Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |       nie wiedział o tym! każde dziecko w Łodzi wie takie nazwisko! -
 2     I,  VI   |       ty tak nie gadaj, to moje dziecko! - zawołał energicznie Grunspan.~-
 3     I,  VII  |      prosiła wciąż uparcie, jak dziecko:~- Zrób świnię, Will, zrób
 4     I,  VIII |         wszystko spełnić. Niech dziecko prosi.~Kama nie patrzyła
 5     I,  VIII |        jeden pantofel z nogi.~- Dziecko się kocha - pomyślał, postał
 6     I,  VIII |      pod adresem Kamy:~"Niechaj dziecko nie płacze i cukierkami
 7     I,  IX   |  rzemieślniczej był naiwnym jak dziecko. Był tak pokornym, ulegającym,
 8     I,  X    |     Józiu, mój synu drogi, moje dziecko kochane -szepnęła matka
 9     I,  XI   |   onieśmieloną wobec niego, jak dziecko, które obawia się skarżyć
10     I,  XI   |   Borowiecki szepnął:~- Śliczne dziecko!~- Tak, tylko w tym ślicznym
11     I,  XI   |       wychodzę, opuściłam chore dziecko dla pana...~- Szkoda, że
12    II,  I    |      Anusiu! a chodźże do mnie, dziecko, pomagać przyjąć gości.
13    II,  I    |         boi się tego moje złote dziecko, co? - szepnął czule.~-
14    II,  III  |       nie pomagało, płakała jak dziecko rozżalone i nie mogła się
15    II,  IV   |        twarz na piersiach i jak dziecko skarżyła się cichym, urywanym
16    II,  IX   |    twarz w kołdrze i płakał jak dziecko, a stary Baum wstał sztywno,
17    II,  X    |   ironizował Karol.~- Najlepsze dziecko pod słońcem - powiedziała
18    II,  XI   |        jej twarzy.~- Kama moja! Dziecko drogie, Kama! Dzieciaku
19    II,  XIII |       paskudny pysk! Mela, daj, dziecko, jakich kropli, bo mnie
20    II,  XIII |         to jest moje najdroższe dziecko, to jest czysty brylant -
21    II,  XIII |         ona będzie miała co rok dziecko. Pan mi pokaż w Łodzi drugą
22    II,  XV   |    złotawej osłonie.~- Ot, moje dziecko, przyszłam cię zapytać,
23    II,  XVI  |        ma mieć za parę miesięcy dziecko, pan wie, co to jest dziecko?
24    II,  XVI  |    dziecko, pan wie, co to jest dziecko? Ja cztery lata czekam na
25    II,  XVI  |         ja teraz wiem? czyje to dziecko? Pan mi powiesz prawdę,
26    II,  XVI  |     Przytuliła się do niego jak dziecko.~- To bardzo dobrze, nie
27    II,  XVI  |           aby zobaczyć to nasze dziecko... - szeptała mu do ucha. -
28    II,  XX   | udręczania jego i siebie, że to dziecko, które miało się narodzić -
29    II,  XX   |    miało się narodzić - to jego dziecko, torturowała go ciągłą obawą
30    II,  XXI  |         w kantorze i płakał jak dziecko nad ruinami pracy swojej.~-
31    II,  XXIII|        szeptała i nieśmiało jak dziecko przysunęła głowę do jego
32    II,  XXIII|       umiała. Łączyło ich tylko dziecko i wspólne mieszkanie, nic