Tom,  Rozdzial

 1     I,  III |         poznać, że ma przed sobą człowieka, który jako chemik fabryczny,
 2     I,  III |         w swojej specjalności; - człowieka, o którego toczyły się wojny
 3     I,  III |         mówię nie jak do naszego człowieka, a jak do przyjaciela. Pan
 4     I,  V   |       Pan jesteś gruba symulacja człowieka - drwił Feluś.~- Panie Fiszbin,
 5     I,  V   |          wszędzie znać było rękę człowieka znawcy i kochającego bardzo
 6     I,  VI  |        szczerze, słowo uczciwego człowieka, że jak jestem z tobą, jak
 7     I,  VIII|        poniżeniem iść o pomoc do człowieka, którego się nienawidzi
 8     I,  VIII|          zwykłej etyki uczciwego człowieka.~- Nie zapominaj, że jesteś
 9     I,  VIII|          go dobrze, oceniał jako człowieka, ale równocześnie czuł do
10     I,  IX  |         z niego chciał zrobić?~- Człowieka, mężczyznę.~- Prowadziłbyś
11     I,  IX  |      ojca najuczciwszego w Łodzi człowieka.~- Nie drwij, już ja bym
12     I,  IX  |         nie wiedzie, ale jako na człowieka. Otóż on jako człowiek jest
13     I,  XI  |       Wysockiego?~- Cenię go jak człowieka, bo jest prawym i dosyć
14     I,  XII |    płaczliwe sentymentalne gęsi; człowieka, zupełnego człowieka pomiędzy
15     I,  XII |       gęsi; człowieka, zupełnego człowieka pomiędzy nimi nie znalazłem.~
16     I,  XII |      stworzył maszynę, a maszyna człowieka zrobiła swoim niewolnikiem;
17     I,  XIII|      Szczupaka zjada człowiek! A człowieka zjadają drudzy ludzie, jedzą
18     I,  XV  |  Pierwszy raz spotykam podobnego człowieka! Daję mu pracę, a przez
19     I,  XVI |      kantor Bauma, ja potrzebuję człowieka zaufanego, wziąłbym cię,
20    II,  I   |    patrzą na obleczenie drugiego człowieka i na przezwisko. Powiadają,
21    II,  V   |         Ach, ogląda mnie pan jak człowieka pierwszy raz widzianego.~-
22    II,  VI  |    kapcan, to jest ładny kawałek człowieka do obwożenia w powozie,
23    II,  VII |          On symulował filozofa i człowieka z fin de sieclu, a skończył
24    II,  VII | przedstawiając niskiego, krępego człowieka, z głową wciśniętą w ramiona
25    II,  X   |        bezinteresowność dziwna u człowieka, dla którego rubel był bogiem
26    II,  X   |       się i czuł do nich pogardę człowieka kultury.~Tyle innych sposobów
27    II,  XI  |         twarz zwykłą, porządnego człowieka twarz, nieprawdaż, Karol?~
28    II,  XIII|          niego przychodzę jak do człowieka, jak do kupca mówię: "Sprzedaj
29    II,  XIII|      denuncjantami przez swojego człowieka, my nie możemy się w to
30    II,  XV  |       który był dla niej ideałem człowieka, którego sobie ubrała we