Tom,  Rozdzial

1001    II,  XVI  |               radosnym.~- Cóż zrobię, że pan tego nie widzi, a jednak
1002    II,  XVI  |        powiedział śmiało Kurowski.~- Źle pan słucha i jeszcze gorsze
1003    II,  XVI  |                 i jeszcze gorsze wnioski pan wyciąga.~- Być może, jeśli
1004    II,  XVI  |               pani chce tego.~- Niech no pan Ance nie sugestionuje rzeczy,
1005    II,  XVI  |                 Najmniejszej. Potwierdza pan tylko samego siebie - zawołała
1006    II,  XVI  |                 pożreć.~- I zostawia nas pan bez opieki przed jego nudzeniem -
1007    II,  XVI  |             najprędzej.~- Kto? nie znasz pan?~- Nie znam go, ale zdaje
1008    II,  XVI  |                  ale zdaje mi się, że to pan Zuker... - jąkał szlachcic.~-
1009    II,  XVI  |                   ile bym chciał, bo jak pan wie, dzisiaj u mnie święto
1010    II,  XVI  |                rzucił na biurko.~- Niech pan przeczyta - powiedział głucho
1011    II,  XVI  |              odpowiedz pańską?~- No, cóż pan chcesz, abym odpowiadał
1012    II,  XVI  |                  ją trzymam jak królowę. Pan wie, ja ją za własne pieniądze
1013    II,  XVI  |                za parę miesięcy dziecko, pan wie, co to jest dziecko?
1014    II,  XVI  |                  wiem? czyje to dziecko? Pan mi powiesz prawdę, pan mi
1015    II,  XVI  |                   Pan mi powiesz prawdę, pan mi musisz powiedzieć prawdę! -
1016    II,  XVI  |             rodziny, wy jesteście... was Pan Bóg ciężko pokarze... -
1017    II,  XVI  |             przynieść wina, bo widzę, że pan bardzo zmęczony i zdenerwowany.
1018    II,  XVI  |                 nieprawda, to nie ma się pan czym martwić więcej.~Zuker
1019    II,  XVI  |              podał Zukerowi.~- Niech się pan napije, wzmocni pana trochę.
1020    II,  XVI  |             cienia prawdy.~- Przysięgnij pan. Jak pan przysięgnie, to
1021    II,  XVI  |                     Przysięgnij pan. Jak pan przysięgnie, to będzie prawda.
1022    II,  XVI  |                 prawdę - i o życie pana. Pan przysięgnie na ten obrazek,
1023    II,  XVI  |               wielka świętość u Polaków. Pan mi przysięgnij, że to jest
1024    II,  XVI  |                  mnie zna.~- Przysięgnij pan! - powtórzył tak mocno,
1025    II,  XVI  |                 podeptał.~- Wierzę panu. Pan mi ocalił życie... Ja panu
1026    II,  XVI  |                 sobie, jak Lucy... Niech pan liczy na mnie, ja się mogę
1027    II,  XVI  |                  pod sekretem, niech się pan pilnuje Moryca i Grosglika,
1028    II,  XVI  |                  więcej powiedzieć. Bądź pan zdrów,~niech będzie zdrów
1029    II,  XVI  |                do pana podobnie, to mnie pan zawiadom. Zostaw pan list,
1030    II,  XVI  |                mnie pan zawiadom. Zostaw pan list, muszę zacząć poszukiwania
1031    II,  XVI  |                sto lat na Sybir. Kochany pan Borowiecki, ja będę pańskim
1032    II,  XVIII|               nalewał skwapliwie.~- Masz pan rację i nie masz pan racji.
1033    II,  XVIII|                Masz pan rację i nie masz pan racji. Świnia, gdyby rozumowała
1034    II,  XVIII|                pogardzała nim.~- To, coś pan mówił, nie jest syntezą,
1035    II,  XVIII|                  nie jej twórca.~- Czego pan chcesz, do czego zmierzasz,
1036    II,  XVIII|               zajadłej dysputy.~- Skończ pan ostatecznym wnioskiem -
1037    II,  XVIII|             Jednostki wybitne, które jak pan mówi, prowadzą świat, te
1038    II,  XIX  |           przyszedł,~dobrze... - szeptał pan Adam wyciągając do niego
1039    II,  XIX  |               idzie, co? - pytał w końcu pan Adam.~- Dosyć dobrze, dosyć,
