Tom,  Rozdzial

 1     I,  VI |      spokój o tym chamie. A może Bernard Endelman podoba ci się?~-
 2     I,  VII|  opowiadają o nas, mnie wszystko Bernard rnówi, on mi opowiadał taki
 3     I,  VII|         nie opowiem - zaoponował Bernard, leżący na dywanie.~- On
 4     I,  VII|          O kobietę?~- Tak. Niech Bernard opowie, on mi sekundował
 5     I,  VII|          tej sprawie.~- Powiedz, Bernard.~- Dajcie mi spokój, nie
 6     I,  VII|          nie mam czasu - mruknął Bernard, przewrócił się z boku na
 7     I,  VII|         wychodzi - wołał drwiąco Bernard, który przez cały czas popisów
 8     I,  VII|     ustawicznie puszczał kłębami Bernard, snuł się sinawym, rzadkim
 9     I,  VII|            powiedział ironicznie Bernard.~- Francois, każ dawać herbatę! -
10     I,  VII|       przyjdę, a tymczasem może, Bernard, co zagrasz.~Bernard powstał,
11     I,  VII|       może, Bernard, co zagrasz.~Bernard powstał, pchnął nogą taburet
12     I,  X  |           w domu musi już czekać Bernard.~Poszedł w milczeniu, nie
13     I,  X  |         litość, jak mówi o tobie Bernard.~- Bernard - zawołał mocniej -
14     I,  X  |          mówi o tobie Bernard.~- Bernard - zawołał mocniej - on ma
15     I,  X  |       całą godzinę - odezwał się Bernard nie~wstając nawet na powitanie;
16     I,  X  |    trzeszczały tylko zapałki, bo Bernard co chwila zapalał papierosa,
17     I,  X  |      najbłahszych.~- Daj spokój, Bernard, bo dzisiaj nawet twoje
18     I,  X  |      Szedł ku drzwiom.~- Zostań, Bernard, proszę cię - zawołała Róża
19     I,  X  |  przyjaźń, bo pragnął przyjaźni.~Bernard grał z coraz większą pasją,
20     I,  X  |          gdzie do knajpy - rzekł Bernard.~- Nie, dziękuję, nie jestem
21     I,  XI |       wielu pań nie zna? - pytał Bernard.~- A dosyć, może pan mnie
22     I,  XI |        już za sobą - drwił lekko Bernard.~- O, przeciwnie...~- Uwaga,
23     I,  XI | dokończyć pańszczyznę! - zawołał Bernard powracając.~Borowiecki się
24     I,  XI |         wekslach - szeptał znowu Bernard przedstawiając go brzydkiej,
25     I,  XI |        powstrzymać od śmiechu.~A Bernard przedstawił go jeszcze kilkunastu
26     I,  XI |          się dopomina! - zawołał Bernard. - Gdzież piękna dyrektorowa?~-
27     I,  XI |          Co? no, nie bądź głupi, Bernard.~Ale Bernard nie słuchał
28     I,  XI |         bądź głupi, Bernard.~Ale Bernard nie słuchał i ze śmiechem
29     I,  XI |      nikt się jednak nie ruszył.~Bernard sam jeden bawił panie, siedział
30     I,  XI |     prawie o tym samym rozmawiał Bernard.~- Pan Łodzi nie kocha? -
31     I,  XI |         panie Grosglik - zawołał Bernard tłumiąc śmiech.~- Mnie stać
32     I,  XI | programem, tam jest wydrukowane. Bernard podał mu długi pasek surowego
33     I,  XI |         dobry rabat - szepnął mu Bernard przez ramię i przesunął
34     I,  XI |         i odchodził bez słowa.~- Bernard! - zawołała za nim prędko.~-
35     I,  XI | skończyli.~- Tres joli, mon cher Bernard! - wykrzykiwała jeszcze
36     I,  XI |         nie parsknąć śmiechem.~- Bernard, czy ja nie mam racji?~-
37     I,  XI |     wydała moja bratowa? - pytał Bernard Borowieckiego.~- Bądź co
38     I,  XII|            Doskonałe określenie, Bernard informował mnie szczegółowo
39    II,  VI |   Bernarda i przyjdźcie razem.~- Bernard wyjechał do Paryża.~- No,
40    II,  XII|  zerwaniu z Wysockim i o tym, że Bernard Endelman oświadczył się