Tom,  Rozdzial

1001    II,  XIX  |       Malinowski! - krzyknął od drzwi, ale głos porwały żelazne szczęki
1002    II,  XIX  |                zatoczył się na ścianę, ale nie upadł, jak błyskawica
1003    II,  XIX  |      wszystkich idących; szukał Zośki, ale jej nie było i nikt nie
1004    II,  XIX  |               głęboka gorycz i smutek.~Ale w miarę odsuwania się od
1005    II,  XIX  |                szukać nowego kochanka. Ale podobno już Wilhelm Muller
1006    II,  XIX  |               trzydzieści osiem i pół, ale mnie okpił! Nie daruję mu
1007    II,  XIX  |                że jestem bardzo mądry, ale tylko do wysokości czterdziestu
1008    II,  XIX  |              nie chodziło o pieniądze, ale nie mógł strawić tego, że
1009    II,  XIX  |          stosunki z tzw. towarzystwem.~Ale w "kolonii", tak zawsze
1010    II,  XIX  |                stawała.~Nic nie mówił, ale czując tyle serc mocno współczujących,
1011    II,  XIX  |               na dobrej drodze odkryć, ale tymczasem, dla nasycenia
1012    II,  XIX  |                słuchała z uwagą.~- No, ale tobie jakże idzie, co? -
1013    II,  XIX  |         przyszłość wielkimi sztychami, ale przy tym był śmiesznym bardzo,
1014    II,  XIX  |             wpadłszy na przypomnienia.~Ale Wilczek tak był temu nierad,
1015    II,  XIX  |                Pan Adam był demokratą, ale tego nie mógł pojąć, a raczej
1016    II,  XIX  |               miał pociechę i Pan Bóg, ale tymi to, zdaje mi się, że
1017    II,  XX   |          pewnym spostrzegał te zmiany, ale że czuł się winnym wobec
1018    II,  XX   |     Pozasłaniał światła i położył się, ale zasnąć nie mógł, bo pod
1019    II,  XX   |        obliczać swoje aktywa i pasywa. Ale nie skończył, cofnął się
1020    II,  XX   |               Nie chciał myśleć o tym, ale czym usilniej pragnął zapomnieć,
1021    II,  XX   |            Wypił całą butelkę koniaku, ale nie uspokoił się ani zapomniał.~
1022    II,  XX   |            prawie wyrywał z ciemności.~Ale męka niepokoju trwała wciąż,
1023    II,  XX   |       Koluszkach już depeszy nie było.~Ale już zmógł zmęczenie, umył
1024    II,  XX   |                do logicznego myślenia, ale nie mógł stłumić niecierpliwości
1025    II,  XXI  |                po kilkakroć polatywał, ale przed wieczorem ustał, tylko
1026    II,  XXI  |      przypomnieniem i wróciła do domu.~Ale teraz i na werendzie słychać
1027    II,  XXI  |            wołała na służbę, dzwoniła, ale nikogo nie było, próbowała
1028    II,  XXI  |                poparzonych robotników, ale było już za późno, pan Adam
1029    II,  XXI  |             jeszcze biegał i krzyczał, ale nikt go nie słyszał w tym
1030    II,  XXI  |       wszystkich piersi okrzyk zgrozy, ale ginął w chaosie szumów i
1031    II,  XXI  |               powiedział przyciszonym, ale mocnym głosem do Moryca:~-
1032    II,  XXI  |              To go uspokoiło zupełnie, ale i przeniknęło mu serce dziwnym
1033    II,  XXI  |                bary z losem, do walki, ale zaraz na wstępie uderzył
1034    II,  XXI  |             sprytnie, aby mnie zgubić, ale czy myślisz, że ci się uda,
1035    II,  XXI  |          ledwie się trzymał na nogach, ale zaraz prosto mu oświadczył,
1036    II,  XXI  |                duszę straszną goryczą.~Ale zapanował nad sobą i zaczął
1037    II,  XXI  |                 nie miej do mnie żalu, ale nie mogę. Widzisz, ja w
