Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |         wprost uciec, ale nie miał sił już ani woli.~- Pani mi
 2     I,  IV   |        podciął konia ze wszystkich sił, bo wlókł się strasznie
 3     I,  V    |           kijem w taboret z całych sił. - Pan się tak nie patrz
 4     I,  VI   |           zdenerwowaną, że brak mi sił nawet do kłótni.~Skończyła
 5     I,  VII  |         klaskała w dłonie z całych sił, a Fela biła piętami o dywan
 6     I,  VIII |            gniewu, miał tyle tylko sił, że nacisnął guzik elektryczny
 7     I,  VIII |          zginę. Jak mi już braknie sił do walki, to palnę sobie
 8     I,  IX   |    przystosować do otoczenia. Tyle sił zużył, tyle mózgu, tyle
 9     I,  IX   |      pokoju trąbiąc, co miał tylko sił. Dziewczynki z płaczem przybiegły
10     I,  IX   |        zaczęły gonić ze wszystkich sił i krzyczeć na dziadka, który
11     I,  X    |          tym domu, ale zbrakło jej sił; zaczęła stołować tychże
12     I,  XII  |       potęgi przyrody, odkrył masę sił - i poszedł w pęta właśnie
13     I,  XV   |            maszyn potężnych, wobec sił tego kolosalnego życia fabryki,
14     I,  XV   |   zmuszonego do pracy, ten nadmiar sił, poruszających warsztaty,
15     I,  XV   |   uliczkach.~Bucholcowi brakło już sił iść, usiadł bliżej okna
16     I,  XV   |        kogo na pomoc, ale nie miał sił, nie mógł wydobyć głosu,
17     I,  XV   |            burzliwe, a jemu brakło sił, ręce się ześlizgiwały z
18     I,  XVI  |             który teraz żył pełnią sił wszystkich, bo słychać było
19    II,  III  |         tak słabo, jakby ostatkami sił.~Lubił gwar potężnych maszyn;
20    II,  IV   |       znowu i trzęsąc nią z całych sił, szeptała ochrypłym, zduszonym
21    II,  VIII |       poduszki powozu i głosem bez sił, bez dźwięku prawie szepnęła:~-
22    II,  VIII |        wreszcie wyczerpany nieco z sił usiadł na poduszkach u nóg
23    II,  VIII |          tego środka, bo nie miała sił i odwagi powiedzieć mu teraz,
24    II,  VIII |       znikał za szybami, nie miała sił, łkanie zapchało jej gardło,
25    II,  X    |          kot!... - wołała z całych sił. puszczając psy na białego
26    II,  XII  |           dumą i szaloną pewnością sił własnych.~- Trzeba mieć
27    II,  XV   |           bo nie umieją i nie mają sił. Odpoczywają po wczoraj;
28    II,  XVI  |           woli, mocą jego własnych sił i krwi, że dobrze to czuł
29    II,  XX   |          mu już brakować zaczynało sił i cierpliwości.~Pozostał
30    II,  XXI  |       padać, ogień wyczerpał się z sił, stały już tylko gołe mury,
31    II,  XXI  |          krwawymi językami ostatki sił z trupa fabryki.~O szarym,
32    II,  XXI  |        dymem. Już bym nie miał ani sił, ani wiary do drugiej takiej
33    II,  XXII |           szczęścia - nie miał już sił, zląkł się szalonego pragnienia,
34    II,  XXII |            Anka opadła w fotel bez sił, wszystkie rany jej duszy
35    II,  XXIII| nieustającą potęgą, nagromadzeniem sił, wylewających się niepowstrzymanym
36    II,  XXIII|          nie dośćże już zabrały mu sił, życia; nie dośćże mu już
37    II,  XXIII|       Kurowa, młoda, piękna, pełna sił i pełna czarującego wdzięku,
38    II,  XXIII|         gorzkie kosztowało go tyle sił, że nie poszedł nawet do