Tom,  Rozdzial

 1     I,  IX   |               nie, dziękuję ci z całej duszy, dziękuję... - szeptał całując
 2     I,  IX   |              tylko raz jeszcze z całej duszy podziękować panu za pomoc.~-
 3     I,  X    |               szli dalej wydobywając z duszy te dźwięki pieśni, jakimi
 4     I,  X    |             akcentem, że zapalił w jej duszy jakąś dziwnie słodką radość
 5     I,  XI   |             kocha Wysockiego całą mocą duszy, że w nim kocha cały ten
 6     I,  XI   |                rzekła cicho:~- Z całej duszy życzę panu szczęścia we...
 7     I,  XII  |                nie zdołał utopić całej duszy w interesach, w fabryce,
 8     I,  XII  |                nastroju miał jeszcze w duszy, ale co chwila zapominał
 9     I,  XIV  |              mieszkania z pewną ulgą w duszy.~Horn już spał, więc przymknął
10     I,  XVI  |               włóknami obaw wiło się w duszy.~Poczuł jakąś dziwną pustkę
11    II,  VI   |           zatrzymany głębokim wrzeniem duszy olśnionej widzeniem Meli,
12    II,  VII  |              oczami chować na samo dno duszy.~- Dlaczego?~- Dlatego,
13    II,  VII  |             pozwoliłabym im zajrzeć do duszy własnej.~- Dlaczego? - zapytała
14    II,  VII  |           równocześnie widziała oczami duszy swój własny dom, ojca, siostry,
15    II,  VII  |             zbierając w sobie całą moc duszy, aby wyjść stąd, z tego
16    II,  VII  |                   przypominała sobie w duszy, ale ogarnięta miłością,
17    II,  VIII |             dzisiaj rozbrzmiewał w jej duszy tak smutnie, tak smutnie,
18    II,  XIII | niecierpliwością czekał końca targu. W duszy już się godził na pięćdziesiąt
19    II,  XV   |             blaski własnej szlachetnej duszy, o którym myślała z dumą
20    II,  XV   |             kochany, jak go nazywała w duszy, jest taki inny i niepodobny
21    II,  XVII |             pieniędzy! - wołał wtedy w duszy, a patrząc na swoją fabryczkę
22    II,  XVII |              jego zimnej, egoistycznej duszy.~Ale wtedy znowu serce się
23    II,  XXI  |            sobą, przyglądał się nagiej duszy swojej. To go uspokoiło
24    II,  XXII |          palące zarzewie pozostawiło w duszy, pochylił głowę nisko i
25    II,  XXII |            mocno.~- Życzę panu z całej duszy szczęścia, zupełnego. szczęścia.~-
26    II,  XXII |                sił, wszystkie rany jej duszy się otwarły i ta umierająca
27    II,  XXIII|        częściej nuda zaglądała do jego duszy, coraz częściej zaczynał
28    II,  XXIII|          szalony, nieopowiedziany głód duszy. I nie wiedział jeszcze
29    II,  XXIII|                nudę. I ten dziwny głód duszy, i tę nieokreśloną, a tak
30    II,  XXIII|                ten niezaspokojony głód duszy.~Miasto zalane było potokami
31    II,  XXIII|               sobą, nad własnym stanem duszy i poszedł dalej.~Obszedł
32    II,  XXIII|               rzucił zapytanie własnej duszy. Otworzył okno i zaczął