Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |   gwałtownie, wskazując piątą.~- Mateusz, herbata! - krzyknął do
 2     I,  I    |        zupełnie, "na glanc", jak Mateusz mówi...~- Dla mnie to nie
 3     I,  IV   |           po długim oczekiwaniu, Mateusz otworzył.~- Pan Moryc w
 4     I,  IV   |       krzyknął rozwścieczony, bo Mateusz był zupełnie pijany, szedł
 5     I,  IV   |        nim głowę i spał dalej.~- Mateusz! - krzyknął z rozpaczy prawie
 6     I,  IV   |          Maksa nic nie obudzi.~- Mateusz! - krzyknął po raz drugi,
 7     I,  IV   |          wodę wylał mu na głowę.~Mateusz się kręcił i wyrywał, ale
 8     I,  IV   |        pokoju i nie słuchał, ale Mateusz gadał wciąż.~- Potem przyszły
 9     I,  V    |       najwyszukańszym wykwintem.~Mateusz, umyty, wystrojony po niedzielnemu,
10     I,  V    |      sobie już twarz, jak widzę. Mateusz spuścił oczy i zaczął przestępywać
11     I,  V    |           Nie było już nikogo.~- Mateusz, panowie dawno wyszli?~-
12     I,  V    |     godzinie. Robotę wam znajdę. Mateusz - krzyknął na lokaja - poszukaj
13     I,  V    | mieszkania i zaopiekuj się nimi.~Mateusz krzywił się niechętnie i
14     I,  V    |        pana dyrektora - meldował Mateusz.~Wsiadł do powozu i pojechał
15     I,  VI   |     jedenastej z domu, jak mówił Mateusz Borowieckiemu, i wlókł się
16     I,  VIII |          gwałtownością.~- To mój Mateusz, telegram! - zawołał Karol,
17     I,  XII  |          się za wszystkie czasy.~Mateusz grał na harmonijce, a w
18     I,  XIII |       piekło, tego już za wiele. Mateusz! - ryknął pełną piersią. -
19    II,  X    |         Kurowie, a zastępował go Mateusz tymczasowo.~Westchnął pan
20    II,  X    |        pani. Chodźże, Moryc, Czy Mateusz poszedł?~- Zaraz z wieczora
21    II,  X    |     Mieszkanie było oświetlone i Mateusz czekał z szumiącym samowarem.~
22    II,  X    |        pana dyrektora - meldował Mateusz.~Horn donosił, że po południu
23    II,  X    | godzinami z najbłahszego powodu.~Mateusz co czas jakiś roznosił herbatę
24    II,  XV   |         usłyszy kroków Karola. - Mateusz, niech samowar nie zgaśnie,
25    II,  XV   |     chowając ją zbyt spiesznie - Mateusz pomimo zakazu perfumuje
26    II,  XV   |     zwykle na werendę, gdzie już Mateusz czekał z latarnią.~- Mateusz,
27    II,  XV   |     Mateusz czekał z latarnią.~- Mateusz, nie perfumujcie panu chusteczek
28    II,  XVI  |   ogieńka!~Jaśka nie było, tylko Mateusz stał gotowy na skinienie,
29    II,  XVI  |   fabrykę z mieszkaniem.~- Niech Mateusz przyniesie wina i wody sodowej
30    II,  XVI  |        patrzeć dłużej, bo wszedł Mateusz z winem, które zaraz Karol
31    II,  XVI  |     napije, wzmocni pana trochę. Mateusz! - zawołał przez okno i
32    II,  XVI  |   uradowany, upojony szczęściem.~Mateusz wszedł zziajany i oddał
33    II,  XXI  |           Ale wkrótce przyleciał Mateusz z wiadomością, że stary
34    II,  XXIII|     służbą, wpadł na inną scenę; Mateusz zupełnie pijany kłócił się
35    II,  XXIII|        strachem szukać Karola, a Mateusz rozsiadł się w fotelu i