Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |               deszczu - budziły się z wolna, buchały płomieniami ognisk,
 2     I,  I    |                rzucił ją na dywan i z wolna się ubierał.~- Ty nam psujesz
 3     I,  I    |              bramach jakby połykani z wolna przez buchające światłem
 4     I,  II   |         poruszyła w nim zamierającą z wolna, duszoną świadomie - uczuciowość.~
 5     I,  III  |              się coś stało ważnego.~Z wolna to zdenerwowanie udzielało
 6     I,  VI   |      obłamywane, zapomniane, konały z wolna w tragicznej melancholii
 7     I,  VIII |             ziemia i rozsączały się z wolna w drobny, przenikliwy deszcz,
 8     I,  VIII |        siedzące przy stole, zaczęły z wolna podnosić się i wychodzić,
 9     I,  IX   |             huczące setkami maszyn, z wolna wysysają całą żywotność
10     I,  XI   |         perfum i kwiatów zapełniały z wolna ten olbrzymi salon, jeden
11     I,  XI   |          która teraz rozprężała się z wolna i darła mu wnętrzności ostrym,
12     I,  XI   |      szampanem głosy mężów i ojców.~Z wolna nuda rozlewała się po salonie.
13     I,  XIII |       zapatrzył się przed siebie, i z wolna zaczęło mu twarz powlekać
14     I,  XIII |               wzrastały stopniowo i z wolna zamieniały się w jedną obawę
15     I,  XIV  |        wstawały z pól rozmiękłych i z wolna niby białawym obłokiem zwłóczyły
16     I,  XIV  |           długo i słodko, rumieniec z wolna powlókł jej szyję i twarz,
17     I,  XVI  |             tle przestrzeni.~Orszak z wolna wypływał z miasta, rozwłóczył
18     I,  XVI  |   pokrzywionych, nędznych domostw i z wolna tonął ciężką fałą głów w
19     I,  XVI  |        poddańczy, i rozpraszały się z wolna, aż w końcu pozostał sam
20     I,  XVI  |           zmroku, z którego zaczęły z wolna wybłyskiwae światła.~Noc
21    II,  II   |             miasta, które milknie i z wolna usypia. Rozumiesz, wielka
22    II,  III  |               z niego, i zapominano z wolna.~Borowiecki zaraz po obiedzie
23    II,  VI   |             się cofnąć pod ścianę, bo wolną drogą pchano szereg wózków,
24    II,  IX   |              szarości nieba i gasły z wolna.~Wiatr powiał po ogrodzie
25    II,  XI   |            Stołownicy schodzili się z wolna. Najpierw przyszedł Malinowski
26    II,  XII  | najprzystojniejsze robotnice, które z wolna pod tym taksującym spojrzeniem
27    II,  XV   |      nieokreślony smutek przegryzał z wolna duszę.~Nie wiedziała, co
28    II,  XV   |     korzeniami ziemi i ssały z niej z wolna śmierć i zatratę.~Ale wśród
29    II,  XVI  |               w końcu i łzy zaczęły z wolna wyciekać z zaczerwienionych
30    II,  XVIII|           wplątał do rozmowy, która z wolna stała się ogólna.~Borowiecki
31    II,  XXIII|                Zorze rozsączały się z wolna w zielonawym zmroku, jaskółki
32    II,  XXIII|             powiew poranku poruszał z wolna drzewami. Stawało się coraz