Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |      wyniósł się z teatru cichaczem Grosglik, największy bankier łódzki.~
 2     I,  VIII |             dlatego ten pośpiech?~- Grosglik telefonował do starego,
 3     I,  VIII |            taki popłoch, że wczoraj Grosglik odmówił dwudziestu tysięcy
 4     I,  XI   |          śliczna kobieta? - zapytał Grosglik.~- Moja żona, panie.~- A,
 5     I,  XI   |             galerię pokoju.~- Panie Grosglik, patrz pan na tę Madonnę,
 6     I,  XI   |            co?~- Ile? - rzekł cicho Grosglik gładząc wskazującym palcem
 7     I,  XI   |            i na głowę - zaśmiał się Grosglik, który zawsze prawie popierał
 8     I,  XI   |         genialne powiedzenie, panie Grosglik - zawołał Bernard tłumiąc
 9     I,  XI   |       obrazów, ale mu żywo przerwał Grosglik.~- To jest zwykły grabarz,
10     I,  XI   |           Endelman? - zapytał cicho Grosglik.~- Sto rubili i kolację,
11     I,  XI   |               Jak pan chcesz, panie Grosglik, żeby się one kąpały!~-
12     I,  XI   |           scena mitologiczna, panie Grosglik.~- To jest przede wszystkim
13     I,  XI   |            nimfy na tobie - zawołał Grosglik.~- Panie Cohn, żeby Kray
14    II,  I    |        kantor na Mikołajewskiej, bo Grosglik swój czarny interes sprzedał
15    II,  II   |             umilkli natychmiast, bo Grosglik wszedł.~Ze wszystkich okienek
16    II,  II   |    odpowiedział szeptem Blumenfeld.~Grosglik poszedł do swojego gabinetu,
17    II,  II   | czteropiętrowym gmachem fabrycznym.~Grosglik patrzył chwilę na transmisje
18    II,  II   |         niepokojem czekał rozkazów.~Grosglik wsadził ręce w kieszenie,
19    II,  II   |  przyjemność mówić na mieście: "Pan Grosglik, nasz szef, ma stołowy garnitur
20    II,  II   |           do wnętrza otwartej kasy.~Grosglik podchwycił te spojrzenia,
21    II,  II   |             po cichu coś opowiadać.~Grosglik długo słuchał i w końcu
22    II,  II   |          poszła? - zapytał pierwszy Grosglik.~- Sprzedaliśmy połowę.~-
23    II,  II   |          jak bardzo go to obchodzi.~Grosglik zaczął spacerować po gabinecie
24    II,  II   |      jakiego szewca lub ślusarza.~- Grosglik ma bzika! - myślał ogarniając
25    II,  VII  |          Zdrów jestem, dziękuję ci, Grosglik, co? - odpowiedział przykładając
26    II,  VII  |        Muller, Mela Grunspan i Mery Grosglik.~- A z Polek nie ma ani
27    II,  VII  |          zaczęli, a najgłośniej sam Grosglik, który dowiedziawszy się
28    II,  IX   |             całe dnie przy fabryce. Grosglik się ucieszy, jak cię zobaczy.
29    II,  XI   |  trzydzieści tysięcy marek!~- Panie Grosglik, pieniędzy panu nie oddam,
30    II,  XI   |            coraz ciszej i poufniej.~Grosglik napił się wody, otworzył
31    II,  XIII |             kim innym. Mnie dzisiaj Grosglik dawał sto tysięcy i Mery
32    II,  XIII |          swoją.~- Ona jest taka. że Grosglik jak da dwieście, to jeszcze
33    II,  XVI  |    spólników i przyjaciół, podniósł Grosglik i w końcu ucałował Karola,
34    II,  XVI  |      zupełnie szczęśliwy.~- Moryc i Grosglik! Chcą mnie zjeść! Ważna
35    II,  XVII |       spostrzegł teraz, że istotnie Grosglik miał rację przewidując,
36    II,  XVII |             Zmowa, jaką zainicjował Grosglik, działała solidarnie i ciasną
37    II,  XXIII|           niezdatnych już do pracy.~Grosglik szachrował w dalszym ciągu,