Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |           Zeitung", niecierpliwie spoglądał na drzwi. Czekał na Borowieckiego.
 2     I,  III  |          Pochylił głowę ku niej i spoglądał do loży Zukerów.~Lucy wachlowała
 3     I,  VI   |           milczeniu i pogardliwie spoglądał na zięcia, który podparł
 4     I,  VII  |          wciąż po ciemnym pokoju, spoglądał przez szyby na fabryki,
 5     I,  VIII |       ciągle i znudzonym wzrokiem spoglądał na zegar, czekał z utęsknieniem
 6     I,  VIII |    zaledwie monosylabami i często spoglądał na zegarek.~Co ją to obchodziło,
 7     I,  VIII |           wszystko bardzo wolno i spoglądał na Borowieckiego, który
 8     I,  VIII |          i z pewną pobłażliwością spoglądał na Kozłowskiego, który po
 9     I,  IX   |         że radośnie i tryumfująco spoglądał, ale spojrzenie gasło szybko
10     I,  IX   |           przystawał przy oknie i spoglądał na Łódź jakimś tępym, srogim
11     I,  X    |      Antoś nucił półgłosem, Józio spoglądał na matkę, która ukradkiem
12     I,  X    |    herbatę, tylko Józio nie jadł, spoglądał poważnym ojcowskim wzrokiem
13     I,  XII  |         powrócił za chwilę.~Karol spoglądał na niego i czuł jakąś niezwykłą
14     I,  XIII |     rozmawiała tak rezolutnie, że spoglądał na nią z pewnym zdziwieniem.~
15     I,  XIV  |          ich zwiększaniem.~Z dumą spoglądał na nowych milionerów i czcił
16     I,  XIV  |       ogniste frazesy, a chwilami spoglądał z podziwem na Malinowskiego,
17     I,  XV   |          ledwie i jeszcze z parku spoglądał z zawiścią bezwiedną na
18     I,  XVI  |      dumniej, a coraz drapieżniej spoglądał na miasto, na wypakowane
19    II,  I    |    interesów, bo Karol niechętnie spoglądał na Wilczka i milczał uparcie.~-
20    II,  I    |          chwilami i z melancholią spoglądał w przestrzeń.~Widok księdza
21    II,  II   |      prawie do urzeczywistnienia.~Spoglądał na miasto, na długie sznury
22    II,  IX   |      uśmiechnął się pobłażliwie i spoglądał porozumiewająco na Borowieckiego.
23    II,  XI   |        chamie!~Zatrzasnął lufcik, spoglądał czasami w zadeszczone niebo
24    II,  XIII |          dymu, a czasami z ironią spoglądał na żonę.~- To jest złodziej,
25    II,  XIV  |   siedział chmurny i nienawistnie spoglądał na Zośkę, żywo rozmawiającą
26    II,  XV   |           podnosił spoconą twarz, spoglądał lękliwie na Ankę, wtedy
27    II,  XVII |         bardziej i coraz częściej spoglądał na starego Mullera i rozmyślał,
28    II,  XVIII|    słuchał, pił natomiast wiele i spoglądał niecierpliwie na towarzystwo,
29    II,  XX   |           w tył.~Nic nie widział, spoglądał tylko ciągle na zegarek.~
30    II,  XXIII|        Nie zwracał i na to uwagi, spoglądał oknem karety po głowach
31    II,  XXIII| potwornego tyrana, który radośnie spoglądał tysiącami okien i pracował