Tom,  Rozdzial

 1     I,  I  | odchodząc nic mi nie mówił.~- Co słychać na mieście? - pytał prędko,
 2     I,  II |          na Borowieckiego.~- Cóż słychać, panie Szwarc? -- zapytał.~-
 3     I,  III|    połową, podchodził do bufetu, słychać było bardzo często jego
 4     I,  III|      szczekały ponuro na powóz i słychać było, jak się rzucały na
 5     I,  V  |     herbatę.~- A cóż w Warszawie słychać, wciąż Mikado? - zapytał
 6     I,  IX |      można zostać amatorem.~- Co słychać w mieście nowego?~- Co słychać?
 7     I,  IX |   słychać w mieście nowego?~- Co słychać? Słychać źle, zrobił się
 8     I,  IX |    mieście nowego?~- Co słychać? Słychać źle, zrobił się ładny deszcz
 9     I,  XI |        energicznie, bo co chwila słychać było jego przenikliwe: "
10     I,  XI |      uważają, że to morze prawie słychać, o! a te kwiaty są tak ładne,
11     I,  XV |      mnie to więcej jeszcze. Cóż słychać?~- Robi się jak zwykle.~-
12     I,  XV |         surowością i niepokojem.~Słychać było tylko monotonne trzaskanie
13     I,  XVI|        pełnią sił wszystkich, bo słychać było łoskot maszyn, świsty
14     I,  XVI|          przygłuchły, tylko było słychać ciężki tupot nóg i suchy
15    II,  I  |     podwórzu i na drodze jeszcze słychać było jego głos łączący się
16    II,  I  |     Sopran nic nie odpowiedział.~Słychać było jakby bardzo ciche
17    II,  I  |     rozmawiali tak cicho, że nic słychać nie było.~- Spać nawet nie
18    II,  I  |         głucha a przeogromna, że słychać było kapanie rosy spływającej
19    II,  II |       teką pełną papierów.~- Cóż słychać, panie Szteiman?~- Prawie
20    II,  II | korespondencji i rachunków.~- Co słychać w szerokim świecie, panie
21    II,  II |       Nic ci nie zaszkodzi!~- Co słychać?~- Dużo słychać, bardzo
22    II,  II |  zaszkodzi!~- Co słychać?~- Dużo słychać, bardzo wiele słychać. Fiszbin
23    II,  II |       Dużo słychać, bardzo wiele słychać. Fiszbin już dzisiaj skończył.~-
24    II,  II | zaszkodzi i najbogatszemu.~- Cóż słychać z Motlem?~- Ty o nim nie
25    II,  VI |   kantorze.~Przez drzwi gabinetu słychać było niewyraźne szmery rozmów,
26    II,  VI |          milkło i kamieniało, że słychać było syczenie gazowych świateł
27    II,  VI |          wrzaskiem, w którym nie słychać było oddzielnych głosów.~-
28    II,  VII|         panią Wysocką.~- Cóż tam słychać w domu, u ojca? - pytał
29    II,  X  |     pogrzebu matki.~- Cóż u ojca słychać? Nie miałem jeszcze czasu
30    II,  XI |       pokoju turkotały maszyny i słychać było głosy rozmów.~Stołownicy
31    II,  XV |         zapytał:~- Cóż tu nowego słychać? Nie mogłem być na obiedzie,
32    II,  XXI|         Ale teraz i na werendzie słychać już było krzyki a płomienie
33    II,  XXI|        się, że jakąś muzykę było słychać?~- To dzwonki od sanek!...