Tom,  Rozdzial

 1     I,  I   |        bardzo obchodzi.~- Daj mi spokój, nie irytuj mnie. Karol
 2     I,  II  |       Zresztą, dajmy tej sprawie spokój. Będziesz pan dłużej w Łodzi,
 3     I,  V   |     kelnerkę.~.- Niech mi pan da spokój, niech mnie pan puści -
 4     I,  V   |       ucałować serdecznie.~- Daj spokój, Moryc. Nam potrzeba teraz
 5     I,  V   |        Mówiliśmy o Szai.~- Dajmy spokój temu. Kundel niech tutaj
 6     I,  V   |   niewinnych dziatek!"~- Daj pan spokój, to nudne. W końcu czego
 7     I,  V   |         dmuchając w mleko.~- Daj spokój z męczeństwem, ty bierzesz
 8     I,  VI  |       nadchodzącego Welta.~- Daj spokój, nie lubię błaznów na ulicy -
 9     I,  VI  |         być interesującym.~- Daj spokój o tym chamie. A może Bernard
10     I,  VI  |        umieram ze śmiechu.~- Daj spokój, Moryc. Mówisz z goryczą,
11     I,  VII |    Powiedz, Bernard.~- Dajcie mi spokój, nie mam czasu - mruknął
12     I,  VIII|     ściskając nerwowo kij.~- Daj spokój, August, nie próbuj, bo
13     I,  IX  |          wszystkie skarby, i ten spokój, i szczęście, jakim oddychał.~-
14     I,  IX  |          zajrzała w oczy, to dał spokój etyce, zostawił ją na później.
15     I,  IX  |         uśmiechem trupów.~Ciepły spokój starego mieszczańskiego
16     I,  IX  |          go na swój kolor.~- Daj spokój z farbiarskimi dowcipami. .-
17     I,  X   |      powodów najbłahszych.~- Daj spokój, Bernard, bo dzisiaj nawet
18     I,  XI  |         to możesz dać mi zupełny spokój.~- Ale ja do ciebie mówię,
19     I,  XII |        takie dziwne ciepło, taki spokój, tak mi tam dobrze, jasno,
20     I,  XIII|    trzeba szanować.~- Daj mi pan spokój z głupcami, którzy się zapracowują
21     I,  XIV |  obstalunek w notesie.~- Dajcież spokój z kłótniami i interesami.~-
22     I,  XVI |    będziesz jeszcze długo.~- Daj spokój, Kipman, mówisz o przykrych
23    II,  I   |     cieszysz.~- Już tam temu daj spokój, a co leżysz, to leżysz.
24    II,  II  |          Polka, walczyk?~- Dajże spokój z walczykami i polkami.
25    II,  III |         Nie, nie! ale dajmy temu spokój. Może pan ma rację, ale
26    II,  IV  |          mój! Niech mu ojciec da spokój - zaczął gorąco Adam.~-
27    II,  V   | dobroczynność.~- Mogłoby dać nam spokój, kiedy je uszczęśliwiamy
28    II,  VI  |          pożegnanie.~- Ty mu daj spokój, Stanisław, to jest protegowany
29    II,  VIII|    oczach doktora jaśniał wielki spokój i stanowczość.~- Prędko
30    II,  VIII|    szepnęła cicho, bo ją ogarnął spokój niedzielnego wieczoru, powrócił
31    II,  XI  |     Moryc i już odzyskał zupełny spokój i równowagę.~- Pan zwariowałeś!
32    II,  XVI |       sprawa zahacza.~Odzyskiwał spokój i równowagę, był pewnym
33    II,  XIX |             rzucił brutalnie, bo spokój Malinowskiego rozdrażniał
34    II,  XXI |    powróciły na twarz pana Adama spokój, a nawet pewną wesołość.~