Tom,  Rozdzial

 1     I,  III |      pocałował psa w nos. Wybuchnęli śmiechem.~- Panie Welt, panie Maurycy,
 2     I,  III |             powtarzał go Morycowi ze śmiechem.~Umilkli, bo kurtyna się
 3     I,  III |            wciąż wybornie, wybuchała śmiechem, biła oklaski, wołała brawo.~
 4     I,  V   |              szkoda czasu - wołał ze śmiechem znany powszechnie w Łodzi
 5     I,  VI  |            ulice, przepychano się ze śmiechem, tłoczono, spacerowano w
 6     I,  VI  |        wybuchając co chwila szalonym śmiechem, bo Leon Cohn stał z boku
 7     I,  VI  |          jakie nim owładnęło, ostrym śmiechem.~- Dziękuję ci, Moryc, ale
 8     I,  VII |              się dźwięcznym, wesołym śmiechem.~- Siądźcie, dziewczynki;
 9     I,  VII |           Toni zanosiła się szalonym śmiechem. Róża klaskała w dłonie
10     I,  VII | powstrzymywała się, aby nie parsknąć śmiechem.~Skoro tylko wyszli śpiewacy,
11     I,  VIII|          Wybuchała wesołym, szczerym śmiechem za najlżejszym powodem.~
12     I,  VIII|            owak - dokończyła Kama ze śmiechem.~- Nie tyle ma Horn dzielności,
13     I,  VIII|             Wilhelm parsknął głośnym śmiechem, aż Cezar zaczął szczekać.~-
14     I,  X   |            drgały szalonym, drwiącym śmiechem, który zdawał się tarzać
15     I,  XI  |            chwila wesołym dziecinnym śmiechem i była taka wdzięczna, uśmiechnięta,
16     I,  XI  |             Bernard nie słuchał i ze śmiechem opowiadał Róży, przy której
17     I,  XI  |              z subtelnie pobłażliwym śmiechem z jego błazeństw, a szukała
18     I,  XI  |             że kilka osób wybuchnęło śmiechem.~- Jakie to śliczne! Jakie
19     I,  XI  |        wachlarzem, żeby nie parsknąć śmiechem.~- Bernard, czy ja nie mam
20    II,  I   |            Poczuł się dotkniętym jej śmiechem, więc się odsunął nieco
21    II,  I   |                zawołał głośniej i ze śmiechem Wilczek.~- Pan dobrze zna
22    II,  I   |          kredytem - zawołał Karol ze śmiechem, żegnając się ze wszystkimi.~
23    II,  II  |       przejrzał uważnie i szepnął ze śmiechem:~- Niech się kładzie zdrów,
24    II,  II  |          zawołał wybuchając drwiącym śmiechem.~Szteiman utkwił w nim blade,
25    II,  III |     gotowałam obiad sama - wołała ze śmiechem, wycierając ręce o długi
26    II,  III |          głośno radosnym, dziecinnym śmiechem, krzyczała na ryby wysuwające
27    II,  V   |        pieniędzy ode mnie - dodał ze śmiechem i jego małe oczki zamigotały
28    II,  V   |              wyścigowe! - zawołał ze śmiechem Wilczek widząc, że Horn
29    II,  VI  |      ironicznie i wybuchnął drwiącym śmiechem siadając na dawnym miejscu.~-
30    II,  VI  |           wybuchał co chwila wesołym śmiechem. Jego czerwone, jastrzębie
31    II,  VI  |         radosne, że wybuchła wesołym śmiechem z grymasów małpy, przyczepionej
32    II,  XV  |             niego, opowiadała coś ze śmiechem i radością, a czego Karol
33    II,  XXI |              długim, bezprzyczynowym śmiechem.~Zajrzała do drugiego pokoju,