Tom,  Rozdzial

 1     I,  IX  |       posadzki i szedł tak cicho, że Nina go nie usłyszała, siedziała
 2     I,  IX  |            zawołał przed portierą:~- Nina! Sama tak siedzisz? - pytał
 3     I,  IX  |             nie bacząc na koszta, bo Nina ze swoją naturą arystokratyczną,
 4     I,  IX  |             nie gniewasz, co?~- Nie, Nina, nie, dziękuję ci z całej
 5     I,  IX  |       uchwycić za skrzydełka motyle.~Nina, pomimo że to już widziała,
 6     I,  IX  |     dotykania się barw.~- Muszę iść, Nina! - szepnął przypominając
 7     I,  IX  |           się zatrzymał i szepnął:~- Nina pocałuj mnie i życz mi szczęścia.
 8     I,  XI  |            głośno i tak szczerze, że Nina musiała przysłonić twarz
 9    II,  VI  |          patetyczne podziękowanie, a Nina zwróciła się do Horna, który
10    II,  VII |      uroczyste imieninowe przyjęcie.~Nina wyszła naprzeciw, cała w
11    II,  VII |              bo jak tylko przyszłam, Nina zaprowadziła mnie w koniec
12    II,  VII |               pełnego gwaru i ludzi, Nina uśmiechnęła się do nich
13    II,  VII |         dworem, muszę iść do niej...~Nina podeszła do Endelmanowej,
14    II,  VII |       tłumaczył bankier córce, którą Nina prosiła o zagranie.~Mery,
15    II,  VII |          Anką, chodzącą po salonie z Niną.~- Nie lubię i nigdy bym
16    II,  VII |    wiośnianych kwiatów,~Czasem tylko Nina dotykała ustami chłodnych
17    II,  VII |       wielkich ramach mozaikę, którą Nina sprowadziła jeszcze zimą,
18    II,  VII |        panowie, nudzicie? - zapytała Nina.~- My nie, bo mamy na co
19    II,  VII |        chodźmy do nich - powiedziała Nina.~- Bo pani Wysocka uwzięła
20    II,  VII |              już wyszło! - zauważyła Nina nie spostrzegając w głównym
21    II,  VII |               zapytała z przykrością Nina.~- Ma się rozumieć, cóż
22    II,  VII |            pozostania pannę Melanię.~Nina wiedziała wszystko od starej
23    II,  IX  |              mnie czas - powiedziała Nina.~- Jest tak pięknie na świecie,
24    II,  XV  |          rozgniewana poszła do Niny.~Nina była sama, siedziała w narożnym
25    II,  XV  |            jaki widzę - odezwała się Nina.~Nikt jej nie odpowiedział,
26    II,  XV  |         tutaj zostaniemy? - zapytała Nina, gdy powóz zatrzymał się
27    II,  XV  |            mogę wytrzymać – szepnęła Nina wstając od stolika, przy
28    II,  XV  |             mroczy im dusze - mówiła Nina wskazując całe rodziny rozłożone
29    II,  XVI |            powiedziała i odeszła, bo Nina Trawińska wołała ją do altany
30    II,  XVI |            spacerowała po ogrodzie z Niną, przyłączył się do nich
31    II,  XVI |             samego siebie - zawołała Nina.~- Prawda, że my miewamy
32    II,  XVI |     pięknością, ostatnią - zauważyła Nina patrząc za odchodzącym.~-
33    II,  XVII|         długiej i poufnej pogawędki, Nina wydarła jej tę tajemnicę
34    II,  XVII|             w tej skardze - szepnęła Nina.~- Cóż się stało z tą miłością?
35    II,  XXII| przypomnienia.~Najczęściej robiła to Nina, która z poświęceniem matki
36    II,  XXII|         model - odpowiedziała wesoło Nina.~Malowała jej portret, właśnie
37    II,  XXII|              Karol? - zapytała znowu Nina.~- Był...~- Czy już?...~-
38    II,  XXII|               I nadziei! - dorzuciła Nina, postawiła na stoliczku
39    II,  XXII|          pokoju grała na fortepianie Nina i dźwięki dziwnie słodkie
40    II,  XXII|             obojgu brakowało odwagi.~Nina wciąż grała.~Muzyka jakimś