Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |     parterowego domu, w którym nagle zabłysło światło.~Borowiecki
 2     I,  I    |   ciche, czarne roje, wypełzło nagle z bocznych uliczek, które
 3     I,  I    |     czworoboki fabryk błyskały nagle setkami płomiennych okien
 4     I,  I    |   świeciły. Elektryczne słońca nagle zawisały w cieniach i skrzyły
 5     I,  II   |        gabinetu, bo poszarzało nagle i zaczął padać śnieg nadzwyczaj
 6     I,  III  |    wszystkie głowy i dusze tak nagle zaniepokojone, na te miliony,
 7     I,  III  | znacznie ważniejsze... - urwał nagle. - Ja mówię do szlachcica?~-
 8     I,  IV   | wykrzyknął przypominając sobie nagle i przy świetle latarni przeczytał
 9     I,  VI   |      rzeźnickich połyskujących nagłe w słońcu, podnoszonych nad
10     I,  VII  |        miastach. Potem zniknął nagle z trotuaru, na którym żył.
11     I,  VIII |    niebieskie oczy pociemniały nagle.~- Do kogo to pan mówisz? -
12     I,  XI   |      już od roku, rozeszli się nagle, bez jednego słowa wyjaśnień;
13     I,  XIII |    zawołana radośnie i umilkła nagle zachmurzona, siedziała już
14     I,  XIII |  framugę drzwi wyprostował się nagle i czekał rozkazu.~Przypatrywał
15    II,  III  |        kółko.~Karol ocknął się nagle z sennego rozmarzenia, bo
16    II,  III  |   chcąc mu paść w ramiona, ale nagle jakaś chmura przysłoniła
17    II,  III  |        po powiekach ociężałych nagle i piekących, wstrząsnął
18    II,  IV   |    gniewie, bo wszystko w niej nagle z wielkiego bólu zamarło,
19    II,  VI   |   Drzwi gabinetu otworzyły się nagle i wybiegł stamtąd wysoki,
20    II,  VI   |   Stanisław.~Woźni rzucili się nagle na niego i obezwładnili,
21    II,  VI   |       trochę żal... - przerwał nagle i wyszedł, bo znowu jakaś
22    II,  VII  |    rzęsy dziewczyny zatrzepały nagle jak skrzydła i opadły ciężko
23    II,  VIII | potrzebujesz jechać? -zapytała nagle rozbudzona ciotka i po kilka
24    II,  XVI  |  powiedzieć prawdę! - krzyknął nagle, zrywając się z miejsca,
25    II,  XVI  |        ucha. - Karl - zawołała nagle - pocałuj mnie jak dawniej.
26    II,  XIX  |     dookoła grobu.~Wiatr ustał nagle, drzewa stanęły w ciszy,
27    II,  XXI  |    okrył twarz pobladłą, jakby nagle zastygłą w masce strachu,
28    II,  XXIII|      cierpię głód.~Powstrzymał nagle gwałtowny potok goryczy,
29    II,  XXIII|     szczęścia, jakie się w nim nagle ocknęły z siłą niepowstrzymaną.~-
30    II,  XXIII|       po ciemnym pokoju, jakby nagle oprzytomniał i wszystko