Tom,  Rozdzial

 1     I,  II  |               śmiał się Borowiecki serdecznie.~- To już nic więcej nie
 2     I,  III |    bibliotekę.~Zaśmiała się bardzo serdecznie i bardzo cichutko.~- Co
 3     I,  V   |      radosnym podnieceniu ucałować serdecznie.~- Daj spokój, Moryc. Nam
 4     I,  V   |     szczerze.~Borowiecki śmiał się serdecznie, zadowolony głęboko ze słów
 5     I,  V   | żartobliwie, całując się z Morycem serdecznie, bo pomimo ciągłych kłótni
 6     I,  V   |       drogi panie Karolu!~Dziękuję serdecznie za list ostatni, sprawił
 7     I,  V   |              śmiał się cicho i tak serdecznie, iż mu oczy na wierzch wychodziły.~"
 8     I,  VI  |        złotówkę - zaczął się śmiać serdecznie z jej oburzenia.~- Ty się
 9     I,  VII |       cicho, cicho! - ucałowała ją serdecznie. Weszły do niewielkiego
10     I,  IX  |           szczęścia. Pocałowała go serdecznie i oczami pytała, nie rozumiejąc
11     I,  IX  |           w mieście.~Zapraszano go serdecznie do herbaty, ale odmówił. -
12     I,  X   |              prosił cichutko i tak serdecznie, że Wysocki z uśmiechem
13    II,  I   |        spotkałem jeszcze w życiu i serdecznie dziękuję za gościnność,
14    II,  II  |            Ha, ha, ha! - śmiał się serdecznie.~- Co za witz, jaki witz! -
15    II,  II  |          ha, ha, ha!~Roześmiał się serdecznie z miny Kleina, który usiadł
16    II,  III |            wino i również wesoło i serdecznie bawił się rybami.~- Cacy,
17    II,  III |            Muller.~- Dziękuję panu serdecznie, bardzo się cieszę... Ale
18    II,  III |       całował na pożegnanie bardzo serdecznie, odeszła strwożona i smutne
19    II,  V   |     bezinteresownie.~Roześmiał się serdecznie i bardzo cynicznie,~- Panie,
20    II,  VI  |         złością.~- Dziękujemy panu serdecznie w imię tych biednych dzieci.~-
21    II,  VII |         wyrzutem i tak miękko, tak serdecznie, że opadły ją siły, że wszystkie
22    II,  VIII|            zaczął się śmiać bardzo serdecznie, chciał pocałować w szyję
23    II,  XI  |           ale teraz gniewało go to serdecznie.~- Ale, przyjdź pan do kantoru
24    II,  XIII|         ciszej i tak miękko, i tak serdecznie, że spojrzała znowu na niego.~
25    II,  XV  |        śniadania i uścisnął bardzo serdecznie ręce robotników, ale uśmiechał
26    II,  XVI |           i rozmawiał z nim bardzo serdecznie, a Murray, który zjawił
27    II,  XVI |         się na szyję, wycałował go serdecznie i wybiegł zupełnie szczęśliwy.~-
28    II,  XIX |            Anka przyjęła go bardzo serdecznie, bo jej przypomniał Kurów,
29    II,  XXI |         zdrów, Maks!~Ucałowali się serdecznie na rozstanie.~Borowiecki
30    II,  XXII|          nikt się tak nie zajmował serdecznie jak wy.~- Boś nie potrzebowała.