Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |       Jezu kochany, mój Jezu! - szeptała chlipiąc boleśnie i rozcierając
 2     I,  III  |      Zasłoniła się wachlarzem i szeptała mu długo do ucha.~- Nie
 3     I,  III  |      szczerze, że chwilami Mada szeptała cicho:~- Papo, tak nie można.~-
 4     I,  III  |           Kocham cię, kocham! - szeptała obejmując go namiętnie.~
 5     I,  VI   |         tu ani chwili spokoju - szeptała Regina wycierając sobie
 6     I,  VII  |      mnie odprowadzić do domu - szeptała gorąco Mela i bladą jej
 7     I,  VII  |       Masz takie gorące usta! - szeptała przechylając głowę ku niemu,
 8     I,  VIII |   ziemię.~- Kocham cię, Karl! - szeptała całując go namiętnie.~Odpowiedział
 9     I,  VIII |      Nie dałbyś mnie, prawda? - szeptała, przyciśnięta do niego.~-
10     I,  IX   |    zdrowy i spokojny, prawda? - szeptała oplatając mu ramionami szyję.~
11     I,  X    |    doskonale.~- Dziękuję panu - szeptała.~- No, zuchu, pojedziemy
12     I,  XI   |   chwila podchodziła do kogoś i szeptała tryumfująco:~- Cała Łódź
13     I,  XI   |   wciągając silną woń hiacyntów szeptała, upojona wielką radością
14     I,  XI   |  robione, i pachną prawdziwie - szeptała Endelmanowa, usilnie zwracając
15     I,  XVI  |  nachylił się lepiej, bliżej! - szeptała Lucy.~- Tak dobrze? - pytał
16     I,  XVI  |   karety.~- A czy tak dobrze? - szeptała całując go silnie w ucho.~-
17     I,  XVI  |    powiedzieć bardzo ważnego! - szeptała cicho i purpurowe usta płonęły
18    II,  I    |         wstawi się za bidnymi - szeptała przez łzy kobieta i calowała
19    II,  III  |         nie ujmie... Muszę... - szeptała cicho, zaciskając zęby w
20    II,  IV   |       trzęsąc nią z całych sił, szeptała ochrypłym, zduszonym przez
21    II,  IV   | przypatrywała się zniszczeniu i szeptała urywanymi słowami:~- On
22    II,  VII  |      dobrze, jak to dobrze... - szeptała radośnie.~- Ale jakaś ty
23    II,  VIII |      pocałunku.~- Kocham cię! - szeptała odrywając się na chwilę.~-
24    II,  VIII |      całowała jego oczy i cicho szeptała:~- Kocham cię! Mów, najdroższy,
25    II,  VIII |         nie przychodź przedtem!~Szeptała prędko, chwyciła się tego
26    II,  VIII |        coraz boleśniej i ciszej szeptała:~- Jeszcze chwilę, jeszcze
27    II,  XI   |         jestem nieszczęśliwa! - szeptała urywanym, gorączkowym, pełnym
28    II,  XV   |     będzie świeższe powietrze - szeptała przysłaniając usta, bo kurz
29    II,  XVI  |     mogę, zabierz mnie, Karl! - szeptała namiętnie okręcając go sobą,
30    II,  XVI  |  zobaczyć to nasze dziecko... - szeptała mu do ucha. - Karl - zawołała
31    II,  XXI  |        i drzwi.~- Boże! Boże! - szeptała bezradnie, nie wiedząc,
32    II,  XXI  |      uderzyłam się o drzwi... - szeptała chwytając się za głowę,
33    II,  XXIII|       jestem taka szczęśliwa. - szeptała i nieśmiało jak dziecko