Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |    zatapiał w tym rozmarzeniu, że chwilami najwyraźniej słyszał około
 2     I,  II   |       wyszły gotowe - porywał go.~Chwilami tylko siadał w swoim gabinecie,
 3     I,  II   |       chłopak - myślał o Hornie i chwilami stawała mu w pamięci ta
 4     I,  III  |        zatopiony w rozmyślaniach, chwilami budził się, rzucał przenikliwe
 5     I,  III  |   patrzyła w Borowieckiego, który chwilami odczuwał te spojrzenia,
 6     I,  III  |       okularami na czole, gładził chwilami brodę wspaniałym ruchem
 7     I,  III  |        śmiał się tak szczerze, że chwilami Mada szeptała cicho:~- Papo,
 8     I,  III  |        nierówny, szybki oddech, a chwilami w świetle latarni ulicznych
 9     I,  III  |          jej tak pocałunki, że mu chwilami zwisała na rękach jak martwa.~-
10     I,  III  |          i pieszczoty, rzucał jej chwilami słowa gorące miłości, ale
11     I,  V    |   poprawiał, pił ze wszystkimi, a chwilami podchodził do młodego chłopaka,
12     I,  V    |         Borowieckiego, poprawiała chwilami koronkowy czepeczek, który
13     I,  VIII |       innych interesów i krzycząc chwilami;~- Pan nie śpij! Ja panu
14     I,  X    |          dom drżał ustawicznie, a chwilami wrzawa głucha przedzierała
15     I,  XI   |         już nie pamiętam, a jeśli chwilami wspominam, to ze wstydem.~
16     I,  XI   |      Dianą tak żywo, że głosy ich chwilami słyszała. Reszta towarzystwa
17     I,  XII  |           się trenował dobrze, że chwilami czuł, że jest nowym, innym
18     I,  XIV  |          myśli ogniste frazesy, a chwilami spoglądał z podziwem na
19     I,  XIV  |            patrzeć na manometr, a chwilami opierał się grzbietem o
20     I,  XV   |     niedołężny.~Wyprostowywał się chwilami, gładził wąsy, chrząkał,
21     I,  XV   |         spazmatycznie, przystawał chwilami, oddychał głębiej, wodził
22     I,  XV   |           coraz częściej oddechu, chwilami chwiało się z nim wszystko
23     I,  XVI  |      patrzyła przez okno, a nawet chwilami jej wybladłe, zagasłe oczy
24     I,  XVI  |      głodu: - Moja! Moja! - I już chwilami czuł, że ją posiadł na zawsze
25    II,  I    | najzupełniej obojętną, że zaczyna chwilami nienawidzieć, gdy spotykał
26    II,  I    |          na noc po pastwiskach.~A chwilami milknął świat i robiła się
27    II,  I    |        odpowiadali, uśmiechał się chwilami patrząc na ich głowy jakimś
28    II,  I    |       twarz posmutniałą, wzdychał chwilami i z melancholią spoglądał
29    II,  III  |     intelektualnych; Karol myślał chwilami o tym i uśmiechał się z
30    II,  III  |           nie mogła się uspokoić.~Chwilami już się uśmiechała, ale
31    II,  VIII |           mu nie przeczyła, tylko chwilami brała jego głowę w ręce,
32    II,  XIII |          silnie tego pragnęła, że chwilami miała złudzenie, iż się
33    II,  XV   |       Łodzi zaczynała wątpić w to chwilami.~Jeszcze nie miała żadnej
34    II,  XV   |          stały bez ruchu, a jeśli chwilami powiał po nich wiatr, to
35    II,  XVIII|         takiego łajdaka, który by chwilami nie macał się po bokach,
36    II,  XX   |              Co tu robić - myślał chwilami tylko, bo nie mógł już myśleć,
37    II,  XXIII|          dobrze! dobrze! - myślał chwilami z jakąś dziką rozkoszą,
38    II,  XXIII|           ziemi zmordowanej...~To chwilami panowała tak głęboka, przerażająca