1040    II,  XIX  |            uśmiechnęła się ironicznie, a pan Adam za. wołał ze szczerym
1041    II,  XIX  |                     ciągnął nieubłaganie pan Adam wpadłszy na przypomnienia.~
1042    II,  XIX  |                mi kulą u nóg? - mruczał.~Pan Adam długo rozmawiał o nim
1043    II,  XIX  |                nich i być jak z równymi.~Pan Adam był demokratą, ale
1044    II,  XIX  |              szlachty to miał pociechę i Pan Bóg, ale tymi to, zdaje
1045    II,  XXI  |            smutków, w smutek rezygnacji.~Pan Adam zaczął półgłosem mówić
1046    II,  XXI  |              szumy, aby ich nie usłyszał pan Adam.~- Anka, poproś pana
1047    II,  XXI  |                    szepnął niecierpliwie pan Adam.~Nie zważała na to,
1048    II,  XXI  |             potęgami żebrała zmiłowania.~Pan Adam przerywał czytanie
1049    II,  XXI  |                 jakby pół świata runęło.~Pan Adam rzucił się do okna,
1050    II,  XXI  |                   ale było już za późno, pan Adam nie żył, a Anka leżała
1051    II,  XXI  |              zniecierpliwiony.~- Starszy pan! O, mój Boże, przylatujemy,
1052    II,  XXI  |                 Boże, przylatujemy, a tu pan nieżywy, a panienka na ziemi...~-
1053    II,  XXI  |                 przyskakując do niego.~- Pan Adam umarł na anewryzm serca,
1054    II,  XXI  |           przestrachem, byłem tam... Idź pan do panny Anki, bo i ona
1055    II,  XXI  |              mnie żal, bo widziałem, jak pan pracował, ale co pan będzie
1056    II,  XXI  |                 jak pan pracował, ale co pan będzie robić dalej?~- Jeszcze
1057    II,  XXI  |             Jeszcze nie wiem.~- Wszystko pan stracił? - zapytał żywo.~-
1058    II,  XXI  |                Głupstwo, ja panu pomogę, pan mi zapłaci procent zwykły,
1059    II,  XXI  |                 większą, ja pana kocham, pan mi się bardzo podoba, no,
1060    II,  XXI  |        dowodzenia.~- Keine gadanie! Masz pan rozum, to jest największy
1061    II,  XXI  |              największy kapitał. Stracił pan dzisiaj, za parę lat wszystko
1062    II,  XXI  |                mam fabrykę, mam miliony. Pan się ożeń z moją Madą i bierz
1063    II,  XXI  |             dobra dziewczyna! A nie chce pan się z nią żenić, to i tak
1064    II,  XXI  |              potrzeba zięcia takiego jak pan. No, cóż? - mówił prędko,
1065    II,  XXII |               nie chce.~- Ma rację. Może pan powie panu Maksowi, żeby
1066    II,  XXII |                 kantorze, bo już starszy pan Baum zlikwidował swoje interesy -
1067    II,  XXII |            muzycznych u Malinowskiego.~- Pan Maks prosi przeze mnie,
1068    II,  XXII |                  wstał do wyjścia.~- Już pan idzie? - zawołała z przykrością.~-
1069    II,  XXII |              własnego teścia.~- Ale mnie pan jeszcze odwiedzi? - prosiła
1070    II,  XXII |                 choćby codziennie, jeśli pan będzie mieć czas.~Maks ucałował
1071    II,  XXII |                 i przystanął.~- Niech mi pan poda rękę, nie na pożegnanie,
1072    II,  XXIII|                    Panie Kurowski, patrz pan, to jest pałac moich dzieci,
1073    II,  XXIII|           Żydówek łódzkich.~- Moryc, coś pan zrobił ze swojej żony? -
1074    II,  XXIII|             zagadnął Welta.~- Znajdujesz pan zmianę?~- Wprost nie poznaję.~-
1075    II,  XXIII|                  zrobi majątek, jeśli mu pan nie zabierze go sprzed nosa -
1076    II,  XXIII|                 dzień dzisiejszy.~- Może pan poleci, aby przyspieszyli
1077    II,  XXIII|             Pójdźmy za dziećmi, jeśli ma pan chwilę czasu.~- Cóż to za
1078    II,  XXIII|                  w tak małym zakresie. A pan... zadowolony? - spytała
1079    II,  XXIII|                młodych listków i traw.~- Pan taki bardzo mizerny... taki... -