Tom,  Rozdzial

 1     I,  III |              czasami rzucała nieznaczne spojrzenia na siedzącego trochę w głębi
 2     I,  III |                 się, rzucał przenikliwe spojrzenia spod złotych okularów na
 3     I,  III |              który chwilami odczuwał te spojrzenia, bo się odwracał do niej
 4     I,  III |      nieznacznie, rzucał na nią krótkie spojrzenia i patrzył dalej z uwagą
 5     I,  III |                uwagi, zapytania, cyfry, spojrzenia prawie wesołe i zadowolone
 6     I,  III |                jak nie mógł znaleźć jej spojrzenia, bo nie patrzyła na niego;
 7     I,  VI  |                i rzucał porozumiewające spojrzenia na Moryca, ten zaś czekał
 8     I,  VI  |              binokle i rzucał niechętne spojrzenia na jej bladą twarz, z ironią
 9     I,  VI  |                 twarz, z ironią chwytał spojrzenia współczujące, jakimi obrzucała
10     I,  VII |               okno, którym leciały jego spojrzenia i zaczepiały się o olbrzymie
11     I,  VIII|                 nie zważając na ciekawe spojrzenia, usunął się pod okno i czytał:~...
12     I,  X   |         sinawych ustach i ożywił martwe spojrzenia.~Józio usiadł przy nim,
13     I,  XI  |           nikogo, chociaż jej promienne spojrzenia obejmowały cały salon, bo
14     I,  XI  |         znajomych i zamieniając słowa i spojrzenia z nimi, a nie widząc prawie
15     I,  XII |               twarzy i gryzącego ironią spojrzenia zamykał się w sobie i cofał
16     I,  XIII|          strzechą rzęs, bo Karol częste spojrzenia zatrzymywał na jej białej
17     I,  XV  |             zamilkły, uśmiechy zamarły,~spojrzenia sposępniały, a twarze powlokły
18     I,  XV  |               się do niego, łapał tylko~spojrzenia rzucane spod czoła, spojrzenia
19     I,  XV  |          spojrzenia rzucane spod czoła, spojrzenia niechętne lub pełne obawy.~-
20    II,  I   |        wyczernione wąsy i rzucał groźne spojrzenia spod ogromnych krzaczastych
21    II,  I   |              twarz schmurzoną i gryzące spojrzenia, jakie rzucał na księdza.~-
22    II,  I   |             posmutniała i goniła oczami spojrzenia Karola milczącego uparcie,
23    II,  II  |                gabinecie rzucał ciekawe spojrzenia do wnętrza otwartej kasy.~
24    II,  II  |                  Grosglik podchwycił te spojrzenia, kasę zamknął i zawołał
25    II,  II  |             kierunkach.~Rzucał badawcze spojrzenia na szyldy sklepów niezliczonych,
26    II,  III |              odeszła strwożona i smutne spojrzenia rzucała z oddali na stojącego
27    II,  V   |                i rzucał porozumiewające spojrzenia na Horna, który siedział
28    II,  VI  | niecierpliwością po biurku albo rzucała spojrzenia na Horna.~- Rojza, a twój
29    II,  VI  |              glosy milkły, a wszystkich spojrzenia obejmowały z ciekawością
30    II,  VII |          Dlatego, żeby jej nie dotknęły spojrzenia obojętne, złe lub zazdrosne.
31    II,  VII |              mogą zbrudzić i zabrać ich spojrzenia. A tym bardziej nie pozwoliłabym
32    II,  VII |               ta, nie mogąc znieść tego spojrzenia, które ją denerwowało i
33    II,  VIII|             otoczył i przenikał.~Słowa, spojrzenia, myśli krzyżowały się pomiędzy
34    II,  XIV |       rozwiniętą.~Zmieszały ją nieco te spojrzenia ciekawe, ale to dodało jeszcze
35    II,  XVI |                jego twarz, jego szczere spojrzenia i wielkie współczucie, jakie
36    II,  XVII|                 skłopotana, jego smutne spojrzenia, jakimi czasami ogarniał
37    II,  XXII|             półmroku krzyżowały się ich spojrzenia i cofały natychmiast lękliwie,
38    II,  XXII|                 mógł znieść jej łzawego spojrzenia, które go przeniknęło na
39    II,  XXII|                 znieść jej szlachetnego spojrzenia.~Ukłonił się z daleka i