Tom,  Rozdzial

 1     I,  IV   |            się, odjechał do stajni. Wiatr huczał głęboko i zamiatał
 2     I,  V    |         porozrzucane samotnie domy. Wiatr stamtąd zawiewał zimny i
 3     I,  IX   |          moje słowo to nie jest ten wiatr, moje słowo to dokument,
 4     I,  XIII |        zupełna panowała w kantorze, wiatr tylko się wzmagał na dworze,
 5     I,  XV   |            całą wiośnianą potęgą, a wiatr miękki zawiewał od przeszklonych
 6    II,  I    |             słowiki przeszkadzały i wiatr, który wstał gdzieś z łąk
 7    II,  I    |          cicho.~Oknami wdzierał się wiatr i zaglądały zielone gałęzie
 8    II,  II   |      przypuszczenia to nie jest ten wiatr, ja ich znam dobrze, ja
 9    II,  III  |      kretowiskami i śmieciem, jakie wiatr nanosił.~W domu było również
10    II,  III  |            i płakała spazmatycznie.~Wiatr prześlizgiwał się pomiędzy
11    II,  VI   | amerykańskie kłusaki Szai rwały jak wiatr, ale pociąg równocześnie
12    II,  IX   |     szarości nieba i gasły z wolna.~Wiatr powiał po ogrodzie i naginał
13    II,  IX   |           opuszczone rolety wypinał wiatr i kołysał firankami.~Baum
14    II,  XIII |        Powiedziałem, moje słowo nie wiatr.~- Nie mogę. Potrzebuję
15    II,  XIV  |        chóralnie.~Wilgotny a ciepły wiatr powiewał z zamglonej dali
16    II,  XV   |             chwilami powiał po nich wiatr, to trzęsły się jak w febrze
17    II,  XVI  |      chwiały się długo, aż je cichy wiatr uniósł, i leciały wysoko,
18    II,  XVII |           które rozprasza lada jaki wiatr... Przecież ja kochałam!
19    II,  XIX  |          padał deszcz ze śniegiem i wiatr przenikliwy, lodowaty powiewał
20    II,  XIX  |         brzmiała smutnie, targał ją wiatr, chłostał śnieg i deszcz,
21    II,  XIX  |           klęczących dookoła grobu.~Wiatr ustał nagle, drzewa stanęły
22    II,  XX   |            nocy.~Zimny, przejmujący wiatr, lecący od pól śnieżnych,
23    II,  XXI  |        przed wieczorem ustał, tylko wiatr się wzmógł i bił w okna
24    II,  XXI  |            okna chorego.~O zmroku i wiatr umilkł, zrobiła się głęboka
25    II,  XXI  |              Nic... nic... ojcze... Wiatr tak szumi.. ogromny wiatr... -
26    II,  XXI  |           Wiatr tak szumi.. ogromny wiatr... - wyszeptała z największym
27    II,  XXI  |             stolik do herbaty.~- To wiatr... Pamięta ojciec ten wiatr
28    II,  XXI  |         wiatr... Pamięta ojciec ten wiatr w Kurowie?... A ta nasza
29    II,  XXI  |      potęgowała noc bardzo ciemna i wiatr silny,~który podsycał płomienie
30    II,  XXIII|    dalekiego szumu lasów, przynosił wiatr.~- Dlaczego? - myślał znowu