II,  II   |       co na giełdzie? - zapytał ciszej prokurent firmy wychodząc
17    II,  II   |       ten!~- Co zrobił? Mów pan ciszej, tutaj nie bóżnica~- On
18    II,  II   |       łódzku, ślicznie! - dodał ciszej i uśmiechał się dyskretnie. -
19    II,  IV   |      wiem, gdzieś była! - dodał ciszej.~- No gdzie? - zawołała
20    II,  VI   |      macie?~- Były... - szepnął ciszej i oczy mu pokryła mgła wilgotna. -
21    II,  VI   |     zamrę... - powtarzał cicho, ciszej i jak przez mgle widział
22    II,  VII  |         których stał Wysocki.~- Ciszej, dzieciaku... usłyszeć mogą...
23    II,  VII  |        ma ani jednej? - zapytał ciszej, aby nie mącić brzdąkania
24    II,  VIII |            Mela!... - powtórzył ciszej, bardzo zmienionym głosem;
25    II,  VIII |      Mówili coraz mniej i coraz ciszej, jakby bojąc się głośniejszym
26    II,  VIII |     silniej i coraz boleśniej i ciszej szeptała:~- Jeszcze chwilę,
27    II,  X    |        to Łódź! - szepnęła Anka ciszej i wróciła do mieszkania
28    II,  X    |        ma litości... - szepnęła ciszej z wyrzutem.~- Mam litość,
29    II,  XI   |      Grosmanie? - zapytał nieco ciszej.~- Policja... tak... Uśmiechnął
30    II,  XI   |      ocuci w więzieniu! - dodał ciszej, złamanym głosem.~- Nie
31    II,  XI   |     budował dalej, mówiąc coraz ciszej i poufniej.~Grosglik napił
32    II,  XIII | zaplątanych w ogniowe sprawy.~- Ciszej pan mów! - zawołał stary
33    II,  XIII |        ciebie, Mela - powtórzył ciszej i tak miękko, i tak serdecznie,
34    II,  XIV  |     zawsze, nie zawsze - rzucił ciszej, bo mu przyszła na myśl
35    II,  XIV  |         a po chwili odezwał się ciszej:~- Mogę ci ją odstąpić,
36    II,  XV   |         w tej chwili - szepnęła ciszej i zamilkła.~Przechyliła
37    II,  XVI  |         jakby pchnięta nożem.~- Ciszej mów, po co dorożkarz ma
38    II,  XVIII|      podano wkrótce, ale mówili ciszej, bo Kurowski się ożywił
39    II,  XXI  |      wstrząsał całym domem...~- Ciszej... ciszej... ciszej... Jezus!
40    II,  XXI  |      całym domem...~- Ciszej... ciszej... ciszej... Jezus! litości!... -
41    II,  XXI  |             Ciszej... ciszej... ciszej... Jezus! litości!... -
42    II,  XXIII|           zadowolony? - spytała ciszej.~Głos jej zadrgał i oczy