Tom,  Rozdzial

 1     I,  I   |       przesycone zapachem fiołków powietrze.~Maks się nie odezwał, tylko
 2     I,  II  |      Owionęło go suche, rozpalone powietrze.~Olbrzymie czworoboki z
 3     I,  III |           Leon wciągając w siebie powietrze przesycone zapachem perfum,
 4     I,  V   |         piersią to chłodne, zimne powietrze i przychodził coraz bardziej
 5     I,  V   |           się na ulicę, na świeże powietrze i na jasny, słoneczny dzień,
 6     I,  VIII|      obiadowe zaczynały przecinać powietrze ze wszystkich stron, gdy
 7     I,  VIII|     świstawek, które przedzierały powietrze; niektórzy biegnąc dojadali
 8     I,  VIII|         co jak ostrza zimne pruły powietrze ciężkie, szare, przesycone
 9     I,  IX  |      Zaraz też zaczęły rozdzierać powietrze gwizdawki na skończenie
10     I,  X   |           niego gorące, piwniczne powietrze przesycone zgnilizną i wilgocią,
11     I,  XIV | pojedyncze tony, a darły zgrzytem powietrze.~Horn, który od czasu zerwania
12     I,  XV  |     godności, ale gdy go owionęło powietrze, gdy znowu się zobaczył
13     I,  XV  |        czołgał się tylko, chwytał powietrze, czepiał się sztywniejącymi
14     I,  XVI |          ludzi, od którego drżało powietrze i trzęsła się ziemia!~Łódź
15    II,  I   |          zapachach przenikających powietrze - skłębiała się w przeogromny,
16    II,  I   |   nazwiskiem wydzierał i rzucał w powietrze, zapalała się i kula ognista
17    II,  I   |          żer chciwie i napełniały powietrze wesołym krzykiem.~Anka siadła
18    II,  I   |       chór głosów bił w rozpalone powietrze i rwał się do białawego
19    II,  I   |           gront zapaskudzam i złe powietrze robię. Jużci, że to nie
20    II,  III |        szybami okien, przepełniał powietrze i łączył się z potężnym
21    II,  III |          w jednej z sal przesycał powietrze.~- Moryc, przyślij mi Jaskólskiego! -
22    II,  III |      zwierząt z menażerii rozdarł powietrze na chwilę, czasem jakieś
23    II,  IV  |       fabryk i zarażający dookoła powietrze strasznymi wyziewami. Stanowił
24    II,  IV  |     niewiele odświeżały rozpalone powietrze.~- Dawno widziałeś Malinowskiego?~-
25    II,  V   |     sąsiedzku.~- Bardzo przyjemne powietrze dzisiaj. Niechże pan siada -
26    II,  V   |           to może byśmy wyszli na powietrze. Pokazałbym panom swoje
27    II,  V   |       pociągając delikatnym nosem powietrze.~Oglądali następnie kawał
28    II,  VI  |       przesycał duszne, rozpalone powietrze.~Cisza panowała głucha.~
29    II,  X   |      zakaszlał się gwałtownie, bo powietrze było przesycone zapachem
30    II,  X   |           że musiała wychodzić na powietrze, ale powracała, przemogła
31    II,  XV  |    wycieczkę za miasto, na świeże powietrze. Będziesz miała czas?~-
32    II,  XV  |          może tam będzie świeższe powietrze - szeptała przysłaniając
33    II,  XX  |          spieczonymi ustami ostre powietrze i wskroś śnieżnych zasłon
34    II,  XXI |           kotła, który wyleciał w powietrze, wyrwał ze sobą pół pawilonu
35    II,  XXI |        ogniste leciały z szumem w powietrze.~Taka była moc pożaru, że
36    II,  XXII|       tylko pogody, żeby wyjść na powietrze, a raczej, żeby wyjechać