Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |    bogactw płynącą mu pod stopy.~Uśmiechał się bezwiednie, oczy mu
 2     I,  III  |       nic się nie odezwał, tylko uśmiechał się, zapatrzony przed siebie.~-
 3     I,  III  |     parapet jakby od niechcenia.~Uśmiechał się nieznacznie, rzucał
 4     I,  V    |        nie chciały się utrzymać, uśmiechał się tak słodko jak do ukochanej,
 5     I,  V    |        mnie mówią moi ludzie - i uśmiechał się pogardliwie.~- Pan myślisz,
 6     I,  VIII |        spokojnie kładł kalosze i uśmiechał się sinymi z irytacji ustami.~-
 7     I,  VIII |      deseń. Anglik był wściekły, uśmiechał się słodko, ale twarz miał
 8     I,  IX   |          ciekawy typ - zamilkł i uśmiechał się drwiąco, ale w oczach
 9     I,  XI   |         spotkawszy ją wypadkowo, uśmiechał się pobłażliwie, głaskał
10     I,  XI   |         Borowiecki kręcił wąsy i uśmiechał się tępo, a Trawińsid patrzył
11     I,  XIII |          i jeszcze większa Mady.~Uśmiechał się do jakiegoś obrazu,
12     I,  XIV  | Wilczkowi, który pogardliwie się uśmiechał i chodził coraz prędzej
13     I,  XVI  |   kodeksem, z policją.~Na resztę uśmiechał się wzgardliwie i z politowaniem.~
14     I,  XVI  |      Wiedział, co o nim mówią, i uśmiechał się pogardliwie.~- Mocno
15    II,  I    |         go ze wszystkich stron i uśmiechał się ironicznie, bo był wyelegantowany
16    II,  I    |           że mu nie odpowiadali, uśmiechał się chwilami patrząc na
17    II,  II   |         1500 rs. jako wypłaconą.~Uśmiechał się po tej operacji długo
18    II,  II   |       ślicznie! - dodał ciszej i uśmiechał się dyskretnie. - Borowiecki
19    II,  III  |          myślał chwilami o tym i uśmiechał się z rezygnacją trochę
20    II,  V    |    milczał, spacerował po izbie, uśmiechał się, oblizywał łakomie wywinięte
21    II,  VI   |        do czasu podnosił głowę i uśmiechał się do dziewczynek, których
22    II,  X    |          tym podobnych rzeczach, uśmiechał się nieco cynicznie i czuł
23    II,  XI   |         siedział z kijem w ręku, uśmiechał się drwiąco, a gdy bankier
24    II,  XI   |         pożywić, błyskał oczami, uśmiechał się, bo zaczynał go porywać
25    II,  XII  |         odwagę chcieć - myślał i uśmiechał się do słońca, które wychyliło
26    II,  XV   |    spokojne, dobre życie na wsi.~Uśmiechał się pobłażliwie... Niech
27    II,  XV   |  serdecznie ręce robotników, ale uśmiechał się ironicznie i gdy ludzie
28    II,  XVIII|          list brudny i pomięty i uśmiechał się złowrogo.~- Prędko wyczerpaliście
29    II,  XXIII|     ładnie?~Kurowski potakiwał i uśmiechał się pobłażliwie na objaśnienia,