Tom,  Rozdzial

 1     I,  XII  |    powiedzieć, że widziałem pannę Ankę w Warszawie.~- Nie wiedziałem
 2     I,  XIII |      pozbył, bo przypomniał sobie Ankę i list jej, jaki rano odebrał
 3    II,  I    |       drzwi otwartych spojrzeć na Ankę.~Patrzył z podziwem na jej
 4    II,  I    |           rucham.~Na ganku zastał Ankę; siedziała na niskim stołeczku,
 5    II,  I    |    niecierpliwie, zimno przywitał Ankę i znudzonym wzrokiem przyglądał
 6    II,  I    |          nudzie,~tylko patrzył na Ankę, która stała na ganku i
 7    II,  I    |            jedzcież, bo obrazicie Ankę, ona go robiła sama i przysłała
 8    II,  I    |        nie słysząc, bo patrzył na Ankę idącą przodem z Karolem
 9    II,  I    |         zamilkł, był taki zły, że Ankę pocałował w obie ręce z
10    II,  VII  |       odszedł, przywoływany przez Ankę, siedzącą obok Wysockiej.~
11    II,  VII  |        dziwnym wzrokiem na Ninę i Ankę, które wziąwszy się pod
12    II,  VII  |    patrzyła na Wysocką, na Ninę i Ankę siedzące w kole kobiet bardzo
13    II,  VII  |        które ustawicznie wierciły Ankę, siedzącą pomiędzy nim a
14    II,  VII  |           tylko śledziła Karola i Ankę i widząc, jak im jest dobrze
15    II,  VIII |         szepnęła wskazując oczami Ankę, rozglądającą się po pokoju.
16    II,  IX   |           niego patrzył na Ninę i Ankę siedzące przy sobie, z głową
17    II,  X    |          i zabawą, rzucała się na Ankę, wycałowała ją ogniście
18    II,  XV   |      twarz, spoglądał lękliwie na Ankę, wtedy pan Adam stukał kijem
19    II,  XV   |           Wzdrygnął się i ogarnął Ankę ramieniem, i przycisnął
20    II,  XV   |            ale piękną nie jest...~Ankę ten wzrok badawczy i zimny
21    II,  XV   | energicznym przemówieniu otoczyli Ankę kołem i całowali ją po rękach,
22    II,  XV   |         mniej śmieli po łokciach. Ankę zalała ogromna radość i
23    II,  XV   |       powiem szczerze, krzywdzisz Ankę i zniechęcasz, obyś tego,
24    II,  XV   |         codziennym życiu, którymi Ankę ranił i obrażał jej miłość
25    II,  XV   |      Kurowski bystro popatrzył na Ankę, ale twarz jej nic nie zdradzała,
26    II,  XV   |          bardzo pilnie obserwował Ankę. Jego orzechowe wielkie
27    II,  XVI  |          wychodząc zabrał ze sobą Ankę, tak był nadzwyczajnie wesół
28    II,  XVI  |     znikał dyskretnie, odszukiwał Ankę, zamieniał z nią kilka słów
29    II,  XVII |            nie tyle ze względu na Ankę, bo wiedział już dobrze,
30    II,  XVII |            Może nawet dlatego, że Ankę widywał codziennie, że zaczynał
31    II,  XIX  |    poszedł odwiedzić pana Adama i Ankę przypuszczając, że tam spotka
32    II,  XXI  |         domu.~W progu już spotkał Ankę, którą przenoszono do Trawińskich.~-
33    II,  XXIII|        również jak i Kurowski, za Ankę i nie mógł mu tego zapomnieć.~
34    II,  XXIII|    szczęście - myślał wspominając Ankę i pod wpływem tego przypomnienia