1038    II,  XXI  |     przyjacielem, zawsze licz na mnie, ale interesy muszę prowadzić
1039    II,  XXI  |            towarzystwa asekuracyjnego.~Ale wkrótce przyleciał Mateusz
1040    II,  XXI  |           widziałem, jak pan pracował, ale co pan będzie robić dalej?~-
1041    II,  XXI  |           nadzwyczaj ponurych barwach, ale fabrykant roześmiał się
1042    II,  XXII |               się już znacznie lepiej, ale na ulicę jeszcze nie wychodziła,
1043    II,  XXII |               Czuła się prawie zdrową, ale do równowagi nerwowej przychodziła
1044    II,  XXII |            jeszcze, nie miałam odwagi, ale w tych dniach zwrócę mu
1045    II,  XXII |            bardzo by się nam przydały, ale nie chce.~- Ma rację. Może
1046    II,  XXII |               nie przysyłał wprawdzie, ale na które sam sobie odpowiadał
1047    II,  XXII |          radością całował jej krzesło, ale pomimo to siedział sztywno,
1048    II,  XXII |           zjedzenia własnego teścia.~- Ale mnie pan jeszcze odwiedzi? -
1049    II,  XXII |                na ustach jakieś słowa, ale obojgu brakowało odwagi.~
1050    II,  XXII |               rękę, nie na pożegnanie, ale na do widzenia - mówiła
1051    II,  XXIII|           uśmiechających się do niego, ale nie spostrzegał nikogo,
1052    II,  XXIII|                chciwe jego pocałunków, ale odsunęła się szybko, bo
1053    II,  XXIII|             poznaję.~- To moje dzieło, ale prawda, że piękna kobieta? -
1054    II,  XXIII|            który był już mocno pijany, ale trzymał się sztywno, pokręcał
1055    II,  XXIII|          słodkimi pocałunkami rodziny.~Ale trafił nieszczęśliwie, bo
1056    II,  XXIII|          Borowiecki spiesznie wyszedł.~Ale w jadalni, zapełnionej już
1057    II,  XXIII|                dwa tysiące robotników, ale równocześnie stawał się
1058    II,  XXIII|              widział je dokoła siebie.~Ale ta praca nad siły, trwająca
1059    II,  XXIII|             doskonale go obsługiwała - ale niczym więcej być nie mogła
1060    II,  XXIII|             Przyjaciół nie miał nigdy, ale zawsze miał wielu znajomych
1061    II,  XXIII|              wpośród kolegów dawnych - ale teraz, w miarę wzrostu jego
1062    II,  XXIII|              tylko kilku najbliższych. Ale Kurowskiego unikał, bo tamten
1063    II,  XXIII|            chrzestnym ojcem jego syna, ale pomimo to byli ze sobą na
1064    II,  XXIII|                mógł mu tego zapomnieć.~Ale Borowiecki coraz częściej
1065    II,  XXIII|         głębiach seledynowego nieba...~Ale odszedł rychło, targnięty
1066    II,  XXIII|     straszliwych i gorąca piekielnego, ale szedł wolniej i uświadamiał
1067    II,  XXIII|               wrzało niecierpliwością, ale on bocznymi drzwiami wyszedł
1068    II,  XXIII|          pamięć swojej obecnej nędzy - ale nie powstrzymał, bo na ekranie
1069    II,  XXIII|          wreszcie, pokonał sam siebie, ale to zwycięstwo gorzkie kosztowało
1070    II,  XXIII|             chciał, uciekał, rwał się, ale w końcu musiał ulec, musiał
1071    II,  XXIII|            szepnął hardo i wyzywająco, ale nie pozbył się tym rozbudzonego
1072    II,  XXIII|               o tej prawdzie wiedział, ale teraz dopiero ją odczuł
1073    II,  XXIII|                Począł znowu rozmyślać, ale już szukał dróg wyjścia
1074    II,  XXIII|           płynęły wolno, miasto spało, ale spało niespokojnie, gorączkowo -
1075    II,  XXIII|            nowym człowiekiem, smutnym, ale silnym i gotowym do walki.~